Ατιμωρησία όπως ασυδοσία

Ατιμωρησία όπως ασυδοσία

Το γεγονός που θα παρουσιάσουμε αναφέρεται στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων ή στα πρωινάδικα, όταν δεν έχουν κάποιο πιο γαργαλιστικό θέμα να γεμίσουν την εκπομπή τους.
Συνέβη στη Λάρισα το Σεπτέμβρη του 17, αλλά η δίκη έγινε τώρα στο Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λάρισας. Τα διατρέξαντα που οδήγησαν στο δικαστήριο τους δύο αντιδίκους έχουν ως εξής: Μία 44χρονη είχε σταθμεύσει στην είσοδο ενός πάρκινγκ περιμένοντας συγγενικό της πρόσωπο. Δεν ξέρω τι διημείφθη ανάμεσα σ’ αυτήν και στον 38χρονο ιδιοκτήτη του πάρκινγκ. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η γυναίκα έφαγε το ξύλο της αρκούδας και ότι χρειάστηκε ώρα, μέχρι κάποιοι περαστικοί να τη γλυτώσουν από τα χέρια του.
Σε ένα άλλο επεισόδιο, στο Αιγάλεω αυτή τη φορά, την Τρίτη στις 21 του Μάη, μέρα μεσημέρι, μέσα στο δρόμο, τρεις νταήδες κατέβηκαν από το αμάξι τους και ξυλοκόπησαν αγρίως έναν οδηγό από άλλο αμάξι και τη γυναίκα του που πήγε να τον συνδράμει.
Οι δράστες έχουν ταυτοποιηθεί  γιατί υπάρχει video, αλλά ήταν γνωστοί και στην ασφάλεια. Κάποιος αντί να τους βοηθήσει τραβούσε video κι ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί κάνουν το ίδιο οι νέοι στα σχολεία. Οι δράστες έχουν ταυτοποιηθεί και αναζητούνται. Μη φοβάστε όμως και να βρεθούν δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Το μαρτυρά η σχεδόν αθωωτική απόφαση του πρώτου συμβάντος. Οι ένορκοι δεν τον έκριναν για το αδίκημα της βαριάς σκοπούμενης σωματικής βλάβης, για το οποίο είχε παραπεμφθεί, αλλά για επικίνδυνη σωματική βλάβη. Έτσι πλειοψήφησαν έναντι των δικαστών και ο εν λόγω μάγκας έπεσε στα μαλακά. Τιμωρήθηκε μεν αλλά με τριετή αναστολή. Δεν θα διαβεί λοιπόν τις πύλες κάποιου σωφρονιστικού καταστήματος, αλλά παραδόθηκε στην κοινωνία, λευκός σαν το χιόνι, να συνεχίσει το θεάρεστο έργο του.
Φαίνεται ότι το παρτέρι έχει γεμίσει με ντόπια και ξένα μπουμπούκια και η ελληνική δικαιοσύνη κάνει ότι μπορεί να το αραιώσει. Θεωρεί ότι πρέπει να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στους νέους αυτούς παραπτωματίες, μήπως και συνετιστούν, αντί να τους βάλει μέσα και να τους τρέφει με έξοδα των Ελλήνων φορολογουμένων.
Από την άλλη όμως, μήπως αν έμπαιναν έστω και ένα μήνα στη στενή, μάθαιναν στην πράξη πόσο άσχημο είναι να σηκώνεις το κουλό σου και να χτυπάς έναν άλλο άνθρωπο. Διότι εκεί, στη στενή, δεν θα αντιμετωπίσουν ένα τυχαίο αστικό ζευγάρι που πηγαίνει στη δουλειά του, εκεί υπάρχουν παλιοτόμαρα μεγαλύτερου διαμετρήματος από το δικό τους και θα πάρουν το μάθημα που τους αξίζει.
Σε ένα ευνομούμενο κράτος, αποδίδεται σκληρά αλλά δίκαια η δικαιοσύνη και δε χρειάζεται να βασανίζουν οι βασανισμένοι, αλλά εδώ στην Ελλάδα, η δικαιοσύνη έχει απωλέσει την αξιοπιστία της. Εδώ, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης,  μπορεί να στέλνει εκατό αστυνομικούς να φυλάνε την πορεία γερόντων συνταξιούχων, να στέλνει πέντε χιλιάδες να φυλάνε είκοσι δύο νταγλαράδες που κλοτσάνε μια μπάλα, αλλά όχι έναν, για να πάει ένα κορίτσι που κινδυνεύει με ασφάλεια στο σπίτι του.
Η κοινωνία βαδίζει σε ένα σκοτεινό δρόμο μέσα σε λάσπες. Αντί να εξανθρωπιστούμε, γινόμαστε ολοένα και χειρότεροι, αφού κατεβαίνουμε στα τελευταία σκαλοπάτια της ύπαρξής μας. Μετατρεπόμαστε σε ζώα. Εκεί όπου βασιλεύει το δίκιο του δυνατού. Σε ένα κάμπο, η φωνή ενός πουλιού, θα ηχεί σαν κεραυνός στ’ αυτιά ενός εντόμου!

Σ.Π.Παπασηφάκης