Αφήγηση παραμυθιού - αδελφοί Γκριμ «Η Σταχτοπούτα»

 

14 χρονών. Μόνον.

 14 χρονών. Μόνον.

Αίσθηση προκάλεσε η είδηση ότι ένας δεκατετράχρονος έχασε τη ζωή του και κινδύνευσε να πάρει μαζί του και άλλους δύο τρεις πιτσιρικάδες, που έκαναν το λάθος να επιβιβαστούν στο αυτοκίνητο που οδηγούσε.

Σε πολλές αγροτικές περιοχές συνήθως, οι γονείς θεωρούν ως κατόρθωμα, το ότι ο κανακάρης τους οδηγεί το αυτοκίνητο, το φορτηγάκι ή και το τρακτέρ ακόμη. Επιχαίρουν για το κατόρθωμα του γόνου τους, αγνοώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν.  Όταν συμβεί η στραβή, η πολιτεία, αναγνωρίζουσα το ήδη βαρύ φορτίο που φέρουν οι γονείς, τους αφήνει να πέσουν στα μαλακά, ελαχιστοποιώντας την ποινή που ο νομοθέτης προβλέπει.

Να σε πω τη μοίρα σου

 Να σε πω τη μοίρα σου

Κατά τη διάρκεια μιας κυριακάτικης λειτουργίας καθόμουνα σε ένα παγκάκι στον περίβολο του

ναού με τη φίλη μου την Αννούλα. Δίπλα μας καθότανε ένα κορίτσι που πήγαινε στην Τετάρτη δημοτικού στα Ψαχνά. Αυτό μας το είπε βαριεστημένα όταν τη ρώτησε η Άννα. Δεν είχε πολύ διάθεση για κουβέντα. Οπότε της λέω: «Δε μου λες μαρή, έχει κανένα όμορφο αγόρι στην τάξη, για όλοι είναι παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλο;» Αυτό ήταν. Σε πέντε λεπτά μου είχε αραδιάσει όλα τα γκομενικά της τάξης της.

Τα παιδιά είναι πάντα τα ίδια. Παιδιά. Όταν ήμουνα δάσκαλος στα Ψαχνά είχα ένα πολύ ωραίο τμήμα, Το είχα στην Τρίτη και στην Τετάρτη. Πολλές φορές τα διαλείμματα έβγαινα έξω και μαζί με τα κορίτσια -τα αγόρια ως συνήθως παίζανε μπάλα- συζητούσαμε και τους έλεγα διάφορες βλακείες για να γελάμε. Τους είχα φτιάξει ζευγάρια με τ’ αγόρια και τις πείραζα. Εκείνη την ημέρα τους εξηγούσα πώς μετράει πρόβατα κάθε μία πριν κοιμηθεί, βάζοντας στη θέση του προβάτου το όνομα του υποτιθέμενου αγαπητικού. Τους λέω σε μια στιγμή δείχνοντας το αριστερό μου χέρι: «Ποιο γράμμα είναι αυτό;» «Το άλφα μου λένε.» «Πώς λένε τη γυναίκα μου;» τους ρωτάω; «Αλέκα» μου απαντάνε. Είδατε, άμα μπείτε στη σειρά και μου δείξετε το αριστερό σας χέρι, θα σας πω από ποιο γράμμα θα αρχίζει το όνομα του γαμπρού. Σε λίγο ήμουνα καθισμένος στο τσιμέντο της κερκίδας του γηπέδου μπάσκετ και μπροστά μου ήτανε μια σειρά καμιά δεκαριά μέτρα από κορίτσια με απλωμένο το αριστερό χέρι. Ήτανε τα κορίτσια της Τρίτης και μερικές περίεργες περαστικές από τη Πρώτη και τη Δευτέρα. Α! και από τη Τετάρτη. Κι εγώ προσπαθούσα ως νέα Γεωργία Βασιλειάδου να προλέγω το μέλλον.

Άντον Τσέχωφ «Μια τραγωδία»

 Στο άλλο blog που διαθέτω ανέβασα τη διασκευή μου, στη μονόπρακτη κωμωδία του Άντον Τσέχωφ «Μια τραγωδία». Το κείμενο υπήρχε στο περιοδικό «μπουκέτο» στο φύλο της 12ης Σεπτεμβρίου 1926. 

Άντον Τσέχωφ

«Μια τραγωδία»

Το θεατρικό βρίσκεται 

στο blog:  stpapasifakis.blogspot.com

και στη διεύθυνση:

 https://stpapasifakis.blogspot.com/2025/09/blog-post.html

Αναζητήσατε την γυναίκα

Αναζητήσατε την γυναίκα

Το επιλοχάδικο ήταν στη μέση. Δίπλα του ήταν το γραφείο του σιτιστή, του υπεύθυνου των ωνίων. Από κάτω, με είσοδο απ’ έξω, ήταν η αποθήκη του λόχου.  Όταν έβγαινες έξω, κατέβαινες πέντε έξι σκαλιά και βρισκόσουν σε ένα μεγάλο πλάτωμα, όπου γινόταν η αναφορά του λόχου κάθε πρωί, η αναφορά του τάγματος κάθε Παρασκευή και ποδοσφαιρικοί αγώνες το Σαββατοκύριακο.

