Ο
Σπίθας
Εμφανίστηκε στον ορίζοντα λίγο μετά από το Φοίβο. Αυτός ήταν το τελευταίο κόλεϊ που πέρασε απ’ τα
χέρια μας. Ήταν Ούγγρος υπήκοος. Τον παραλάβαμε από ένα φορτηγό που μας τον έφερε στην εθνική οδό, στα παλιά διόδια, στις δυόμιση τη νύχτα. Τα τελευταία χρόνια τα κόλεϊ έχουν μειωθεί δραματικά στην Ελλάδα. Θες ότι έχει καιρό να δείξει την ταινία ή τη σειρά με τη Λάσι, θες ότι οι Έλληνες που έβλεπαν τη σχετική σειρά είναι γέροι σαν και μένα ή δε ζουν πια, η αγάπη και η ζήτηση συνάμα για τη συγκεκριμένη ράτσα μειώθηκε.
Αυτό το σκυλάκι ήταν ημίαιμο γκριφόν. Τον αμόλησαν, όπως τόσα άλλα, κάποιοι «φιλόζωοι» στη Μακρυμάλλη. Μια μέρα, όπως καθόμουνα με την Αλέκα, πρόβαλε μια μουσουδίτσα πάνω απ’ το τοιχίο στην ανατολική πλευρά του σπιτιού. «Βρε, τι κάνεις εσύ εδώ;» του είπε η γυναίκα μου. Πήδηξε μεμιάς, ήρθε κοντά μας και ξάπλωσε τα’ ανάσκελα. Αφού τον χαϊδολόγησε λιγάκι, τον κούρεψε με το ψαλίδι γιατί τα μαλλιά του είχανε γίνει τζίβα. Όλα αυτά χωρίς να κουνήσει διόλου. Αυτό ήταν, από τότε κοιμότανε κάθε βράδυ στο χαλάκι έξω από την πόρτα ώσπου πέρασε και μέσα. Τον βγάλαμε Σπίθα. Ξαναβαφτίστηκε. Τώρα, τον υιοθετήσαμε, μας υιοθέτησε, θα σας γελάσω. Συμβαίνει πολλές φορές να δίνουμε περισσότερη πίστη στο ένστικτο των σκύλων, παρά στη δική μας νοημοσύνη.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Έντεκα χρόνια. Κάθε μέρα, κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι, πηγαίναμε μαζί κάθε απόγευμα τη βόλτα μας. Τον πήγαινα, με πήγαινε, άλλη αντίφαση αυτή. Ήτανε τόσο ήσυχος. Δεν αρπάχτηκε ποτέ με άλλο σκύλο. Δεν πείραξε άνθρωπο. Κυριολεκτικά δεν τον ένοιαζε τίποτε.
Την περίοδο του covid πηγαίναμε βόλτα τρεις φορές τη μέρα. Για δύο πράγματα δεν έλεγε ποτέ όχι. Το ένα ήταν η βόλτα. Φαγάς πάντως δεν ήτανε. Τελικά μετά από μία νάρκωση και ένα χειρουργείο, γύρισε άλλος σκύλος. Γέρασε απότομα. Ώσπου μας άφησε.
Τώρα πάω μόνος μου βόλτα. Χωρίς παρέα. Στα μουγκά. Ο βαφτιστηράκος μου πάντως, μου άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας, μου είπε ότι θα γίνει Spider Man και θ’ ανέβει πάνω στον ουρανό να μου τον φέρει. Είναι στ’ αλήθεια τόσο γλυκιά κάποιες φορές η αφέλεια των παιδιών!
Εμφανίστηκε στον ορίζοντα λίγο μετά από το Φοίβο. Αυτός ήταν το τελευταίο κόλεϊ που πέρασε απ’ τα
χέρια μας. Ήταν Ούγγρος υπήκοος. Τον παραλάβαμε από ένα φορτηγό που μας τον έφερε στην εθνική οδό, στα παλιά διόδια, στις δυόμιση τη νύχτα. Τα τελευταία χρόνια τα κόλεϊ έχουν μειωθεί δραματικά στην Ελλάδα. Θες ότι έχει καιρό να δείξει την ταινία ή τη σειρά με τη Λάσι, θες ότι οι Έλληνες που έβλεπαν τη σχετική σειρά είναι γέροι σαν και μένα ή δε ζουν πια, η αγάπη και η ζήτηση συνάμα για τη συγκεκριμένη ράτσα μειώθηκε.
Αυτό το σκυλάκι ήταν ημίαιμο γκριφόν. Τον αμόλησαν, όπως τόσα άλλα, κάποιοι «φιλόζωοι» στη Μακρυμάλλη. Μια μέρα, όπως καθόμουνα με την Αλέκα, πρόβαλε μια μουσουδίτσα πάνω απ’ το τοιχίο στην ανατολική πλευρά του σπιτιού. «Βρε, τι κάνεις εσύ εδώ;» του είπε η γυναίκα μου. Πήδηξε μεμιάς, ήρθε κοντά μας και ξάπλωσε τα’ ανάσκελα. Αφού τον χαϊδολόγησε λιγάκι, τον κούρεψε με το ψαλίδι γιατί τα μαλλιά του είχανε γίνει τζίβα. Όλα αυτά χωρίς να κουνήσει διόλου. Αυτό ήταν, από τότε κοιμότανε κάθε βράδυ στο χαλάκι έξω από την πόρτα ώσπου πέρασε και μέσα. Τον βγάλαμε Σπίθα. Ξαναβαφτίστηκε. Τώρα, τον υιοθετήσαμε, μας υιοθέτησε, θα σας γελάσω. Συμβαίνει πολλές φορές να δίνουμε περισσότερη πίστη στο ένστικτο των σκύλων, παρά στη δική μας νοημοσύνη.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Έντεκα χρόνια. Κάθε μέρα, κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι, πηγαίναμε μαζί κάθε απόγευμα τη βόλτα μας. Τον πήγαινα, με πήγαινε, άλλη αντίφαση αυτή. Ήτανε τόσο ήσυχος. Δεν αρπάχτηκε ποτέ με άλλο σκύλο. Δεν πείραξε άνθρωπο. Κυριολεκτικά δεν τον ένοιαζε τίποτε.
Την περίοδο του covid πηγαίναμε βόλτα τρεις φορές τη μέρα. Για δύο πράγματα δεν έλεγε ποτέ όχι. Το ένα ήταν η βόλτα. Φαγάς πάντως δεν ήτανε. Τελικά μετά από μία νάρκωση και ένα χειρουργείο, γύρισε άλλος σκύλος. Γέρασε απότομα. Ώσπου μας άφησε.
Τώρα πάω μόνος μου βόλτα. Χωρίς παρέα. Στα μουγκά. Ο βαφτιστηράκος μου πάντως, μου άνοιξε ένα παράθυρο ελπίδας, μου είπε ότι θα γίνει Spider Man και θ’ ανέβει πάνω στον ουρανό να μου τον φέρει. Είναι στ’ αλήθεια τόσο γλυκιά κάποιες φορές η αφέλεια των παιδιών!
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου