Ελίνα

 Ελίνα

Συμβαίνει κάποτε ένα γεγονός το οποίο σε κάνει να αναθεωρήσεις πλήρως τη ζωή σου. Να ορθοπλωρίσεις. Να αλλάξεις τις προτεραιότητές σου, να μη δίνεις σημασία στα ανάξια, να μην είσαι υπηρέτης του θέλω. Δυστυχώς για μας σήμερα, κάθε παρόν χάνει τη σημασία ή την αξία του από τη διαρκή προσδοκία του μέλλοντος. Υποσκάπτουμε το παρόν με την ελπίδα, τη φρούδα ελπίδα, να απολαύσουμε στο μέλλον.

Το Φλεβάρη του 21 μπήκα στον Ευαγγελισμό όπου, μαζί με ένα πολύποδα, μου αφαιρέθηκε και ένα μικρό τμήμα του παχέος εντέρου. Μπήκα για πέντε μέρες και έμεινα δεκαπέντε.  Λόγω του covid δεν με επισκέφθηκε κανείς, ούτε καν η γυναίκα μου. Ότι πέρασα το πέρασα μόνος. Το χειρότερο ήταν ότι κόλλησα και covid και με «πέταξαν» στην ειδική πτέρυγα όπου τα είδα όλα. Ο γιατρός μου ερχόταν ντυμένος σαν αρειανός και όταν έφευγε, πριν βγει, πετούσε όλη την αμφίεση σε ένα κάδο σκουπιδιών που ήταν στο δωμάτιο. Όταν με τα πολλά πήρα εξιτήριο πέρασα άλλες είκοσι μία μέρες απομονωμένος σε ένα δωμάτιο. Το μεγαλύτερο σοκ όμως το έπαθα δύο μήνες μετά, όταν η γυναίκα μου, μου εξομολογήθηκε ότι όταν ήρθε να με πάρει με αναγνώρισε από τις …πιτζάμες που φορούσα.

Μετά την ανάρρωση θα έπρεπε να με αναλάβει, να με παρακολουθεί ένας ογκολόγος ο οποίος θα με καθοδηγούσε. Ήμουν τυχερός γιατί πρόλαβα την ασθένεια σε πολύ αρχικό στάδιο και χρειάστηκε απλώς παρακολούθηση και συγκεκριμένες εξετάσεις σε τακτά διαστήματα. Σε όλα αυτά ευτύχησα να έχω μία γιατρό, κόρη μίας φίλης μου, πλήρως καταρτισμένη, με αγάπη για τον ασθενή.  Η Ελίνα εν προκειμένω, αφουγκράζεται τις ανησυχίες και τις φοβίες μας,  γιατί δεν είμαστε στη θέση του Αδάμ πριν αμαρτήσει, αλλά είμαστε άνθρωποι κι αν, ο μη γένοιτο, μας τύχει κάτι καλό είναι να έχουμε κάπου να ακουμπήσουμε.

 

Τα όνειρά μας τυλίγονται στον ύπνο, πλάθονται πάνω σε ένα λεπτό μεταξένιο νήμα. Πρέπει να σεβόμαστε τη ζωή και όχι να τη ζούμε τραβώντας τις άκρες της. Εύχομαι όλος ο κόσμος να είναι καλά. Κι εγώ μαζί.

Σ.Π.Παπασηφάκης