Ιστορίες
από τα παραμύθια
Ιστορία 1. Σταυρός και πάσης Ελλάδος
Κοιτάζοντας
λίγο ή πολύ προς τα πίσω, αλλά και στο …αρχείο μου, βρίσκω ότι έχω
καταγεγραμμένες ογδόντα εφτά αφηγήσεις παραμυθιών από το 2000 έως και σήμερα.
Οι πιο πολλές, πενήντα τον αριθμό είναι
την πενταετία 2000-2005 όταν ήμουν υπεύθυνος της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ψαχνών.
Κάθε Τετάρτη, το μπλε SUZUKI, πήγαινε φορτωμένο σε όποιο σχολείο μας καλούσε από την Εύβοια αλλά και από Βοιωτία και Φθιώτιδα. Οι αναμνήσεις που έχω, συνταξιούχος πια, όταν πηγαίνω από τον καναπέ στο κρεβάτι και τούμπαλιν, είναι πολλές. Κάποιες από αυτές κατέχουν ξέχωρη θέση ανάμεσα στις άλλες.
Το πιο αγαπημένο μου σχολείο ήταν ο Σταυρός. Το μονοθέσιο του Σταυρού. Μέσα στα τρία πρώτα σχολεία που επισκεπτόμουν κάθε φορά που ετοίμαζα παραμύθι, ήταν κι αυτό. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, τα παιδιά με περίμεναν στο δρόμο, με βοηθούσαν ευγενικά στο ξεφόρτωμα και όταν έφευγα, μου έδιναν και από μία ζωγραφιά με τα ονόματά τους πάνω. Είναι αλήθεια ότι είχα και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μονοθέσια. Ένας λόγος είναι ότι θήτευσα κι εγώ για μια δεκαετία σε ένα τέτοιο. Ο πρώτος σύμβουλος που με επισκέφτηκε στη Μακρυμάλλη, ένας γλυκύτατος πατριώτης μου από την Κρήτη, μου είχε πει: «δάσκαλε, εδώ πιο πολύ απ’ όλα χρειάζεται αγάπη».
Μια φορά λοιπόν είχα προγραμματίσει να πάω για αφήγηση παραμυθιού στο Σταυρό. Είχε ρίξει όμως κάμποσο χιόνι και πήρα πρώτα ένα τηλέφωνο το φίλο μου το Γιάννη το Σπανό, το δάσκαλο του σχολείου, αυτόν που είχε εμφυσήσει την ευγένεια στους μαθητές του και τον ρώτησα αν είναι εντάξει ο δρόμος. Ο δρόμος εντάξει ήταν, είχε φροντίσει η ΛΑΡΚΟ, στο προαύλιο όμως είχε σε μέρη μέρη μισό μέτρο χιόνι. Έκανα μία ώρα να ξεφορτώσω και να φορτώσω. Δεν άφησα αυτή τη φορά τα παιδιά να με βοηθήσουν γιατί τα πράγματα θα …κλαίγανε στα χέρια τους. Ήτανε όμως πάλι εκεί και με περίμεναν. Στο δρόμο! Στο κρύο!
Στο Κοντοδεσπότι πάλι, σε άλλο μονοθέσιο, που πήγα κάποια φορά που ήταν δασκάλα μία φίλη μου και με κάλεσε, ήταν πέντε παιδιά όλα κι όλα και πέντε μανάδες. Είχαν φτιάξει και δύο τούρτες. Μία σοκολατίνα και μία αμυγδάλου. Εκόντεψα να πάθω ζάχαρο εκείνη τη μέρα.
Την ίδια ώρα, σε ένα μεγάλο σχολείο που ανήκει στη Χαλκίδα, αφού έφεραν μία μία τάξη οι δάσκαλοι στην αίθουσα εκδηλώσεων, πάνω από εκατό παιδιά στο σύνολο, με παράτησαν ολομόναχο και πήγαν για καφέ, μαζί και η διευθύντρια που με είχε καλέσει. Και αφηγήθηκα τη «Μικρή γοργόνα». Πενήντα λεπτά παραμύθι! Εννοείτε ότι δεν ξαναπήγα. Απάντησα αρνητικά στα κελεύσματά τους. Ας είναι καλά ο Σταυρός, είπα μέσα μου!
Κάθε Τετάρτη, το μπλε SUZUKI, πήγαινε φορτωμένο σε όποιο σχολείο μας καλούσε από την Εύβοια αλλά και από Βοιωτία και Φθιώτιδα. Οι αναμνήσεις που έχω, συνταξιούχος πια, όταν πηγαίνω από τον καναπέ στο κρεβάτι και τούμπαλιν, είναι πολλές. Κάποιες από αυτές κατέχουν ξέχωρη θέση ανάμεσα στις άλλες.
Το πιο αγαπημένο μου σχολείο ήταν ο Σταυρός. Το μονοθέσιο του Σταυρού. Μέσα στα τρία πρώτα σχολεία που επισκεπτόμουν κάθε φορά που ετοίμαζα παραμύθι, ήταν κι αυτό. Κάθε φορά, μα κάθε φορά, τα παιδιά με περίμεναν στο δρόμο, με βοηθούσαν ευγενικά στο ξεφόρτωμα και όταν έφευγα, μου έδιναν και από μία ζωγραφιά με τα ονόματά τους πάνω. Είναι αλήθεια ότι είχα και έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μονοθέσια. Ένας λόγος είναι ότι θήτευσα κι εγώ για μια δεκαετία σε ένα τέτοιο. Ο πρώτος σύμβουλος που με επισκέφτηκε στη Μακρυμάλλη, ένας γλυκύτατος πατριώτης μου από την Κρήτη, μου είχε πει: «δάσκαλε, εδώ πιο πολύ απ’ όλα χρειάζεται αγάπη».
Μια φορά λοιπόν είχα προγραμματίσει να πάω για αφήγηση παραμυθιού στο Σταυρό. Είχε ρίξει όμως κάμποσο χιόνι και πήρα πρώτα ένα τηλέφωνο το φίλο μου το Γιάννη το Σπανό, το δάσκαλο του σχολείου, αυτόν που είχε εμφυσήσει την ευγένεια στους μαθητές του και τον ρώτησα αν είναι εντάξει ο δρόμος. Ο δρόμος εντάξει ήταν, είχε φροντίσει η ΛΑΡΚΟ, στο προαύλιο όμως είχε σε μέρη μέρη μισό μέτρο χιόνι. Έκανα μία ώρα να ξεφορτώσω και να φορτώσω. Δεν άφησα αυτή τη φορά τα παιδιά να με βοηθήσουν γιατί τα πράγματα θα …κλαίγανε στα χέρια τους. Ήτανε όμως πάλι εκεί και με περίμεναν. Στο δρόμο! Στο κρύο!
Στο Κοντοδεσπότι πάλι, σε άλλο μονοθέσιο, που πήγα κάποια φορά που ήταν δασκάλα μία φίλη μου και με κάλεσε, ήταν πέντε παιδιά όλα κι όλα και πέντε μανάδες. Είχαν φτιάξει και δύο τούρτες. Μία σοκολατίνα και μία αμυγδάλου. Εκόντεψα να πάθω ζάχαρο εκείνη τη μέρα.
Την ίδια ώρα, σε ένα μεγάλο σχολείο που ανήκει στη Χαλκίδα, αφού έφεραν μία μία τάξη οι δάσκαλοι στην αίθουσα εκδηλώσεων, πάνω από εκατό παιδιά στο σύνολο, με παράτησαν ολομόναχο και πήγαν για καφέ, μαζί και η διευθύντρια που με είχε καλέσει. Και αφηγήθηκα τη «Μικρή γοργόνα». Πενήντα λεπτά παραμύθι! Εννοείτε ότι δεν ξαναπήγα. Απάντησα αρνητικά στα κελεύσματά τους. Ας είναι καλά ο Σταυρός, είπα μέσα μου!
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου