Μαρινάκης ...και σια

Μαρινάκης και …σια

 Μαρινάκης: Δεν μπορούμε να ζητάμε το κεφάλι ενός υπουργού, επειδή όλα πήγαν στραβά.

 Μπορούμε, γιατί:

Γιατί, επειδή ακριβώς είναι η κεφαλή, ζητάμε το κεφάλι του.

Γιατί, δεν έπρεπε να είναι για κανένα λόγο αξιωματικός υπηρεσίας μια άπειρη 23αχρονη.

Γιατί, αποψιλώσατε όλα τα αστυνομικά τμήματα για να μπορείτε να παρέχετε προστασία σε V.I.P. πρόσωπα.

Γιατί, μπορείτε να διαθέσετε δεκάδες άντρες να φυλάνε μία συγκέντρωση συνταξιούχων, αλλά όχι έναν …..ταξιτζή.

Γιατί, οι αστυνομικοί διακινδυνεύουν τη ζωή τους για ψίχουλα.

Γιατί φυλάγε σκοπιά επίορκος αστυνομικός, ενώ θα έπρεπε να είναι σπίτι του με συνοπτικές διαδικασίες.

Γιατί, τέλος, όχι μόνο ο εν λόγω υπουργός, αλλά μία σειρά υπουργών: Άδωνης, Καραμανλής, Φλωρίδης με δηλώσεις, με πράξεις ή παραλείψεις τους μας έχουν εξοργίσει αφάνταστα και δε θέλουμε ούτε να τους βλέπουμε.

Φαίνεται ότι σας αρέσει να μας βλέπετε ταπεινωμένους. Ένα μεγάλο μέρος της εξουσίας σας βασίζεται στην ταπείνωση. Η ιστορία δεν σας έμαθε ότι έναν πρέπει να φοβάστε. Τον Κανένα.

Σ.Π.Παπασηφάκης

ΧΩΡΙΣ (άλλα) ΛΟΓΙΑ

ΧΩΡΙΣ (άλλα) ΛΟΓΙΑ

 

Ο ...χοντρός

Ο …χοντρός

Ήταν γκρι, μαλλιαρός και στρουμπουλός. Ο μόνος αρσενικός ανάμεσα σε έξι θηλυκές. Ούτε ξέρουμε πώς μαζεύονται. Όχι μόνο αυτές μα και οι άλλες και οι …παρ’ άλλες. Με ένα πρόγραμμα το οποίο είχε εφαρμόσει ο Δήμος ο δικός μας σε συνεργασία με το Δήμο Θήβας, τις είχαμε στειρώσει.  Τις πιο πολλές. Αυτός, ο γκρι, ο στρουμπουλός, ο χοντρός όπως τον φώναζα ειρωνικά και θωπευτικά, ήρθε εδώ οδηγούμενος από τον αταβισμό του φύλου. Ήρθε και έμεινε. Κι εγώ, θες γιατί ήταν ο μόνος αρσενικός, θες γιατί αν και αρσενικός, ήταν πολύ χαδιάρης, του είχα ιδιαίτερη αδυναμία. Κι αυτός, λες και τρύπωνε με στο μυαλό ή στις πτυχές της καρδιάς μου, το εισέπραττε και μου έκανε ένα σωρό παιχνίδια. Μόλις με έβλεπε, ξάπλωνε τ’ ανάσκελα, μάζευε τα νύχια και περίμενε τα χάδια. Ύστερα, σαν έφευγα, μ’ έπαιρνε σα σκύλος το κατόπι.
Είχε μόνο ένα ελάττωμα. Ήτανε άντρας. Σερνικό. Δεν του φτάνανε οι δικές μας, μα γύριζε όλο το χωριό κι έψαχνε κι άλλες. Έδινε μάχες γι’ αυτές. Άλλες κερδισμένες κι άλλες χαμένες. Τα παράσημα ήταν καρφιτσωμένα σημάδια πάνω στο κορμί του. Κι αυτές, αυτές κάνουνε πάντα τα ίδια, αφού καμώνονται για λίγο ότι δε θέλουν, ανεβαίνουν στα δέντρα, απάνω στο πιο ψηλό κλαδί και ρεμβάζουν, ενώ από κάτω τρεις τέσσερις ξαναμμένοι λεβέντες κόβουνε βόλτες. Σε λίγο, άμα τους τσιγαρίσουνε, τις βλέπεις να κυλιούνται παραδομένες. Τον χάναμε λοιπόν για μέρες. Ρωτούσαμε γι’ αυτόν. Μα πάντα ερχότανε. Είναι αλήθεια ότι ανησυχούσαμε. Όποιος βγαίνει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Τώρα τελευταία μάλιστα ανησυχούσαμε περισσότερο, γιατί εφτά οχτώ γάτες βρέθηκαν ψόφιες μέσα στο χωριό. Ίσως φταίνε τα φυτοφάρμακα, ίσως πάλι αυτοί που έχουνε ζώα, αλλά δεν αγαπούν και πολύ τα άλλα ζώα. Ώσπου ήρθε η ώρα του. Με ειδοποίησαν και πήγα και τον βρήκα ψόφιο κάτω από το παλιό μου αυτοκίνητο. Αυτό που είχα πουλήσει πριν από λίγο καιρό. Το γνώρισε; Πήγε επίτηδες εκεί; Δεν θα το μάθω ποτέ.
Όλα τα σκυλιά που μου έχουνε ψοφήσει τα έχω «αποβγάλει» εγώ, μα αυτόν δε μπορούσα. Άφησα τη γυναίκα μου να τον παραχώσει δίχως να εξηγήσω το γιατί.
Τώρα, πάει τον χάσαμε, αυτό ήτανε, τώρα σε σκοτεινά μονοπάτια τριγυρνά κι ένας μαύρος αγέρας τον καλωσορίζει.

