Σασμός
…ασθμαίνων
Η ΕΤ1, σε μια από τις τελευταίες της προσπάθειες να μπει
δυναμικά στην ελληνική μυθοπλασία και να πάρει το μερίδιο τηλεθέασης που της
αξίζει, έφερε στην οθόνη μας την «Αγάπη παράνομη», ένα διήγημα του Κωνσταντίνου
Θεοτόκη. Το ολοκλήρωσε σε οκτώ μόλις επεισόδια, σφιχτά, καλοδουλεμένα με
ηθοποιούς που το απογείωσαν. Αυτό μαζί με το περίφημο Καρτ Ποστάλ της Βικτόριας
Χίσλοπ, ήταν ότι καλύτερο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια την τηλεόραση.
Την ίδια ώρα, όλα τα κανάλια –πλην ΣΚΑΪ- επένδυσαν στην ελληνική μυθοπλασία, πράγμα αναμενόμενο μετά την ανέλπιστη επιτυχία που σημείωσαν οι «Άγριες μέλισσες» στον Αντ1. Ξαναγύρισαν μάλιστα στην παλιά καλή συνταγή, όπου ήθελε να διασκευάζονται διηγήματα και μυθιστορήματα ελλήνων ή ξένων λογοτεχνών. Η «Αστροφεγγιά», το «Λεμονοδάσος», τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», ο περίφημος «Κίτρινος φάκελος» ήταν αξιόπιστα εχέγγυα σίγουρης επιτυχίας. Κάπως έτσι μας προέκυψε ο «Σασμός». Ελεύθερη διασκευή από το μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη. Όμως το βιβλίο ήταν ένα, η επιτυχία μεγάλη και τα έσοδα επίσης. Έτσι αποφάσισαν να το τραβήξουν και δεύτερη σεζόν και, δυστυχώς για μας, και τρίτη. Πώς το πετυχαίνουν αυτό και τι αποτελέσματα έχει το …τέντωμα του σήριαλ; Είναι βέβαιο ότι και να ήθελε ο συγγραφέας δεν προλάβαινε να γράψει και δεύτερο βιβλίο, τη συνέχεια του σασμού ας πούμε. Έτσι τι κάνουμε, τραβάμε τα επεισόδια ως εκεί που δεν πάει, βάζουμε καινούρια πρόσωπα με καινούριες ιστορίες που έχουν ή που δεν έχουν καμία σχέση με τα δρώμενα ή αντιγράφουμε κλισέ από άλλα σήριαλ. Πώς μαζεύονταν στις «Άγριες μέλισσες» στο καφενείο και κλαίγανε τη μοίρα τους; Κάτι τέτοιο. Οι ηθοποιοί κάνουν το σταυρό τους που έχουν ένα καλό μεροκάματο και ο συγγραφέας του βιβλίου την πάπια, αν δε συμμετέχει και ο ίδιος στο ξεχαρβάλωμα του έργου, αφού ούτως ή άλλως, από τον πρώτο κύκλο εκτοξεύθηκε η φήμη του.
Οι ηθοποιοί κι αυτό δεν είναι μία άφεση αμαρτιών που τους παρέχουμε, είναι ένας δοκιμαζόμενος κλάδος. Πάντα ήταν, αλλά από την κρίση και δώθε ακόμη περισσότερο. Ποιου άλλου κλάδου οι εργαζόμενοι είναι δυο φορές το χρόνο άνεργοι; Όσο μεγαλώνουνε μάλιστα γίνεται όλο και πιο δύσκολο για δε τους βαστούνε τα πόδια τους να τρέχουνε από οντισιόν σε οντισιόν. Έτσι ή πρέπει να σταμπιλαριστούν και να παίζουν τον ίδιο ρόλο συνέχεια (Σταύρος Παράβας – ελλην. ταινίες) ή να μείνουν άνεργοι και να πουν το ψωμί ψωμάκι.
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη είχε την εντιμότητα να αποσυρθεί από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» όταν κατάλαβε ότι, ότι είχε να δώσει, το είχε ήδη δώσει, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης όμως όχι. Συνεχίζει να σέρνεται στο σήριαλ κι αγκομαχά να βγάλει το κάθε επεισόδιο. Γιατί όμως το κάνει; Ο μεγάλος αυτός ηθοποιός εξακολουθεί να παίζει στη μουρμούρα για τα προς το ζην, γιατί έντιμος όπως είναι, όταν δεν του βγήκε μία παράσταση στο θέατρο κι έπεσε έξω, πούλησε το σπίτι του, τους πλήρωσε όλους μέχρι δεκάρας κι έμεινε στον άσο. Έτσι, αν θέλει να πεθάνει κάτω από ένα κεραμίδι και όχι κάτω από μία γέφυρα, θα πρέπει να παίζει, να …μουρμουρίζει μέχρι να βγει στη σύνταξη.
