Ευρωεκλογές 2024
Πλησιάζουν οι εκλογές για το
ευρωκοινοβούλιο. Πάντως βλέπω μεγάλη αδιαφορία από τον
κόσμο. Δεν ξέρω αν αυτή η αδιαφορία εκδηλωθεί με μια πρωτόγνωρη αποχή ή αν τυχόν κάποια μικρά κόμματα δρέψουν τους καρπούς της δικαιολογημένης αγανάκτησης των πολιτών.
Είναι παγκόσμιο φαινόμενο η απουσία μεγάλων ηγετών, μεγάλων πολιτικών. Ολόκληρη Αμερική εκπροσωπείται από έναν παππού στα όρια του αλτσχάιμερ ή κινδυνεύει να εκπροσωπηθεί από κάποιον που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή. (1) Στην Ουκρανία έχουν για πρόεδρο κάποιον που συμμετείχε σε ένα τάλεντ σόου. Ο Χαβιέρ Μιλέι πρόεδρος της Αργεντινής, έκανε προεκλογική εκστρατεία με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι. Εκλεγμένος, εξαγριωμένος και …επικίνδυνος, με τέτοια φάτσα, που θα έπαιρνε, άμα τη εμφανίσει, τον πρωταγωνιστικό ρόλο, το ρόλο του Άντονι Πέρκινς, σε ριμέικ του Ψυχώ. Στη Γερμανία έχουν πρόεδρο κάποιον Όλαφ Σολτς και πάει λέγοντας.
Διαβάζοντας τις καταστάσεις των κομμάτων με τους υποψηφίους που κατεβάζουν μας πιάνει απελπισία. Όχι ότι δεν υπάρχουν και άξιοι ανάμεσά τους, αλλά για άλλη μια φορά παίζουν το παιχνίδι της γκλαμουριάς. Βάζουν στο ψηφοδέλτιο άτομα που έχουν προβληθεί κατά καιρούς από την τηλεόραση κυρίως, προσδοκώντας να υφαρπάξουν τις ψήφους όλων εκείνων που θέλγονται από τη δημοσιότητα.
Τι θα μπορούσε για παράδειγμα να προσφέρει ο Γεωργούλης στα ευρωπαϊκά δρώμενα; Ποιες είναι οι δυνατότητες της Μπεκατώρου, που μοστράρει στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων των ψηφοφόρων του Σύριζα; Η προσωπική της ιστορία στο #ΜεΤοο την έκανε αυτομάτως ένα ικανό πολιτικά πρόσωπο; Γιατί θα πρέπει να ψηφίσουμε το Ζαγοράκη, μπάλα θα παίξουμε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο; Και τέλος το εξοργιστικότερο όλων. Ο Αυτιάς, ο ποιο γλοιώδης δημοσιογράφος της ελληνικής τηλεόρασης, να μοστράρει πρώτος και με διαφορά στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Αν μπορούσα, αν είχα τη δύναμη να ψηφίσω ένα νόμο, θα αφαιρούσα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες το δικαίωμα ψήφου, γιατί αυτοί θα τον βγάλουνε. Βέβαια, μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα ψήφιζα κι εγώ, γιατί ανήκω σ’ αυτή τη συνομοταξία, αλλά χαλάλι, ας χάσει η αριστερά έναν ψήφο προκειμένου να μη φάμε τον Αυτιά τέσσερα πέντε χρόνια στη μάπα.
Δε μπορούμε να περιμένουμε από ένα ποτήρι να χωρέσει το περιεχόμενο μίας κανάτας. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να στέλνουμε μορφωμένους ανθρώπους στο ευρωκοινοβούλιο. Τα περισσότερα κράτη, τα σοβαρά κράτη, στέλνουν ως επί το πλείστον άτομα με πτυχίο πολιτικών και κοινωνικών επιστημών, νομικούς με βαρβάτα μεταπτυχιακά ή πανεπιστημιακούς. Ανθρώπους που έχουν πτυχία σα χαλί, που ξέρουνε να μιλήσουν και να σταθούν. Οι έχοντες ολυμπιακά αισθήματα για παράδειγμα, έστειλαν τον Ανατολάκη στη Βουλή κι όταν τον άκουσα να μιλάει μου ήρθε να κουτουλάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Και καλά αυτοί τον έστειλαν, αυτός πού πήγαινε;
Ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πελώριος καθρέφτης και σε κάθε έναν από μας, αντιγυρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Είμαστε αυτό που ψηφίζουμε. Έτσι θα ψηφίσουν τον Αυτιά όλοι οι παππούδες που στήνονται στη σειρά έξω από τις τράπεζες για να ενημερώσουν απλά τα βιβλιάριά τους, λες και τα λεφτά θα βγάλουν ποδάρια να φύγουνε και το Ζαγοράκη μήπως κάνει και στην ευρωβουλή την τρίπλα που έκανε στο Λιζαραζού.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, ούτε η Ελλάδα, μα ούτε και η Ευρώπη θα πάει μπροστά. Ύστερα όταν ακούμε τις γκάφες τους, θα κάνουμε σα να πέφτουμε από τα σύννεφα, σα να ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα, θα θυμώνουμε μαζί τους, ενώ θα πρέπει να θυμώνουμε με τον εαυτό μας και θα περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να τους τιμωρήσουμε, βάζοντας άλλους μαϊντανούς στη θέση τους.
κόσμο. Δεν ξέρω αν αυτή η αδιαφορία εκδηλωθεί με μια πρωτόγνωρη αποχή ή αν τυχόν κάποια μικρά κόμματα δρέψουν τους καρπούς της δικαιολογημένης αγανάκτησης των πολιτών.
Είναι παγκόσμιο φαινόμενο η απουσία μεγάλων ηγετών, μεγάλων πολιτικών. Ολόκληρη Αμερική εκπροσωπείται από έναν παππού στα όρια του αλτσχάιμερ ή κινδυνεύει να εκπροσωπηθεί από κάποιον που θα έπρεπε να είναι στη φυλακή. (1) Στην Ουκρανία έχουν για πρόεδρο κάποιον που συμμετείχε σε ένα τάλεντ σόου. Ο Χαβιέρ Μιλέι πρόεδρος της Αργεντινής, έκανε προεκλογική εκστρατεία με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι. Εκλεγμένος, εξαγριωμένος και …επικίνδυνος, με τέτοια φάτσα, που θα έπαιρνε, άμα τη εμφανίσει, τον πρωταγωνιστικό ρόλο, το ρόλο του Άντονι Πέρκινς, σε ριμέικ του Ψυχώ. Στη Γερμανία έχουν πρόεδρο κάποιον Όλαφ Σολτς και πάει λέγοντας.
Διαβάζοντας τις καταστάσεις των κομμάτων με τους υποψηφίους που κατεβάζουν μας πιάνει απελπισία. Όχι ότι δεν υπάρχουν και άξιοι ανάμεσά τους, αλλά για άλλη μια φορά παίζουν το παιχνίδι της γκλαμουριάς. Βάζουν στο ψηφοδέλτιο άτομα που έχουν προβληθεί κατά καιρούς από την τηλεόραση κυρίως, προσδοκώντας να υφαρπάξουν τις ψήφους όλων εκείνων που θέλγονται από τη δημοσιότητα.
Τι θα μπορούσε για παράδειγμα να προσφέρει ο Γεωργούλης στα ευρωπαϊκά δρώμενα; Ποιες είναι οι δυνατότητες της Μπεκατώρου, που μοστράρει στις πρώτες θέσεις των προτιμήσεων των ψηφοφόρων του Σύριζα; Η προσωπική της ιστορία στο #ΜεΤοο την έκανε αυτομάτως ένα ικανό πολιτικά πρόσωπο; Γιατί θα πρέπει να ψηφίσουμε το Ζαγοράκη, μπάλα θα παίξουμε στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο; Και τέλος το εξοργιστικότερο όλων. Ο Αυτιάς, ο ποιο γλοιώδης δημοσιογράφος της ελληνικής τηλεόρασης, να μοστράρει πρώτος και με διαφορά στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Αν μπορούσα, αν είχα τη δύναμη να ψηφίσω ένα νόμο, θα αφαιρούσα από τους παππούδες και τις γιαγιάδες το δικαίωμα ψήφου, γιατί αυτοί θα τον βγάλουνε. Βέβαια, μ’ αυτό τον τρόπο δεν θα ψήφιζα κι εγώ, γιατί ανήκω σ’ αυτή τη συνομοταξία, αλλά χαλάλι, ας χάσει η αριστερά έναν ψήφο προκειμένου να μη φάμε τον Αυτιά τέσσερα πέντε χρόνια στη μάπα.
Δε μπορούμε να περιμένουμε από ένα ποτήρι να χωρέσει το περιεχόμενο μίας κανάτας. Γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να στέλνουμε μορφωμένους ανθρώπους στο ευρωκοινοβούλιο. Τα περισσότερα κράτη, τα σοβαρά κράτη, στέλνουν ως επί το πλείστον άτομα με πτυχίο πολιτικών και κοινωνικών επιστημών, νομικούς με βαρβάτα μεταπτυχιακά ή πανεπιστημιακούς. Ανθρώπους που έχουν πτυχία σα χαλί, που ξέρουνε να μιλήσουν και να σταθούν. Οι έχοντες ολυμπιακά αισθήματα για παράδειγμα, έστειλαν τον Ανατολάκη στη Βουλή κι όταν τον άκουσα να μιλάει μου ήρθε να κουτουλάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Και καλά αυτοί τον έστειλαν, αυτός πού πήγαινε;
Ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας πελώριος καθρέφτης και σε κάθε έναν από μας, αντιγυρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Είμαστε αυτό που ψηφίζουμε. Έτσι θα ψηφίσουν τον Αυτιά όλοι οι παππούδες που στήνονται στη σειρά έξω από τις τράπεζες για να ενημερώσουν απλά τα βιβλιάριά τους, λες και τα λεφτά θα βγάλουν ποδάρια να φύγουνε και το Ζαγοράκη μήπως κάνει και στην ευρωβουλή την τρίπλα που έκανε στο Λιζαραζού.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως, ούτε η Ελλάδα, μα ούτε και η Ευρώπη θα πάει μπροστά. Ύστερα όταν ακούμε τις γκάφες τους, θα κάνουμε σα να πέφτουμε από τα σύννεφα, σα να ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα, θα θυμώνουμε μαζί τους, ενώ θα πρέπει να θυμώνουμε με τον εαυτό μας και θα περιμένουμε τις επόμενες εκλογές για να τους τιμωρήσουμε, βάζοντας άλλους μαϊντανούς στη θέση τους.
Σ.Π.Παπασηφάκης
(1)
Έρευνα του Pew Research Center
τον περασμένο μήνα έδειξε ότι περίπου οι
μισοί Αμερικανοί θα αντικαθιστούσαν και τους δύο υποψηφίου για την προεδρία αν
μπορούσαν.
THE WALL STREET
JOURNAL. Εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ. Κυριακή 26 Μαΐου
2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου