Σχολική
ποδιά
Μία κίνηση
εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα στα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής
Ενημέρωσης σχετικά με την εμφάνιση των μαθητών στα σχολεία.
Τα άρθρα ξεκίνησαν με αφορμή την ημέρα κατάργησης της σχολικής ποδιάς, αλλά και από το αίτημα που κατέθεσε στο Υπουργείο Παιδείας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Μαρκόπουλου, με το οποίο ζητούσε οι μαθητές και οι μαθήτριες να φορούν ποδιές.
Όπως είναι γνωστό η σχολική ποδιά καταργήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1982 επί υπουργίας Λευτέρη Βερυβάκη. Και αργήσαμε. Στη Γαλλία καταργήθηκε το 1969, ένα χρόνο μετά το Μάη του 68.
Και καλά έκανε και καταργήθηκε. Θυμάμαι τη μάνα μου κάθε Κυριακή να μου πλένει και να στεγνώνει τη σχολική ποδιά για να τη φορέσω καθαρή τη Δευτέρα. Τότε κάναμε μάθημα και το Σάββατο βλέπεις.
Από το μακρινό 1982 όμως πέρασαν αρκετά χρόνια. Κι εμείς, ως γνήσιοι Έλληνες, όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, ξεφύγαμε και φτάσαμε στην άλλη μεριά. Είμαστε ένας λαός δίχως όρια ή μάλλον, περιμένουμε από τους άλλους, να μας βάλουν τα όρια που κανονικά θα έπρεπε να τα βάζουμε μόνοι μας. Είμαστε ένα λουλούδι πολύ βαρύ για το μίσχο μας.
Προχθές ήμουν στη γέφυρα των Ψαχνών όταν σχολούσε το ΕΠΑΛ. Μου προξένησε αλγεινή εντύπωση αυτό που είδα. Μαθήτριες γυρνούσαν από το σχολείο φορτωμένες με γράμματα και αδειανές από… ρούχα. Αντί για μπλούζα φορούσαν στηθόδεσμο και αντί για παντελόνι καυτά σορτς. Άσε το βάψιμο. Νόμιζες ότι γυρίζουν όχι από σχολείο, αλλά από νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Από τη Βανδή ας πούμε, για να κάνετε τον ακριβή συνειρμό. Κι αν θέλετε πραγματικά να τα δείτε όλα, πηγαίνετε στη Χαλκίδα, στο δρόμο της πυροσβεστικής και στηθείτε εκεί όταν σχολάει το ΕΠΑΛ από το Βούρκο. Όλα όσα προανέφερα σε υπερθετικό βαθμό.
Ένας καθηγητής τελειώνει τις σπουδές του στα είκοσι δύο. Άντε κι ένα χρόνο να υπηρετήσει το στρατιωτικό ας πούμε είκοσι τρία κατ’ ελάχιστο. Αν διοριστεί σε ένα ΕΠΑΛ ως αναπληρωτής, πράγμα όχι σπάνιο, γιατί οι μόνιμοι αποφεύγουν τα ΕΠΑΛ όπως ο διάολος το λιβάνι, θα έχει έξι χρόνια περίπου διαφορά με τις τελειόφοιτες μαθήτριες, όσα περίπου έχω εγώ με τη γυναίκα μου.
Επειδή οι καθηγητές έχουν κατασκευαστεί από αίμα και σάρκα και όχι από το μάρμαρο της Πεντέλης, θα πρέπει, όταν κάνουν μάθημα, να έχουν απέναντί τους μαθήτριες και όχι μοντέλα για να μην πω τίποτε άλλο. Φυσικά και δεν επιθυμώ να ξαναγυρίσουμε στις ποδιές και να μοιάζουν οι μαθήτριες, έτσι ομοιόμορφες που θα είναι, σαν τις Αδελφές Ουρσουλίνες με το προσευχητάριο υπό μάλης, αλλά από αυτό το σημείο έως εκεί που έχουμε φτάσει η απόσταση είναι μεγάλη.
Κι επειδή από μόνες τους δεν θ’ αλλάξουν, μια και έχουν κάνει τη θέλησή τους αφέντρα του λογικού τους, από τις μανάδες δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά, αφού δεν έκαναν τίποτε έως τώρα, θα πρέπει το κράτος να βάλει ένα φραγμό και να στέλνει πίσω στο σπίτι τους τις κοπέλες να ντυθούν, όταν πηγαίνουν στο σχολείο ημίγυμνες. Στην Ευρώπη τόσο η Γαλλία όσο και τα γερμανικά κρατίδια ασχολούνται με το θέμα προσπαθώντας να θέσουν τα όρια.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν πηγαίνουν όλα τα κορίτσια στο σχολείο έτσι. Ίσως όμως πρέπει να αντιδράσουμε, τώρα, πριν το λίγο γίνει πολύ, το λάθος γίνει σωστό, πριν το ολοφάνερο γίνει ανεξέλεγκτο και το μειοψηφών κόμμα, κυβερνώσα δύναμις.
Τα άρθρα ξεκίνησαν με αφορμή την ημέρα κατάργησης της σχολικής ποδιάς, αλλά και από το αίτημα που κατέθεσε στο Υπουργείο Παιδείας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Μαρκόπουλου, με το οποίο ζητούσε οι μαθητές και οι μαθήτριες να φορούν ποδιές.
Όπως είναι γνωστό η σχολική ποδιά καταργήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1982 επί υπουργίας Λευτέρη Βερυβάκη. Και αργήσαμε. Στη Γαλλία καταργήθηκε το 1969, ένα χρόνο μετά το Μάη του 68.
Και καλά έκανε και καταργήθηκε. Θυμάμαι τη μάνα μου κάθε Κυριακή να μου πλένει και να στεγνώνει τη σχολική ποδιά για να τη φορέσω καθαρή τη Δευτέρα. Τότε κάναμε μάθημα και το Σάββατο βλέπεις.
Από το μακρινό 1982 όμως πέρασαν αρκετά χρόνια. Κι εμείς, ως γνήσιοι Έλληνες, όπως και σε ένα σωρό άλλα πράγματα, ξεφύγαμε και φτάσαμε στην άλλη μεριά. Είμαστε ένας λαός δίχως όρια ή μάλλον, περιμένουμε από τους άλλους, να μας βάλουν τα όρια που κανονικά θα έπρεπε να τα βάζουμε μόνοι μας. Είμαστε ένα λουλούδι πολύ βαρύ για το μίσχο μας.
Προχθές ήμουν στη γέφυρα των Ψαχνών όταν σχολούσε το ΕΠΑΛ. Μου προξένησε αλγεινή εντύπωση αυτό που είδα. Μαθήτριες γυρνούσαν από το σχολείο φορτωμένες με γράμματα και αδειανές από… ρούχα. Αντί για μπλούζα φορούσαν στηθόδεσμο και αντί για παντελόνι καυτά σορτς. Άσε το βάψιμο. Νόμιζες ότι γυρίζουν όχι από σχολείο, αλλά από νυχτερινό κέντρο διασκέδασης. Από τη Βανδή ας πούμε, για να κάνετε τον ακριβή συνειρμό. Κι αν θέλετε πραγματικά να τα δείτε όλα, πηγαίνετε στη Χαλκίδα, στο δρόμο της πυροσβεστικής και στηθείτε εκεί όταν σχολάει το ΕΠΑΛ από το Βούρκο. Όλα όσα προανέφερα σε υπερθετικό βαθμό.
Ένας καθηγητής τελειώνει τις σπουδές του στα είκοσι δύο. Άντε κι ένα χρόνο να υπηρετήσει το στρατιωτικό ας πούμε είκοσι τρία κατ’ ελάχιστο. Αν διοριστεί σε ένα ΕΠΑΛ ως αναπληρωτής, πράγμα όχι σπάνιο, γιατί οι μόνιμοι αποφεύγουν τα ΕΠΑΛ όπως ο διάολος το λιβάνι, θα έχει έξι χρόνια περίπου διαφορά με τις τελειόφοιτες μαθήτριες, όσα περίπου έχω εγώ με τη γυναίκα μου.
Επειδή οι καθηγητές έχουν κατασκευαστεί από αίμα και σάρκα και όχι από το μάρμαρο της Πεντέλης, θα πρέπει, όταν κάνουν μάθημα, να έχουν απέναντί τους μαθήτριες και όχι μοντέλα για να μην πω τίποτε άλλο. Φυσικά και δεν επιθυμώ να ξαναγυρίσουμε στις ποδιές και να μοιάζουν οι μαθήτριες, έτσι ομοιόμορφες που θα είναι, σαν τις Αδελφές Ουρσουλίνες με το προσευχητάριο υπό μάλης, αλλά από αυτό το σημείο έως εκεί που έχουμε φτάσει η απόσταση είναι μεγάλη.
Κι επειδή από μόνες τους δεν θ’ αλλάξουν, μια και έχουν κάνει τη θέλησή τους αφέντρα του λογικού τους, από τις μανάδες δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά, αφού δεν έκαναν τίποτε έως τώρα, θα πρέπει το κράτος να βάλει ένα φραγμό και να στέλνει πίσω στο σπίτι τους τις κοπέλες να ντυθούν, όταν πηγαίνουν στο σχολείο ημίγυμνες. Στην Ευρώπη τόσο η Γαλλία όσο και τα γερμανικά κρατίδια ασχολούνται με το θέμα προσπαθώντας να θέσουν τα όρια.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν πηγαίνουν όλα τα κορίτσια στο σχολείο έτσι. Ίσως όμως πρέπει να αντιδράσουμε, τώρα, πριν το λίγο γίνει πολύ, το λάθος γίνει σωστό, πριν το ολοφάνερο γίνει ανεξέλεγκτο και το μειοψηφών κόμμα, κυβερνώσα δύναμις.
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου