Τα σάβανα έχουν τσέπες

 

Τα σάβανα έχουν τσέπες
 
Ιστορία πέρα για πέρα αληθινή. Φεβρουάριος του 20. Στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Στη Β΄ Χειρουργική. Το πρώτο κύμα του κορονοϊού ήταν σε έξαρση. Κάθε μέρα και ένας θάλαμος από την πτέρυγα έμπαινε σε καραντίνα. Πρώτη μέρα στο θάλαμο. Απέναντί μου ήταν ένας ευτραφής κύριος. Τόσο ευτραφής, ώστε μετά βίας, ένας ψωμωμένος νοσηλευτής από το Λασίθι και μία νοσηλεύτρια, τον έσπρωχναν από τη μία μεριά για να μπορέσουν να στρώσουν το σεντόνι από την άλλη κι έπειτα να τον κυλίσουν στα καθαρά για να ολοκληρώσουν το έργο. Το πρωί που είχε έρθει η κόρη του διημείφθη ένας διάλογος που προξένησε ιδιαίτερη εντύπωση σε όλο το θάλαμο. Της έβαλε χέρι εν ολίγοις, γιατί τον έφερε σε ιδιωτικό νοσοκομείο και έπρεπε να πληρώσουν ένα σωρό λεφτά κι εκείνη προσπαθούσε να τον πείσει ότι βρίσκεται σε δημόσιο νοσοκομείο.
Σαν πέρασε λίγη ώρα, ήρθε ο γιατρός που ήταν υπεύθυνος για τον θάλαμο και τον μάλωσε γιατί έπινε πολύ νερό, ενώ είχε ήδη συγκεντρώσει υγρό στους πνεύμονες. Αφού έριξε μια ματιά σε όλο το θάλαμο ξαναγύρισε σ’ αυτόν. Μία νοσηλεύτρια έφερε ένα μηχάνημα σούρνοντάς το πάνω σε ρόδες κι αφού του έβαλαν κάτι βεντούζες στο μέρος της καρδιάς, παρακολουθούσαν τη ζωή να κινείται σε μια πράσινη οθόνη.
Ύστερα, ο ένας γιατρός έγιναν δύο, τρεις, τέσσερις κι εμάς μας έβγαλαν ευγενικά έξω στο μεγάλο διάδρομο. Σε πολύ λίγη  ώρα, ο ευτραφής κύριος, πέρασε για τελευταία φορά από μπροστά μας. Του είχαν σκεπάσει το πρόσωπο για να μη βλέπει που τον πάνε. Εμείς, σαν από διαίσθηση, είχαμε παραταχθεί εκατέρωθεν του διαδρόμου, σαν να αποτίουμε τιμές. Δεν ξέρω αν μετανόησε αυτός ο Σκρουτζ Μακ Ντακ, οι υπόλοιποι στο θάλαμο φρόντισαν να με ενημερώσουν ότι τα είχε μπόλικα, αν μετανόησε έστω την ύστατη στιγμή γι’ αυτή του την απληστία. Μάλλον όμως δεν αναγνώρισε ότι αυτή η στιγμή, ήταν η ύστατη ή δεν πίστευε ότι υπάρχει.
Στο κρεβάτι που άδειασε ήρθε ένας άλλος κύριος κι εμείς δεν ξανασυζητήσαμε γι’ αυτόν, είχαμε να ασχοληθούμε με τα δικά μας. Λέγεται ότι η κόρη του έκανε μία πολυδάπανη κηδεία, που αν το μάθαινε θα σηκωνόταν απ’ τον τάφο, ότι το κασόνι με το οποίο τον παράχωσαν είχε δεύτερο, μυστικό πάτο, για να περάσει από το τελωνείο του παραδείσου κι ότι το ενδιάμεσο το είχανε γεμίσει με λεφτά, μήπως τον ωφελήσουν στην άλλη ζωή, πράγμα που δεν έκαναν σε τούτη.

Σ.Π.Παπασηφάκης