Χρήση κινητών στα σχολεία

 

Χρήση κινητών στα σχολεία
 

Οι συνταξιούχοι, τώρα το κατάλαβα καλά, έχουν πλέον κάτι σε μεγάλη δόση, το οποίο στον πρότερο εργάσιμο βίο τους το είχαν σε μικρή. Το χρόνο. Άλλοι αρχίζουν  να πηγαίνουν στο καφενείο για να εξοικειωθούν με το γήρας και άλλοι, όπως εγώ, γίνονται όψιμοι χρονογράφοι, ασχολούμενοι επί παντός επιστητού ως πανεπιστήμονες.

Ο χρονογράφος πιάνει ένα θέμα το οποίο αιωρείται στην ατμόσφαιρα και το αποτυπώνει  στο χαρτί, φροντίζοντας από τη μία να έχει μία ελαφριά διάθεση, να μην παριστάνει τον εισαγγελέα δηλαδή και από την άλλη να στολίζει τη σκέψη του όπως η γυναίκα στολίζει το σπίτι και το κορμί της.

Στο θέμα μας όμως. Στη χώρα μας υπάρχουν νόμοι. Ψηφίζονται και άλλοι όταν οι νομοθέτες αντιλαμβάνονται ότι οι παλαιοί χρειάζονται επικαιροποίηση ή ότι οι υπάρχοντες δεν καλύπτουν τις νέες μορφές παρανομιών. Δυστυχώς όμως οι νόμοι, παλαιοί και νέοι δεν τηρούνται. Παρεμβαίνει κάθε φορά το ρημάδι το πολιτικό κόστος και οι νόμοι αδρανούν, χαϊδεύοντας τα αυτιά όσων παρανομούν, γιατί οι παρανομούντες τυγχάνει να είναι και ψηφοφόροι.

Ο κύριος Πιερρακάκης, ο υπουργός παιδείας, κατέθεσε ένα νόμο βάσει του οποίου απαγορεύεται η χρήση κινητού μέσα στα σχολεία. (5130/2024) Καθόρισε μάλιστα και ποινή μονοήμερης αποβολής για όσους δεν πειθαρχούν. Δεν θα συζητήσουμε εδώ για την ορθότητα της υπουργικής απόφασης. Φυσικά και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αφού σχεδόν πάντα οι άνθρωποι φτάνουν από τη χρήση στην κατάχρηση. Το κακό με τα κινητά στα σχολεία -και όχι μόνον- είχε παραγίνει.

Ως εδώ καλά. Τι έγινε λοιπόν στη Μαγούλα Αχαΐας; Η διευθύντρια του σχολείου εφαρμόζοντας το νόμο  ο οποίος της είχε κοινοποιηθεί, απέβαλε για μία μέρα το μαθητή. Τον απέβαλε και έγινε το έλα να δεις. Πρώτα πήρε τη σκυτάλη ο πατέρας, ο οποίος κατηγόρησε το σχολείο γιατί δεν νουθέτησε πρώρα τον κανακάρη του, πριν τον αποβάλει. Ο πατέρας, ο οποίος «έψαξε το θέμα», έβαλε ως φαίνεται στο χορό και το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων!!! Αυτοί με τη σειρά τους όρθωσαν κάποια ερωτήματα τα οποία θεωρούν αναπάντητα. Ερωτήματα όπως: Ποιος μετέφερε το συμβάν στη διευθύντρια; Ποια ήταν η άποψη του καθηγητή που ήταν παρών; Αν κλήθηκαν οι γονείς από τη διεύθυνση του σχολείου και αν έγιναν συστάσεις στο μαθητή πριν από την επιβολή της ποινής.

Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά. Είναι χρέος της διευθύντριας να γνωρίζει τι γίνεται μέσα στο σχολείο. Είναι χρέος της καθηγήτριας να μεταφέρει το συμβάν στη διεύθυνση. Μόνο όσοι έπεσαν από τον Άρη, δεν ξέρουν τι έχουν τραβήξει οι καθηγητές από τη χρήση των κινητών μέσα στην τάξη.  Κάθε μέρα μας βομβαρδίζουν στις ειδήσεις με έκνομες ενέργειες οι οποίες λαμβάνουν χώρα στα σχολεία και κοινοποιούνται στο διαδίκτυο από αυτό το μαραφέτι. Ο νεαρός αυτός, δεν γνώριζε ότι έπρεπε μπαίνοντας μέσα στο σχολείο να απενεργοποιήσει το κινητό του και να το ανοίξει βγαίνοντας; Αμ ο πατέρας; Τι συμπεριφορά είναι αυτή; Αντί να βάλει χέρι στο γιο του βγαίνει στα κανάλια και διαμαρτύρεται. Τελικά μου φαίνεται ότι εμείς οι ίδιοι χαλάμε τα παιδιά μας.

Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Γονείς, Σύλλογοι Γονέων, διευθυντές εκπαίδευσης κάνουν ότι μπορούν για να υποβαθμίσουν το προϊόν, το αγαθό που λέγεται εκπαίδευση. Μου έκανε εντύπωση και η θέση της προϊσταμένης δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Αχαΐας. Ήταν άκρως διπλωματική, ήταν θέση πολιτικού, κοίταξε την καρέκλα της, ενώ όφειλε να υποστηρίξει αταλάντευτα, το σχολείο και τη διευθύντρια. Το έγγραφο του υπουργείου από τα χέρια της πέρασε. Αυτή το κοινοποίησε σε όλα τα σχολεία του νομού. Δεν γνώριζε την ύπαρξή του; Δεν έχει εγκαλέσει λέει την διευθύντρια του σχολείου, αλλά…. «έχει ζητήσει γραπτές εξηγήσεις, ενώ ο σύμβουλος θα μεταβεί στο σχολείο να διερευνήσει πώς ακριβώς έγινε ο χειρισμός του θέματος παιδαγωγικά». Μήπως όμως έτσι στέλνουμε προς πάσα κατεύθυνση αντιφατικά μηνύματα; Ποιος διευθυντής θα εφαρμόσει το νόμο αν γνωρίζει ότι μετά θα τον εγκαλέσουν για εξηγήσεις;

Ένα σωστό καθ’ όλα νομοθέτημα κινδύνευσε να απαξιωθεί εν τη γενέσει του. Όπως και πολλά άλλα πράγματα τα αφήνουμε πρώτα να ξεφύγουν και ύστερα προσπαθούμε να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Έτσι εξηγείται  ότι έως το τέλος Νοεμβρίου του τρέχοντος έτους, είχαμε 10.700 αποβολές μαθητών για χρήση κινητού μέσα στα σχολεία. Δεν είναι τυχαίο ότι από τον Ιανουάριο του 2008 έως τον Ιούλιο του 2021 τουλάχιστον 379 άνθρωποι, ένας κάθε δεκατρείς  μέρες, έχασαν τη ζωή τους σύμφωνα με το ισπανικό Ίδρυμα iO, στην προσπάθειά τους να τραβήξουν μία selfie στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Η ανθρώπινη βλακεία είναι απροσμέτρητη, γι’ αυτό άλλωστε αποτελεί και τον πρώτο πυλώνα από τον οποίο αντλεί τα θέματά της  η κωμωδία στο θέατρο.

Σ.Π.Παπασηφάκης