Φτάνουμε λοιπόν στο δια ταύτα. Ο Alpha με το ένα μάτι στην επιτυχία και το άλλο να αλληθωρίζει στο ταμείο, θα συνεχίσει το σήριαλ, οι ηθοποιοί θα συνεχίσουν με τη σειρά τους τον αγώνα για επιβίωση, εμείς θα το βλέπουμε ξέροντας ότι και δέκα επεισόδια να χάσουμε, δε χάσαμε τίποτα, αφού το έργο αρνείται να προχωρήσει και θα βλέπουμε σκηνές σαν εκείνες που συζητάνε για τις «κατάρες» ή που δύο μπάτσοι στέκονται μπροστά από το μπατσικό και ρωτάει ο ένας τον άλλο πώς τα πάνε με το γκόμενό τους!
Βέβαια, όσοι από μας έχουμε παρακολουθήσει τις ατέρμονες φιλολογικές συζητήσεις του Κωστή Ρούση με τον Τασάκο στον «Κίτρινο φάκελο», βγάζουμε φλύκταινες με κάτι τέτοια, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η Τσομπανάκη, μπορεί στο Σασμό να παίρνει παραμάσχαλα την τσάντα και να τρέχει, μα …συγχωρείται. Μας έδωσε στα νιάτα της «Το γυμνό κορίτσι» (Νίκου Αθανασιάδη), που λάμπει ακόμη στα όνειρά μας, με το νεαρό τότε Ντίνο Αυγουστίδη και μετέπειτα άντρα της, το νεαρό που αγάπησε ένα «δέλφινα».
Θα μπορούσαμε στην κατακλείδα αυτού του σημειώματος να θέσουμε το κεφαλαιώδες ερώτημα: πόσοι παρακολούθησαν την «Αγάπη παράνομη» ή το «Καρτ ποστάλ» στην ΕΤ1; Μήπως, λέω μήπως φέρνουμε κι εμείς ευθύνη για τα χάλια μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε καλύτεροι τηλεθεατές; Ο Αρκάς στον «Ισοβίτη» έλεγε ότι «η φυλακή δεν θα φτιάξει ποτέ, αν δεν αρχίσουν να φέρνουν καλύτερους ανθρώπους».
Την ίδια ώρα, όλα τα κανάλια –πλην ΣΚΑΪ- επένδυσαν στην ελληνική μυθοπλασία, πράγμα αναμενόμενο μετά την ανέλπιστη επιτυχία που σημείωσαν οι «Άγριες μέλισσες» στον Αντ1. Ξαναγύρισαν μάλιστα στην παλιά καλή συνταγή, όπου ήθελε να διασκευάζονται διηγήματα και μυθιστορήματα ελλήνων ή ξένων λογοτεχνών. Η «Αστροφεγγιά», το «Λεμονοδάσος», τα «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά», ο περίφημος «Κίτρινος φάκελος» ήταν αξιόπιστα εχέγγυα σίγουρης επιτυχίας. Κάπως έτσι μας προέκυψε ο «Σασμός». Ελεύθερη διασκευή από το μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη. Όμως το βιβλίο ήταν ένα, η επιτυχία μεγάλη και τα έσοδα επίσης. Έτσι αποφάσισαν να το τραβήξουν και δεύτερη σεζόν και, δυστυχώς για μας, και τρίτη. Πώς το πετυχαίνουν αυτό και τι αποτελέσματα έχει το …τέντωμα του σήριαλ; Είναι βέβαιο ότι και να ήθελε ο συγγραφέας δεν προλάβαινε να γράψει και δεύτερο βιβλίο, τη συνέχεια του σασμού ας πούμε. Έτσι τι κάνουμε, τραβάμε τα επεισόδια ως εκεί που δεν πάει, βάζουμε καινούρια πρόσωπα με καινούριες ιστορίες που έχουν ή που δεν έχουν καμία σχέση με τα δρώμενα ή αντιγράφουμε κλισέ από άλλα σήριαλ. Πώς μαζεύονταν στις «Άγριες μέλισσες» στο καφενείο και κλαίγανε τη μοίρα τους; Κάτι τέτοιο. Οι ηθοποιοί κάνουν το σταυρό τους που έχουν ένα καλό μεροκάματο και ο συγγραφέας του βιβλίου την πάπια, αν δε συμμετέχει και ο ίδιος στο ξεχαρβάλωμα του έργου, αφού ούτως ή άλλως, από τον πρώτο κύκλο εκτοξεύθηκε η φήμη του.
Οι ηθοποιοί κι αυτό δεν είναι μία άφεση αμαρτιών που τους παρέχουμε, είναι ένας δοκιμαζόμενος κλάδος. Πάντα ήταν, αλλά από την κρίση και δώθε ακόμη περισσότερο. Ποιου άλλου κλάδου οι εργαζόμενοι είναι δυο φορές το χρόνο άνεργοι; Όσο μεγαλώνουνε μάλιστα γίνεται όλο και πιο δύσκολο για δε τους βαστούνε τα πόδια τους να τρέχουνε από οντισιόν σε οντισιόν. Έτσι ή πρέπει να σταμπιλαριστούν και να παίζουν τον ίδιο ρόλο συνέχεια (Σταύρος Παράβας – ελλην. ταινίες) ή να μείνουν άνεργοι και να πουν το ψωμί ψωμάκι.
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη είχε την εντιμότητα να αποσυρθεί από το «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» όταν κατάλαβε ότι, ότι είχε να δώσει, το είχε ήδη δώσει, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης όμως όχι. Συνεχίζει να σέρνεται στο σήριαλ κι αγκομαχά να βγάλει το κάθε επεισόδιο. Γιατί όμως το κάνει; Ο μεγάλος αυτός ηθοποιός εξακολουθεί να παίζει στη μουρμούρα για τα προς το ζην, γιατί έντιμος όπως είναι, όταν δεν του βγήκε μία παράσταση στο θέατρο κι έπεσε έξω, πούλησε το σπίτι του, τους πλήρωσε όλους μέχρι δεκάρας κι έμεινε στον άσο. Έτσι, αν θέλει να πεθάνει κάτω από ένα κεραμίδι και όχι κάτω από μία γέφυρα, θα πρέπει να παίζει, να …μουρμουρίζει μέχρι να βγει στη σύνταξη.
Φτάνουμε λοιπόν στο δια ταύτα. Ο Alpha με το ένα μάτι στην επιτυχία και το άλλο να αλληθωρίζει στο ταμείο, θα συνεχίσει το σήριαλ, οι ηθοποιοί θα συνεχίσουν με τη σειρά τους τον αγώνα για επιβίωση, εμείς θα το βλέπουμε ξέροντας ότι και δέκα επεισόδια να χάσουμε, δε χάσαμε τίποτα, αφού το έργο αρνείται να προχωρήσει και θα βλέπουμε σκηνές σαν εκείνες που συζητάνε για τις «κατάρες» ή που δύο μπάτσοι στέκονται μπροστά από το μπατσικό και ρωτάει ο ένας τον άλλο πώς τα πάνε με το γκόμενό τους!
Βέβαια, όσοι από μας έχουμε παρακολουθήσει τις ατέρμονες φιλολογικές συζητήσεις του Κωστή Ρούση με τον Τασάκο στον «Κίτρινο φάκελο», βγάζουμε φλύκταινες με κάτι τέτοια, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Η Τσομπανάκη, μπορεί στο Σασμό να παίρνει παραμάσχαλα την τσάντα και να τρέχει, μα …συγχωρείται. Μας έδωσε στα νιάτα της «Το γυμνό κορίτσι» (Νίκου Αθανασιάδη), που λάμπει ακόμη στα όνειρά μας, με το νεαρό τότε Ντίνο Αυγουστίδη και μετέπειτα άντρα της, το νεαρό που αγάπησε ένα «δέλφινα».
Θα μπορούσαμε στην κατακλείδα αυτού του σημειώματος να θέσουμε το κεφαλαιώδες ερώτημα: πόσοι παρακολούθησαν την «Αγάπη παράνομη» ή το «Καρτ ποστάλ» στην ΕΤ1; Μήπως, λέω μήπως φέρνουμε κι εμείς ευθύνη για τα χάλια μας; Μήπως πρέπει να γίνουμε καλύτεροι τηλεθεατές; Ο Αρκάς στον «Ισοβίτη» έλεγε ότι «η φυλακή δεν θα φτιάξει ποτέ, αν δεν αρχίσουν να φέρνουν καλύτερους ανθρώπους».
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου