Το τέλος της αθωότητας

 

Το τέλος της αθωότητας

Τον κόσμο που ονειρεύτηκα,

δεν ευδόκησα να τον δω.

Και πολύ μου κόστισε και με πόνεσε,

επειδή χωρίς να έχει υπάρξει,

κάποιος έβαλε μια φωτογραφία του μέσα μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος. Μύθος και πραγματικότητα

Ηλιακός Λύχνος

 

Ξεκίνησα να γράφω ασυναίσθητα με μαύρο στυλό τούτο το κείμενο, δείγμα των συναισθημάτων που με κατακλύζουν και από μία προσπάθεια να διαχυθεί ένα γύρο μία πεσιμιστική διάθεση. Από την προηγούμενη βδομάδα που άρχισε η εκστρατεία στο κόμμα μου, για την ανάδειξη νέου αρχηγού, με έζωσαν τα φίδια, γιατί είδα ότι τα media που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, που χρυσώνουν ή σκουριάζουν το χάπι και διαμορφώνουν συνειδήσεις, είχαν αποφασίσει να ασχοληθούν με τον αλεξιπτωτιστή Κασελάκη. Πίστευα και εξακολουθώ να πιστεύω, ότι για να γίνει κάποιος υπάλληλος πρέπει να τον δούμε πρώτα κλητήρα και να τρέχει τόσο, ώστε τα πόδια του να αναδύουν το άρωμα των διαδρομών του.

Γεννημένος ιδεολόγος και όχι υλιστής και ληστής αρνούμαι πεισματικά, στυλώνω τα πόδια, να δω όλο αυτό που προκύπτει. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου αδιάβαστο. Δε μπόρεσε να αντιληφθεί πώς παίζεται το παιχνίδι σήμερα. Με όρους ακραίου facebook, tiktok και instagram. Βασιλεύουν οι φωνές και παύουν οι ψίθυροι. Τα σλόγκαν και όχι οι πολιτικές θέσεις. Όταν έχεις ζυμωθεί μ’ αυτές τις αηδίες το μυαλό κολυμπά στην επιφάνεια και χάνει το βάθος.

Ίσως είμαι ένας γέρος κολλημένος στην αριστερά και δει στο πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού, που λαχταρά ν’ ακούσει ένα νέο Κύρκο και όχι ένα golden boy της Goldman Sachs που μας αντιμετωπίζει σαν δεκαοχτάχρονα κοριτσόπουλα, πετάει πέντε σλόγκαν και μας ψιθυρίζει δέκα γλυκερίνες στ’ αυτί πεπεισμένος ότι θα μασήσουμε, αφού αυτά του δίδαξαν οι επικοινωνιολόγοι.

Νιώθω, μετά και από τις αναφορές των πρώτων βουλευτών που έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή, να κρατήσουν τη σημαία και να εισπράξουν το βραβείο διορατικότητας και προσαρμοστικότητας, το οποίο απονέμεται σε όσους διαβλέπουν εγκαίρως το αποτέλεσμα και τάσσονται αναφανδόν με το νικητή πριν αυτός εκλάμψει, ότι η αριστερά, όπως την ήξερα, δεν υπάρχει πια. Θα σαλπάρουν με επευφημίες και μάτια υγρά, με ένα νέο καράβι, σε θολά, σε αχαρτογράφητα νερά κι εμάς θα μας απορρίξουν ως έρμα. Μην ψάξετε όμως να μας βρείτε. Δεν είμαστε στο καράβι. Δεν διανοηθήκαμε καν να ανεβούμε.

Σ.Π.Παπασηφάκης