Αριστερά και δεξιά ήταν οι δύο θάλαμοι του λόχου διοίκησης. Το Χάρβαντ και το Χάρλεμ που λέγαμε. Στον πρώτο στρατωνίζονταν οι γιατροί, οι νοσοκόμοι, οι διαβιβαστές και οι αποθηκάριοι του λόχου, γραμματιζούμενοι ως επί το πλείστον και στον άλλο οι οδηγοί και οι μηχανικοί των αυτοκινήτων. Σ’ αυτό το θάλαμο για να μπεις κάποιες φορές έπρεπε να πιάνεις τη μύτη σου και να κάνεις πρόσθετα εμβόλια. Μερικοί είχανε μαλώσει με το νερό και το σαπούνι. Οι στρατιώτες από τον πρώτο θάλαμο περιφέρονταν μέσα στο στρατόπεδο και ήταν εύκολο να τους βρεις και να τους στρώσεις στις αγγαρείες. Οι άλλοι όμως βολόδερναν στην ομάδα, ένα κτήριο που ήταν λίγο πιο μακριά από το τάγμα, με μεγάλη αυλή για το συνεργείο και τα αυτοκίνητα. Το απόγευμα χώνονταν σε κάτι ποντικότρυπες και έκαναν κανένα «τσιγαράκι». Πιο εύκολο ήταν να βρεις πενηντάρικο στο δρόμο, παρά στρατιώτη από την ομάδα και να τον χώσεις σε αγγαρεία. Είχαν αναγάγει σε τέχνη την εξαφάνισή τους.

Η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στους Έλληνες

 Η Ελλάδα ΔΕΝ ανήκει στους Έλληνες

Την αρχή την έκανε η Βούλτεψη, ένας θηλυκός Άδωνις, η οποία έχει αναλάβει εργολαβία να υπερασπίζεται το κυβερνητικό έργο, είτε το προς συζήτηση θέμα εμπίπτει στο υπουργείο της, είτε όχι. Δείχνει όμως μία διάθεση να υπερασπιστεί με όλες της τις δυνάμεις το κυβερνητικό έργο ή το μη έργο, όσο και τον ίδιο τον πρωθυπουργό, με κίνδυνο να εκτεθεί γιατί ανοίγει πολύ την ατζέντα των προς συζήτηση θεμάτων. Έτσι σε μία εκπομπή, την ακούσαμε να προτείνει στους Έλληνες να μην επισκέπτονται τα νησιά και γενικά τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, αλλά να πηγαίνουν στα χωριά τους και στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Άντον Τσέχωφ - Νύχτα τρόμου

Νύχτα τρόμου

Άντον Τσέχωφ

 

Μέσα στις αναζητήσεις μου γύρω από λογοτεχνικά και θεατρικά κείμενα, βρήκα ψηφιοποιημένα στο internet, διάσπαρτα στο περιοδικό μπουκέτο, τριάντα εννέα διηγήματα του Άντον Τσέχωφ, άγνωστα στο ευρύ κοινό. Το περιοδικό μπουκέτο κυκλοφόρησε από τον Απρίλιο του 1924 έως τον Οκτώβριο του 1946. Ήταν εβδομαδιαίο και εκδιδόταν στην Αθήνα. Η πλούσια ύλη, τα άρθρα του και κυρίως τα διηγήματα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, δημιούργησαν την εποχή εκείνη ένα εκλεκτό και πιστό κοινό.

Από αυτά επέλεξα ένα δροσερό και αστείο διήγημα του Τσέχωφ, το οποίο κυκλοφόρησε στο περιοδικό στις 15 Ιουνίου 1921, το διασκεύασα σε πιο σύγχρονη γλώσσα και σας το παρουσιάζω.

 
Ο Ιβάν Πέτροβιτς Πανικέζην μας διηγήθηκε ένα βράδυ αυτή την ιστορία:
-Μια σκοτεινή και απαίσια νύχτα εγύριζα να κοιμηθώ από το σπίτι ενός φίλου μου, όπου καθίσαμε

πέρα από τα μεσάνυχτα και καλούσαμε με τη βοήθεια ενός μέντιουμ διάφορα πνεύματα.
Καθόμουνα στη Μόσχα, προς το μέρος του Αρσάμπ,  που ήταν πολύ ερημικό την εποχή εκείνη.
Συλλογιζόμουνα εκείνα τα οποία μου είχε πει το πνεύμα του Σπινόζα.
«Ο βίος σου βρίσκεται στο τέλος του.»
Πότε θα πεθάνω, είχα ρωτήσει μέσω του μέντιουμ το πνεύμα.
«Απόψε»! είπε το πνεύμα.
Επανέλαβα την ερώτηση και το πνεύμα ξανάπε «Απόψε»!
Δεν πιστεύω στον πνευματισμό. Εν τούτοις όμως η ιδέα του θανάτου μου κάνει φρικαλέα εντύπωση.
«Θα πεθάνω απόψε», σκεφτόμουν και η ιδέα αυτή με βασάνιζε.
Είμαι άνθρωπος ψύχραιμος κι όμως φοβόμουν να επιστρέψω μόνος μου στο σπίτι. Ο φόβος μου μεγάλωσε όταν ανέβαινα τις σκάλες στο ρημάδι μου.