Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας

Την Κυριακή που μας πέρασε είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την παράσταση που

δόθηκε από τη θεατρική ομάδα «Τόπι» στον αύλειο χώρο του Δημοτικού Σχολείου της Καστέλλας. Η ομάδα «Τόπι» διασκεύασε και μας παρουσίασε δύο ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι, για την ακρίβεια μία ιστορία και ένα παραμύθι. Τον αλυσοδεμένο ελέφαντα και τον τρομερό εχθρό. Τον αλυσοδεμένο ελέφαντα τον είχα υπόψη μου και βρισκόταν στα αρχεία των παραμυθιών – ιστοριών μου. Τον τρομερό εχθρό τον βρήκα τώρα. Έκανα αυτό τον κόπο για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα ως αναφορά τη διασκευή των παραμυθιών για το θέατρο. Αυτό βέβαια για προσωπική χρήση μια και δεν ενδιαφέρει τόσο τους όποιους αναγνώστες μου.

Ο Χόρχε Μπουκάι είναι ικανότατος στις ιστορίες του. Θυμίζει λίγο Γκιμπράν και περισσότερο Κοέλλο. Πολλές από αυτές τις ιστορίες τις ανακάλυψε από παλιά βιβλία και χάνονται

στα βάθη των αιώνων. Έτσι λοιπόν η πρώτη ύλη του έργου ήταν σαφέστατα πολύ καλή.  Και η διασκευή δεν ήταν άσχημη. Ο Μπουκάι γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή. Είναι γιατρός και ψυχοθεραπευτής. Εργάστηκε αρχικά σε νοσοκομεία και κλινικές και εν συνεχεία δίνοντας διαλέξεις όπου τον καλούσαν. Σήμερα εργάζεται ως ψυχοθεραπευτής ενηλίκων. Ταξιδεύει και δίνει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο.. Τα βιβλία του, περίπου δώδεκα, έχουν μεταφραστεί σε πάνω από είκοσι γλώσσες και είναι από τα πλέον ευπώλητα.

Η θεατρική ομάδα «Τόπι» παρουσίασε μία σφιχτή παράσταση. Για να μπει ομαλά στην ιστορία δημιούργησε μία ολόκληρη ομάδα ανθρώπων του τσίρκου. Ο ελέφαντας παρέμεινε φυλακισμένος, επειδή ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά την ανάμνηση από τις πρώτες προσπάθειες που έκανε να απελευθερωθεί. Βέβαια, η ιστορία του ελέφαντα έχει και δεύτερη ανάγνωση που απευθύνεται στους μεγάλους, μα αυτό είναι μια άλλη… ιστορία.

Το δεύτερο μονόπρακτο, «Ο τρομερός εχθρός», ένα καθαρό λαϊκό παραμύθι, διαπραγματεύεται τη μετάλλαξη ενός σκληρού, εγωιστή και αδιάλλακτου βασιλιά σε καλό και δίκαιο κι αυτό χάρη σε ένα πανέξυπνο μάγο.

Η παράσταση ήταν καλή είχε αρχή, μέση και τέλος. Τα σκηνικά, λιτά άλλαζαν έξυπνα με μικρές προσθήκες ή αφαιρέσεις με κορυφαίο το όρθιο διπλό κρεβάτι. Στο θέατρο, όπως θα έλεγε και ο Γκροτόφσκι λειτουργούμε αφαιρετικά. Οι μόνοι απαραίτητοι είναι ο ηθοποιός και ο θεατής. Τα άλλα όλα είναι προσθήκες. Απαραίτητα ίσως για πολλούς αλλά προσθήκες.

Το μόνο που ίσως θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε στη χθεσινή παράσταση ήταν η αρχή του έργου που έκανε το θεατή να αναρωτιέται αν έχουμε κανονικό θέατρο ή μία παράσταση τύπου commedia dell arte. Ο χορός των ηθοποιών με τα παιδιά και η σωματική έρευνα των …υπόπτων ήταν από τις καλές στιγμές του έργου.

Συμπερασματικά θα πρέπει να συγχαρούμε το Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του Νηπιαγωγείου και του Δημοτικού Σχολείου Καστέλλας που επιχείρησαν αυτό το τόλμημα. Και δεν πρέπει να τους πτοεί το ότι η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν η αναμενόμενη, γιατί όπως λέει και ο Μπουκάι στον αλυσοδεμένο ελέφαντα «ο μόνος τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου την ψυχή…» Αναμένουμε λοιπόν τη νέα τους προσπάθεια.

Σ.Π.Παπασηφάκης