Οι
δουλειές του μέλλοντος
Είναι πολλά πράγματα σήμερα που,
παρά τη φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλω, δε μπορώ να τα εξηγήσω. Ενώ είχα
πάει στην κρεβατοκάμαρα για τη μεσημβρινή μου κατάκλιση, ήρθε ασθμαίνουσα η
γυναίκα μου και μου είπε περίπου τα εξής: πέντε κορίτσια στο Ρουκ Ζουκ, που
σπουδάζουν στη σχολή Νηπιαγωγών, ερωτήθηκαν από την παρουσιάστρια της εκπομπής
με τι θέλουν να ασχοληθούν στο μέλλον και οι τρεις από αυτές απάντησαν, άκουσον
άκουσον, ότι θέλουν να ασχοληθούν με την περιποίηση νυχιών και το μακιγιάζ.
Αφού μου έριξε τη …βόμβα, την έκανε να πάει να ακούσει κι άλλα. Είναι αλήθεια ότι η εν λόγω εκπομπή μας δίνει λαβές για ποικίλα σχόλια. Συγκεντρώνει εκεί ένα σωρό απίθανους και απίθανες που, λόγω γνώσεων, οδεύουν προς την αποτυχία ως οι πρώτοι χριστιανοί στο στόμα των λεόντων. Έτσι μάθαμε ότι η Βραζιλία και η Αργεντινή είναι κράτη της Μεσογείου και ένα σωρό άλλα μαργαριτάρια.
Στην παρούσα περίπτωση δε μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει ότι αυτά τα κορίτσια, φοίτησαν μετά από αγώνα δικό τους και από στερήσεις των γονιών τους σε μία πανεπιστημιακή σχολή και, αντί να περιμένουν με λαχτάρα την ώρα που θα μπουν σε μία αίθουσα με παιδάκια, ονειρεύονται νύχια και μάσκαρα.[i]
Τώρα ή είχαν βάλει τη σχολή νηπιαγωγών στη δέκατη πέμπτη θέση και απλά σπουδάζουν στη σχολή στην οποία έκατσε η μπίλια ή πήγαν στο πανεπιστήμιο γιατί απλά έπρεπε κάπου να πάνε ή τους έθελξε το ρεμπελιό της φοιτητικής ζωής μακριά από κάθε επιτήρηση ή απλά δεν ξέρουνε τι τους γίνεται. Πάντως εγώ, γουρούνια να είχα, δεν θα τους τα έδινα να μου τα φυλάξουν. Όχι παιδιά. Κι αυτό γιατί μπορεί να έχουν αποκτήσει τις γνώσεις και τις δεξιότητες για να υπηρετήσουν σε ένα νηπιαγωγείο, αλλά όλα αυτά είναι άχρηστα, από τη στιγμή που δεν αγαπούν τη δουλειά τους. Θα είναι δεσμώτες κι αυτό θα τους είναι αβάστακτο.
Θυμάμαι ένα διάστημα όταν ο Αντρέας μέσα σε ένα χρόνο διπλασίασε σχεδόν το μισθό μας, για να μας τα πάρουν πίσω με τόκο και επιτόκιο οι επίγονοί του, μπούκαραν στον κλάδο και κάποιοι οι οποίοι θα μπορούσαν σίγουρα να φοιτήσουν σε καλύτερες θεωρητικά σχολές, μόνο και μόνο για να σιγουρέψουν ένα μισθό στο δημόσιο. Ακόμη και απόφοιτοι της νομικής έγιναν δάσκαλοι. Εκεί ήταν που άκουσα το αμίμητο «δουλεύω για όσο με πληρώνουνε»! Και τώρα όμως είναι έκδηλη η επιθυμία αρκετών να σπουδάσουν στην ειδική αγωγή, όχι γιατί αγαπούν ή …αντέχουν το εν λόγω επάγγελμα, αλλά γιατί δε θα βλέπουν με τα κιάλια την αποκατάστασή τους. Κάτι τέτοιες επιλογές όμως είναι διπλά κατακριτέες, γιατί το αντικείμενο της εργασίας τους είναι ένα πραγματάκι λεπτό. Τόσο λεπτό που δεν επιτρέπεται να παίζουμε μαζί του.
Η επιλογή που κάνουμε για την εργασία μας, αν καταφέρουμε να τη διατηρήσουμε για όλο τον εργασιακό μας βίο, είναι εκείνη που θα μας θαμπώνει τα μάτια και θα μας δίνει χαρά για τριάντα πέντε και πλέον χρόνια ή μια αλυσίδα που, επειδή δεν κόβεται, θα τη σέρνουμε δια βίου.
[i] Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Τα κορίτσια που ασχολούνται με τα νύχια γυρίζουν όλη τη μέρα από σπίτι σε σπίτι για να βγάλουν ένα μεροκάματο
Αφού μου έριξε τη …βόμβα, την έκανε να πάει να ακούσει κι άλλα. Είναι αλήθεια ότι η εν λόγω εκπομπή μας δίνει λαβές για ποικίλα σχόλια. Συγκεντρώνει εκεί ένα σωρό απίθανους και απίθανες που, λόγω γνώσεων, οδεύουν προς την αποτυχία ως οι πρώτοι χριστιανοί στο στόμα των λεόντων. Έτσι μάθαμε ότι η Βραζιλία και η Αργεντινή είναι κράτη της Μεσογείου και ένα σωρό άλλα μαργαριτάρια.
Στην παρούσα περίπτωση δε μπορεί το μυαλό μου να χωρέσει ότι αυτά τα κορίτσια, φοίτησαν μετά από αγώνα δικό τους και από στερήσεις των γονιών τους σε μία πανεπιστημιακή σχολή και, αντί να περιμένουν με λαχτάρα την ώρα που θα μπουν σε μία αίθουσα με παιδάκια, ονειρεύονται νύχια και μάσκαρα.[i]
Τώρα ή είχαν βάλει τη σχολή νηπιαγωγών στη δέκατη πέμπτη θέση και απλά σπουδάζουν στη σχολή στην οποία έκατσε η μπίλια ή πήγαν στο πανεπιστήμιο γιατί απλά έπρεπε κάπου να πάνε ή τους έθελξε το ρεμπελιό της φοιτητικής ζωής μακριά από κάθε επιτήρηση ή απλά δεν ξέρουνε τι τους γίνεται. Πάντως εγώ, γουρούνια να είχα, δεν θα τους τα έδινα να μου τα φυλάξουν. Όχι παιδιά. Κι αυτό γιατί μπορεί να έχουν αποκτήσει τις γνώσεις και τις δεξιότητες για να υπηρετήσουν σε ένα νηπιαγωγείο, αλλά όλα αυτά είναι άχρηστα, από τη στιγμή που δεν αγαπούν τη δουλειά τους. Θα είναι δεσμώτες κι αυτό θα τους είναι αβάστακτο.
Θυμάμαι ένα διάστημα όταν ο Αντρέας μέσα σε ένα χρόνο διπλασίασε σχεδόν το μισθό μας, για να μας τα πάρουν πίσω με τόκο και επιτόκιο οι επίγονοί του, μπούκαραν στον κλάδο και κάποιοι οι οποίοι θα μπορούσαν σίγουρα να φοιτήσουν σε καλύτερες θεωρητικά σχολές, μόνο και μόνο για να σιγουρέψουν ένα μισθό στο δημόσιο. Ακόμη και απόφοιτοι της νομικής έγιναν δάσκαλοι. Εκεί ήταν που άκουσα το αμίμητο «δουλεύω για όσο με πληρώνουνε»! Και τώρα όμως είναι έκδηλη η επιθυμία αρκετών να σπουδάσουν στην ειδική αγωγή, όχι γιατί αγαπούν ή …αντέχουν το εν λόγω επάγγελμα, αλλά γιατί δε θα βλέπουν με τα κιάλια την αποκατάστασή τους. Κάτι τέτοιες επιλογές όμως είναι διπλά κατακριτέες, γιατί το αντικείμενο της εργασίας τους είναι ένα πραγματάκι λεπτό. Τόσο λεπτό που δεν επιτρέπεται να παίζουμε μαζί του.
Η επιλογή που κάνουμε για την εργασία μας, αν καταφέρουμε να τη διατηρήσουμε για όλο τον εργασιακό μας βίο, είναι εκείνη που θα μας θαμπώνει τα μάτια και θα μας δίνει χαρά για τριάντα πέντε και πλέον χρόνια ή μια αλυσίδα που, επειδή δεν κόβεται, θα τη σέρνουμε δια βίου.
Σ.Π.Παπασηφάκης
[i] Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Τα κορίτσια που ασχολούνται με τα νύχια γυρίζουν όλη τη μέρα από σπίτι σε σπίτι για να βγάλουν ένα μεροκάματο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου