Για
το Χάρη
Ήτανε ένας μικρούλης. Ένας μικροκαμωμένος.
Είχε γαλάζια ή πράσινα μάτια και ανοιχτόχρωμα μαλλιά. Η μάνα του, μια γλυκύτατη
γυναίκα, ερχότανε και ρωτούσε τακτικά πώς τα πάει. Τον πατέρα του πάλι, τον
έβλεπα και τα λέγαμε όταν πήγαινα στο ασφαλιστικό γραφείο που δούλευε τότε η γυναίκα
μου, γιατί σύχναζε δίπλα στο καφενείο του Καραμανλή. Το μικρό τον είχα μαθητή
στην τρίτη και στην τετάρτη. Την εποχή εκείνη, για να διατηρώ την τάξη σε μια
τάξη, έβαζα ένα κορίτσι και ένα αγόρι σε κάθε θρανίο. Συνήθως τα κορίτσια, πιο
μελετηρά και πιο ήσυχα από τη φύση τους, τραβούσαν τα αγόρια προς τα πάνω στη
μελέτη και …προς τα κάτω στην ησυχία.
Ο Χάρης δεν ήτα ιδιαίτερα διαβαστερός, τα βαριότανε τα γράμματα. Έφτανε όμως πότε πότε σε ένα σημείο, επειδή μου είχε και του είχα αδυναμία, να προσπαθεί όσο μπορεί για να μη με στενοχωρεί. Μια μέρα είχε έρθει άγραφτος για μία εισέτι φορά. Είμαστε όρθιοι στα τρία μέτρα απόσταση περίπου ο ένας από τον άλλο και του λέω κάνοντας ημικύκλιο με το δείκτη του δεξιού χεριού «και δε γράφεις» και συνεχίζω κατεβάζοντας το χέρι προς τα κάτω, προς την επίμαχη περιοχή «και με γράφεις». Αυτός, γνωστό αλάνι, έκανε τη μετάφραση και, αφού γέλασε πρώτα, έκανε δύο βήματα και πήδηξε στην αγκαλιά μου που είχε ανοίξει εν τω μεταξύ. Του έδωσα ένα φιλί και του σφεντόνισα στ’ αυτί: «Τι θα γίνει μ’ εσένα ρε, μ’ έχεις τρελάνει».
Τέτοια είχαμε με το Χάρη. Επειδή ήταν ολίγο διάολος την είχε πρήξει την Ιωάννα, τη συγκάτοικό του στο θρανίο. Ήρθε λοιπόν δυο τρεις φορές και μου ζήτησε να της αλλάξω θέση γιατί την ενοχλεί. Της άλλαξα θέση και την έστειλα σε κάποιον άλλο να την πρήζει. Έλα όμως που ο Χάρης άλλαξε κουπ στο μαλλί και τα έκανε καρφάκια. Και παρά το ότι έγινε σαν αχινός, έγινε περιζήτητος γαμπρός. Έρχεται λοιπόν η Ιωάννα στο διάλειμμα, ως μετανοούσα Μαγδαληνή και μου λέει: «κύριε, θα σου πω κάτι, αλλά δε θα με μαρτυρήσεις» Ναι, ναι, ναι της λέω εγώ ψευδώς. «Μου αρέσει ο Χάρης» Περιττό να σας πω τι τράβηξε η κακομοίρα το αμέσως προσεχές διάστημα. «Α βρε Χάρη, έχεις κάψει καρδιές!» του φώναζα μέσα στο μάθημα, στη γλώσσα, στα μαθηματικά, αλλά και στη μελέτη.
