14 χρονών. Μόνον.

 14 χρονών. Μόνον.

Αίσθηση προκάλεσε η είδηση ότι ένας δεκατετράχρονος έχασε τη ζωή του και κινδύνευσε να πάρει μαζί του και άλλους δύο τρεις πιτσιρικάδες, που έκαναν το λάθος να επιβιβαστούν στο αυτοκίνητο που οδηγούσε.

Σε πολλές αγροτικές περιοχές συνήθως, οι γονείς θεωρούν ως κατόρθωμα, το ότι ο κανακάρης τους οδηγεί το αυτοκίνητο, το φορτηγάκι ή και το τρακτέρ ακόμη. Επιχαίρουν για το κατόρθωμα του γόνου τους, αγνοώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν.  Όταν συμβεί η στραβή, η πολιτεία, αναγνωρίζουσα το ήδη βαρύ φορτίο που φέρουν οι γονείς, τους αφήνει να πέσουν στα μαλακά, ελαχιστοποιώντας την ποινή που ο νομοθέτης προβλέπει.

Κάθε μέρα σχεδόν από όταν ήρθα στην Εύβοια περπατάω στο δρόμο, άλλοτε με σκυλιά και άλλοτε μόνος. Πριν από καμιά δεκαριά μέρες περίπου, στο δρόμο που συνδέει το χωριό με το ξωκλήσι του Αγίου Παρθενίου, είχε σταματήσει μια κούρσα από την οποία κατέβηκε ο οδηγός και στη θέση του τοποθέτησε έναν πιτσιρικά. Θα ’ταν δε θα ’ταν δώδεκα με δεκατεσσάρων χρονών. Ο νεαρός ξεκίνησε και το αυτοκίνητο πήδαγε σαν καγκουρό. Λίγο πιο κάτω, πριν από πέντε λεπτά, είχα σταματήσει και μιλούσα με τη φίλη μου την Οσία, η οποία είχε βγάλει δύο σκυλιά για βόλτα. Μου πέρασε από το μυαλό, ότι έτσι όπως οδηγεί ο σπόρος,  μπορεί να τους πάρει παραμάζωμα. Στον ίδιο δρόμο, ένας νεαρός, ο οποίος δεν έχει δίπλωμα, είχε βάλει στη θέση του οδηγού τη γκόμενά του, να της μάθει να οδηγεί, να της μεταλαμπαδεύσει την πλούσια εμπειρία του στην οδήγηση. Πολλές φορές πάλι, συναντάω μια ομάδα με πιτσιρικάδες, οι οποίοι ανεβαίνουν με παπιά και κάνουνε ράλι, αδιαφορώντας αν δίπλα τους περπατάνε άνθρωποι. Μαζί τους ακολουθεί τελευταία και ένας με εντούρο.  Περνάνε στην τσίτα δίπλα μου και είναι φορές που αισθάνομαι σα να βλέπω τους απογόνους μου να διαβάζουν τη διαθήκη μου. Σκέφτηκα να τους σταματήσω κάποια μέρα και να τους πω τι να κάνουν πριν καβαλήσουν στο μηχανάκι, ούτως ώστε να ξεχαρμανιάσουνε, αλλά φοβάμαι μην κατεβούνε κάτω, γιατί αυτοί είναι τέσσερις κι εγώ ένας και σ’ αυτές τις περιπτώσεις η αριθμητική είναι αδυσώπητη. Μην κατεβούνε και με κάνουνε σα σκύλο της Δαλματίας, με ένα μάτι μαύρο και ένα άσπρο.  

Στο ΚΑΤ που είχε εισαχθεί κάποτε ο πατέρας μου για μία εγχείρηση αρθροπλαστικής, ήτανε στο διπλανό κρεβάτι ένας νεαρός από τροχαίο με μηχανή. Παράλυτος. Από τους δώδεκα μήνες του χρόνου, τους δέκα τους περνούσε στα νοσοκομεία και στα κέντρα αποκατάστασης. Έκαψε πρώτα τον εαυτό του κι ύστερα τη μάνα του, τον πατέρα του και την αδελφή του, η οποία προφανώς θα παραλάβει τη σκυτάλη όταν οι γονείς θα αποκωλώσουν.

Δυστυχώς φταίνε οι γονείς, αλλά φταίνε και τα παιδιά τα οποία δεν μαθαίνουν από τις ιστορίες τρόμου που τους αφηγούμαστε. Θέλουν να κάνουν τα δικά τους λάθη για να μάθουν. Λάθη που πολλές φορές είναι ολέθρια, γιατί δεν γνωρίζουν ότι στη ζωή, όπως και στην αγάπη, το μέλλον είναι άδηλον και αυτοί που ρίχνουν τις σαΐτες, είναι τυφλοί.

Σ.Π.Παπασηφάκης