Εκπολιτιστικός Σύλλογος - Τίτλοι τέλους

 Εκπολιτιστικός Σύλλογος – Τίτλοι τέλους

Το Σεπτέμβριο του 1985 ήρθα στη Μακρυμάλλη. Από την πρώτη μέρα, πέρα από τις δουλειές που αφορούσαν αυστηρά το Σχολείο, ασχολήθηκα και με άλλες που αφορούσαν το χωριό. Η πρώτη από αυτές που θυμάμαι ήταν οι μπασκέτες. Στο σημερινό γήπεδο του μπάσκετ ήταν ξαπλωμένες για καιρό. Παρακάλεσα τους οικοδόμους, αλλά και όσους μπορούσαν να βοηθήσουν, να έρθουν να τις στήσουμε. Επί δύο Κυριακές περίμενα εκεί στο αυτοκίνητό μου από το πρωί μέχρι το μεσημέρι να έρθουν. Την τρίτη Κυριακή ήρθαν. Το τσιμέντο στο χώρο, το έστρωσε το μισό η ΛΑΡΚΟ, ύστερα από ενέργειες του Λευτέρη Λύρα και το άλλο μισό ο Δήμος. Πέρα από αυτό, επειδή ο Σύλλογος ήταν ανενεργός την εποχή εκείνη, με χρήματα του Σχολείου, από την εφημερίδα «το κυκλάμινο» την οποία τυπώναμε και πουλούσαμε, περιφράχθηκε το αλσύλλιο που είναι κάτω από το Πολιτιστικό Κέντρο και ανήκει στο Σχολείο. Θα αναφέρω και για το Πολιτιστικό Κέντρο, για το οικόπεδο του Πολιτιστικού Κέντρου, επειδή κατά καιρούς έχω ακούσει διάφορες θεωρίες, πρέπει να βάλω τα πράγματα στη θέση τους. Και όλα αυτά γιατί δεν θα ήθελα να γίνει ότι έγινε με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ψαχνών. Εκεί όταν έγιναν τα εγκαίνια στην πλατεία, παρουσιάσθηκε το φαινόμενο του γεφυριού της Αντιόχειας. Όταν χτίστηκε λέει το εν λόγω γεφύρι, έβαλαν μία πλάκα η οποία έγραφε ότι χτίστηκε από το βασιλιά Αντίοχο. Στην ουσία όμως, το γεφύρι αυτό, χτίστηκε από τα γαϊδούρια της Αντιόχειας, τα οποία μετέφεραν τις πέτρες από τα βάθη της Ανατολής. Το ίδιο πράγμα συνέβη και στη Βιβλιοθήκη, όπου στα εγκαίνια, ανέφεραν μόνο το …βασιλιά, πράγμα το οποίο λύπησε και εξόργισε τα γαϊδούρια.

…Μετά την παράσταση του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα στο Σχολείο, όπου ήταν εξήντα άτομα μέσα στην αίθουσα και άλλα τόσα έξω, σκέφτηκα ότι καλό θα ήταν να φτιάξουμε μία αίθουσα πολύ μεγαλύτερη.  Τότε βλέπετε ήμουνα νέος και πίστευα ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, ενώ τώρα πιστεύω ότι δε μπορώ ούτε τον εαυτό μου ν’ αλλάξω. Ρώτησα λοιπόν και μου είπαν ότι υπάρχει ένα οικόπεδο που ανήκει στην εκκλησία και κατ’ επέκταση στη Μητρόπολη. Το οικόπεδο αυτό το είχε δωρίσει κάποιος στη εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου. Επί  ένα χρόνο έτρεχα, μέχρι να φτάσουμε στα συμβόλαια,  φτιάχνοντας τα απαραίτητα έγγραφα όχι μόνο  του Σχολείου αλλά και της εκκλησίας. Το οικόπεδο, το οποίο πήραμε, το οποίο μας δώρισε, η Μητρόπολη Χαλκίδας, γράφτηκε στο 1θεσιο Δημοτικό Σχολείο Μακρυμάλλης και τα συμβόλαια υπέγραψαν εκτός από μένα και τα υπόλοιπα μέλη της Σχολικής Επιτροπής, ο Λευτέρης Λύρας και ο Δημήτρης Κτενάς, οι οποίοι βοήθησαν στην πραγματοποίηση του εγχειρήματος. Όλοι οι δήμαρχοι συνέβαλαν στην κατασκευή του Πολιτιστικού Κέντρου. Θα πρέπει βέβαια να αναγνωρίσουμε, ότι ο Γιάννης Μπουροδήμος έκανε ύστερα από χρόνια την αποπεράτωση.

Μετά από αυτά συστήθηκε ξανά ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος, στον οποίο έκανα πρόεδρος πέντε χρόνια και άλλα τόσα περίπου η γυναίκα μου. Έκτοτε, όλα αυτά τα χρόνια, δίχως να είμαι στο Δ.Σ. δεν τον εγκατέλειψα ποτέ.  Κλείνω λοιπόν σχεδόν σαράντα χρόνια  συνεπούς παρουσίας στα κοινά του χωριού. Σε όλα τα πράγματα έρχεται όμως κάποτε το πλήρωμα του χρόνου. Έτσι και εδώ. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσω. Έχω αρκετά ευχάριστα πράγματα να θυμάμαι και οπωσδήποτε, πράγμα φυσικό και κάποια δυσάρεστα. Οι δύο τελευταίες σταγόνες μάλιστα, δίχως να είναι τίποτα το συνταρακτικό, πατώντας στη ράχη όλων όσων βρίσκονταν από κάτω, γέμισαν το ποτήριον, το οποίο ξεχείλισε, πράγμα το οποίο με ώθησε να ρίξω τώρα τους τίτλους τέλους.

Εύχομαι πραγματικά ως απλό μέλος  πλέον, ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Μακρυμάλλης να μακροημερεύσει, γιατί ο συνοικισμός τον χρειάζεται.

Σ.Π.Παπασηφάκης