Σ.Π.Παπασηφάκης

Χρηστάρας

 

Χρηστάρας

Θυμάμαι την κουβέντα που κάναμε στο καφενείο. Στο καφέ που λέει η Άννα. Ήταν τότε που είχες πρωτοφέρει βασιλικά σύκα στο τραπέζι. Σου ’λεγα πως άκουσα σε ένα σήριαλ ότι ακόμη και ασθενείς με korsakoff  συγκρατούν την οσφρητική μνήμη. Αυτά τα σύκα μου θυμίζουν έντονα τον πατέρα μου. Πήγαινε από το Ρέθυμνο στα Περβόλια, με το ποδήλατο, αυτό το τεράστιο σιδερένιο ποδήλατο με τη σκάρα και μας έφερνε σύκα. Σύκα από τη συκιά που’ τανε πάνω στην πεζούλα. Μαύρα μυρωδάτα.
Κι ύστερα, στην Αθήνα τούτη τη φορά, η  συκιά ήτανε στο Πόρτο Ράφτη, στ’ Αυλάκι. Κι από κει, από το νέο εξοχικό, ερχότανε πάλι τα μαύρα σύκα σα να τανε δεντρό από τον ίδιο κλώνο.
Κι έρχεσαι τώρα εσύ φίλε μου, Χρήστο, να μου φρεσκάρεις τη μνήμη. Την τελευταία φορά που σε είδα, στο Ωνάσειο, τότε που άλλαξες από κλωστής για να παραδοθείς στο μαχαίρι, σφίγγοντας το νόμισμα στα χείλη, το περατίκι, μου’ ταξες ότι το καλοκαίρι δέκα καλάθια σύκα θα μου φέρεις. Το τάξιμο που μου ταξες πότε θα μου το κάμεις; Τον Αύγουστο, όταν τα σύκα θα στάζουνε το μέλι, θα πάω στ’ αμπέλι να τα …κλέψω. Και πια δε θα μου θυμίζουνε μόνο τον πατέρα μου, αλλά κι ένα φίλο. Ένα φίλο που πέρασε με άριστα τις εξετάσεις κι απέδειξε εμπράκτως ότι αξίζει να είναι φίλος μου.

Εμείς, η παρέα σου, θα ξαναπάμε στο καφέ, σαν ανοίξει ο καιρός θα ξαναπάμε, θα πηγαίνουμε στο καφέ κάθε σούρουπο, θα επιστρέψουμε στη ζωή με τα σημάδια της φθοράς πιο έντονα στο πρόσωπό μας.

Σ.Π.Παπασηφάκης

Αφηγήσεις παραμυθιών

Αφηγήσεις Παραμυθιών

 Την Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024 θα αφηγηθούμε στον Παιδικό Σταθμό Ψαχνών τα παραμύθια: «Η πεντάμορφη και το τέρας» της Ζαν-Μαρί Λεπρένς ντε Μπομόν και «Τα τρία γουρουνάκια» των αδελφών Γκριμ. Τα δύο αυτά παραμύθια θα τα παρουσιάσουμε στις αρχές της επόμενης εβδομάδας και στο 1ο Νηπιαγωγείο Ψαχνών.    