Στην Ακαδημία λέγανε ότι το σπουδαιότερο προσόν του καλού δασκάλου είναι το χιούμορ και είναι αλήθεια ότι αυτό το ρημάδι δε μου έλειψε ποτέ. Αυτά είχα να θυμηθώ από το Χάρη. Το Χάρη που μας εγκατέλειψε. Που τον κατευοδώσαμε χθες. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Οι μέρες μας είναι μετρημένες. Ο καθένας ζει τη δική του ζωή, τη ζωή που του αρέσει και πληρώνει το αντίτιμο για να τη ζήσει. Κι η μοίρα δε μας στέλνει αγγελιοφόρους. Είναι πάρα πολύ σοφή ή πάρα πολύ σκληρή για να κάνει κάτι τέτοιο.
Και το έρημο μνήμα κι
άχαρο εσιώπα,
και δεν ήθελε να είπη πού
εύρε φωλεάν
το πουλί, όπου είχε
πετάξει κι είχε φύγει
δια πάντοτε.
Αλ. Παπαδιαμάντης.
Έρημο μνήμα.
Ο Χάρης δεν ήτα ιδιαίτερα διαβαστερός, τα βαριότανε τα γράμματα. Έφτανε όμως πότε πότε σε ένα σημείο, επειδή μου είχε και του είχα αδυναμία, να προσπαθεί όσο μπορεί για να μη με στενοχωρεί. Μια μέρα είχε έρθει άγραφτος για μία εισέτι φορά. Είμαστε όρθιοι στα τρία μέτρα απόσταση περίπου ο ένας από τον άλλο και του λέω κάνοντας ημικύκλιο με το δείκτη του δεξιού χεριού «και δε γράφεις» και συνεχίζω κατεβάζοντας το χέρι προς τα κάτω, προς την επίμαχη περιοχή «και με γράφεις». Αυτός, γνωστό αλάνι, έκανε τη μετάφραση και, αφού γέλασε πρώτα, έκανε δύο βήματα και πήδηξε στην αγκαλιά μου που είχε ανοίξει εν τω μεταξύ. Του έδωσα ένα φιλί και του σφεντόνισα στ’ αυτί: «Τι θα γίνει μ’ εσένα ρε, μ’ έχεις τρελάνει».
Τέτοια είχαμε με το Χάρη. Επειδή ήταν ολίγο διάολος την είχε πρήξει την Ιωάννα, τη συγκάτοικό του στο θρανίο. Ήρθε λοιπόν δυο τρεις φορές και μου ζήτησε να της αλλάξω θέση γιατί την ενοχλεί. Της άλλαξα θέση και την έστειλα σε κάποιον άλλο να την πρήζει. Έλα όμως που ο Χάρης άλλαξε κουπ στο μαλλί και τα έκανε καρφάκια. Και παρά το ότι έγινε σαν αχινός, έγινε περιζήτητος γαμπρός. Έρχεται λοιπόν η Ιωάννα στο διάλειμμα, ως μετανοούσα Μαγδαληνή και μου λέει: «κύριε, θα σου πω κάτι, αλλά δε θα με μαρτυρήσεις» Ναι, ναι, ναι της λέω εγώ ψευδώς. «Μου αρέσει ο Χάρης» Περιττό να σας πω τι τράβηξε η κακομοίρα το αμέσως προσεχές διάστημα. «Α βρε Χάρη, έχεις κάψει καρδιές!» του φώναζα μέσα στο μάθημα, στη γλώσσα, στα μαθηματικά, αλλά και στη μελέτη.
Στην Ακαδημία λέγανε ότι το σπουδαιότερο προσόν του καλού δασκάλου είναι το χιούμορ και είναι αλήθεια ότι αυτό το ρημάδι δε μου έλειψε ποτέ. Αυτά είχα να θυμηθώ από το Χάρη. Το Χάρη που μας εγκατέλειψε. Που τον κατευοδώσαμε χθες. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Οι μέρες μας είναι μετρημένες. Ο καθένας ζει τη δική του ζωή, τη ζωή που του αρέσει και πληρώνει το αντίτιμο για να τη ζήσει. Κι η μοίρα δε μας στέλνει αγγελιοφόρους. Είναι πάρα πολύ σοφή ή πάρα πολύ σκληρή για να κάνει κάτι τέτοιο.
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου