Μανάδες και …μανάδες
Το Σεπτέμβρη του 13 έγινε η
δολοφονία του Παύλου Φύσσα από οπαδό της Χρυσής Αυγής. Το
γεγονός αυτό
καταδικάστηκε απ’ όλη την Ελλάδα, βρέθηκε ο δολοφόνος και πέρασε -προσωρινά-
στο περιθώριο ολόκληρο το ακροδεξιό αυτό μόρφωμα.
Ως εδώ τα πράγματα πάνε καλά ή σχεδόν καλά. Λίγο αργότερα όμως, μια ομάδα ανθρώπων, αποφάσισε ως αντίποινα, να σκοτώσει έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, δύο χρυσαυγίτες, το Γιώργο Φουντούλη και το Μανόλη Καπελώνη και να στείλει σοβαρά τραυματισμένο έναν ακόμη στο νοσοκομείο. Οι δολοφόνοι αυτών των ανθρώπων δε βρέθηκαν ποτέ. Τα ΜΜΕ δεν έδωσαν την απαιτούμενη σημασία στο γεγονός. Αναρωτηθείτε για λίγο, γιατί ενώ όλοι γνωρίζετε το όνομα του Παύλου Φύσσα και της μάνας του, αγνοείτε παντελώς το όνομα των δύο παραπάνω αναφερόμενων νεκρών; Η πολιτική τους τοποθέτηση δε μπορεί από μόνη της να αθωώσει τους δολοφόνους. Η φωνή αυτών των μανάδων, γιατί προφανώς έχουν κι αυτές φωνή, δεν ακούστηκε ποτέ. Πνίγηκε στη θάλασσα της αδιαφορίας.