Στην προβολή διαφανειών και στη μουσική επένδυση  θα είναι η Ελένη Λύρα                                                                                

 Σ.Π.Παπασηφάκης

Γιώργος Λαμπάτος

Γιώργος Λαμπάτος

Ήταν γροθιά στο στομάχι του εφησυχασμού μας η συνέντευξη την οποία έδωσε ο ηθοποιός Γιώργος Λαμπάτος η οποία προβλήθηκε από πρωινή εκπομπή. Ο ηθοποιός μένει σε ένα υπόγειο δεκαπέντε τ.μ. από εκείνα που προορίζονταν κάποτε να είναι οι αποθήκες των διαμερισμάτων των επάνω ορόφων. Αυτό από μόνο του δεν ήταν το πιο οδυνηρό νέο την υπόθεσης. Μας σόκαρε το γεγονός ότι υπάρχουν μέρες που δεν έχει ψωμί να φάει, όπως δήλωσε ή ότι δεν έχει να καπνίσει ένα τσιγάρο. Πώς να είναι καλύτερα τα πράγματα, όταν τη βγάζει με 220€ το μήνα; Η παρέμβαση της Άννας Φόνσου στην εκπομπή, η οποία πράγματι έχει επιτελέσει σοβαρό έργο ως πρόεδρος του ΣΕΗ, ειδικότερα σε θέματα ηθοποιών που διαβιούν κάτω από κακές συνθήκες, δεν έλυσε το πρόβλημα. Σήμερα υπάρχουν πάνω από είκοσι χιλιάδες ηθοποιοί. Από αυτούς πολύ λίγοι είναι εκείνοι που τα βγάζουν πέρα. Πόνο τα μεγάλα ονόματα. Οι υπόλοιποι φυτοζωούν. Δεν υπάρχει άλλος κλάδος, πέραν των ηθοποιών, που να είναι τρεις φορές το χρόνο άνεργοι. Που τρεις φορές το χρόνο να αναζητούν νέα δουλειά. Και που όταν τη βρουν, να παίρνουν τόσα, όταν τα παίρνουν κι αυτά, που να μη μπορούν να ζήσουν. Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, που δε μετράει πια και πολύ τα λόγια της, σε μια πρόσφατη συνέντευξη στον Αρναούτογλου, αναρωτήθηκε πόσα ελληνικά σήριαλ παίζονται αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση και τι μισθό παίρνουν οι εργαζόμενοι σ’ αυτά.

Γράμμα σε μία νεοδιόριστη δασκάλα σε ακριτικό χωριό

 Γράμμα σε μία νεοδιόριστη δασκάλα σε ακριτικό χωριό

Το κείμενο αυτό είναι προτροπή, μία διδαχή, ένας μπούσουλας αν θέλετε προς μία φίλη, νεαρή δασκάλα η οποία διορίσθηκε για πρώτη φορά σε ένα ακριτικό χωριό. Πάνε χρόνια από τότε, αλλά σε γενικές γραμμές, ίσως κάποια στοιχεία του μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα. Εξυπακούεται ότι

μπορεί να εξυπηρετήσει και όποια άλλη νεαρή ύπαρξη ήθελε βρεθεί σε παρόμοια θέση.
Φίλη μου, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι πας σε ένα μέρος στο οποίο λείπουν τα νέα αλλά περισσεύει η φλυαρία. Για ένα ικανό διάστημα θα είσαι υπό συνεχή παρακολούθηση. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το ντύσιμό σου. Το ντύσιμό σου, το αρχικό, πρέπει να είναι σεμνό, αφήνοντας όμως μία υποψία του τι μέλλει γενέσθαι, μία πινελιά ενοχής. Ένα τρίγωνο στο στήθος, το οποίο να αφήνει να φαίνεται η αρχή της χαράδρας. Η άβυσσος στην οποία χάνονται αρμαθιές λιρών έως και αιγοπρόβατα. Περιοχή στην οποία μπορούν να πλανηθούν συντάγματα φαντάρων. Ένα σκίσιμο στη φούστα, το οποίο να αποκαλύπτει όλη την ανατολικομεσημβρινή περιφέρεια στο κάθισμα επάνω. Περιφέρεια την οποία, αφού τη δείξεις, να μαζευτείς δαγκώνοντας τα χείλη, σημάδι πως κατά λάθος την έδειξες.

Σίγουρα θα έχεις και πολλούς επίδοξους κατακτητές, από τους πιο νέους έως και την πρώτη σειρά εφεδρείας. Αν θέλεις να περάσεις καλά με αυτούς, πρέπει να τους αφαιρέσεις όλες τις ελπίδες, αφήνοντάς τους όμως μία στερνή ελπίδα ακόμη. Αυτή, θα τους εμποδίσει να διαβούν στο απέναντι στρατόπεδο και θα τους κρατά ευνούχους στο δικό σου. Αυτή η ελπίδα, η στερνή, θα τους εμποδίσει επίσης να σταθούν κάπου εκεί στη μέση και να βρέχουν τα πόδια τους τον πιλάτειο ποταμό της ουδετερότητας, περνώντας πότε στο ένα και πότε στο άλλο στρατόπεδο, αφού δε μπορούν δια βίου να μουλιάζουν. Είναι επίσης χρήσιμο, όσο καιρό θα είσαι εκεί, να μην ξεχάσεις τις αψιμαχίες, θα σε βοηθήσουν να διατηρήσεις ακμαίες τις δυνάμεις και τη φόρμα που θα σου χρειαστεί, όταν πια βγεις από τις στενωπούς στην ανοιχτή πεδιάδα.
 
Σήμερα, βέβαια, δεν ξέρω αν χρειάζονται, αν είναι επίκαιρες όλες αυτές οι παραινέσεις. Τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο. Σήμερα δεν υπάρχουν κάστρα, δεν γίνεται τόσος αγώνας πια, ίσα ίσα που πολλές φορές σου παραδίδουν τα κλειδιά δίχως καν να τα ζητήσεις. Άλλες φορές πάλι, μόλις δουν από μακριά τα φλάμπουρα και τις σημαίες σου, βγαίνουν από το κάστρο και επιτίθενται εκείνοι κι εσύ ψάχνεις να βρεις αν εξακολουθείς να είσαι ο αρχαίος κατακτητής, ο κυνηγός ή …ένας κυνηγημένος.
 

Σ.Π.Παπασηφάκης