Όχι, κύριε Σεργουλόπουλε

 

Όχι, κύριε Σεργουλόπουλε
 
Τον συμπαθώ. Το δίδυμο με τη Μπακοδήμου, στο αρχικό στάδιο, ήταν αρκετά καλό. Ώσπου χώρισαν γιατί πήραν διαφορετικούς δρόμους και γιατί τίποτα δε διαρκεί για πάντα. Η Μπακοδήμου καταβαραθρώθηκε στην εκτίμησή μου όταν παρουσίασε το  Power of love, εκείνες τις νέες που πήγαν στο ριάλιτι για να γνωρίσουν τον έρωτα, ενώ δια γυμνού οφθαλμού φαινόταν ότι ήταν αρκετά ξεσκολισμένες.
Το Σεργουλόπουλο λοιπόν τον συμπαθώ. Εκτίμησα ιδιαίτερα την απόφασή του να αποκτήσει παιδί, με τον τρόπο που το απέκτησε, γιατί αυτό σημαίνει ότι είχε αγάπη μέσα του και διάθεση να τη δώσει. Πάντα πίστευα ότι μπορούσα να είμαι ένας πολύ καλός δάσκαλος για την πρώτη δημοτικού, σε αντίθεση με τη γενική παραδοχή ότι μια γυναίκα τα καταφέρνει καλύτερα, επειδή βρίσκεται πιο κοντά στη μητέρα. Ακόμη δεν έχω σοδιάσει μέσα μου, αν αυτό ήταν η εξαίρεση του κανόνα ή αν αυτός, ο κανόνας, υφίσταται στ’ αλήθεια. Έτσι λοιπόν είμαι βέβαιος ότι πολλοί άντρες μπορούν κάλλιστα, ακόμη και μόνοι τους, να μεγαλώσουν σωστά ένα παιδί. Από τη γαλλική επανάσταση και το διαφωτισμό έχουν τεθεί τα θέματα της ισότητας και της ελευθερίας του ατόμου. Σήμερα μπορεί πια ο κάθε άνθρωπος να ζει όπως του αρέσει, να συζεί με όποιον του αρέσει, του ίδιου ή του αντίθετου φύλου. Πολλές φορές όμως συμβαίνει αυτό που παρατηρούμε στους δρομείς των εξήντα μέτρων, όπου ενώ ο σκοπός τους είναι να κόψουν το νήμα, είναι τέτοια η φόρα τους που, αφού περάσουν από το επιθυμητό σημείο, κοπανάνε επάνω στα προστατευτικά.
Κάτι τέτοιο συνέβη με τον αγαπητό κύριο Σεργουλόπουλο. Με καλεσμένη τη Τζένη Θεωνά στη μεσημεριανή εκπομπή του στην ΕΤ1, την έφερε σε δυσχερή θέση, λέγοντάς της «γιατί λέτε την εκπομπή μαμάδες και όχι γονείς» και υπερθεματίζοντας πρόσθεσε «όταν  πάω εγώ σε μία εκπομπή που λέγεται μαμάδες, αισθάνομαι ότι δε με αφορά.» Η λέξη μαμά ή μαμάδες ηχεί πολύ γλυκά στ’ αυτιά μου. Την έχω συνδέσει, εγώ και πολλοί άλλοι, με ένα σωρό γλυκές αναμνήσεις για να τη βγάλω έτσι απλά από το λεξιλόγιό μου, επειδή κάποιον ή κάποιους «τους φέρνει σε δύσκολη θέση». Μήπως περνάτε τα εσκαμμένα κύριε Σεργουλόπουλε; Θέλετε να βάλουμε στη θέση της εξαίρεσης τον κανόνα; Είναι σωστό άλλοι από τηλεοράσεως και άλλοι μέσα στα σχολεία, να προπαγανδίζετε μ’ αυτό τον τρόπο την ιδιαιτερότητά σας; Μπορείτε να ξεκινήσετε όποιο αγώνα θέλετε, μα θεωρώ εντελώς βλακώδες να πιστεύετε, διότι αυτό δηλώσατε, ότι «είναι κρίμα ένα αγοράκι να μην πάρει μια κούκλα στα χέρια του ή ένα καρότσι να το σπρώξει (γιατί) του αποκλείουμε στο μέλλον να γίνει ένας καλός μπαμπάς».
Έ Λοιπόν, σας βεβαιώνω ότι υπάρχουν ένα σωρό καλοί μπαμπάδες, δίχως να έχουν κανακέψει μια κούκλα στα παιδικά τους χρόνια. Θεωρώ ότι  ήταν τουλάχιστον άτοπες οι θέσεις του, όπως επίσης θεωρώ ότι αδίκως την έπεσαν οι συντρόφοι της στο ΠΑΣΟΚ στην Κατερίνα Λάσπα, από φόβο μήπως χάσουν κάποιες ψήφους στις επερχόμενες εκλογές, όταν εξέφρασε ευθαρσώς την αντίθεσή της στις τρανς που πήγαν να πουν τα σχετικά παραμύθια σε νηπιαγωγείο. Έχω στο ενεργητικό μου πάνω από εκατό αφηγήσεις παραμυθιών σε σχολεία. Ως δάσκαλος, αλλά και από την πολυετή ενασχόλησή μου με το θέατρο, πιστεύω ότι έχω την παιδαγωγική κατάρτιση να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν διανοήθηκα όμως ποτέ να πω στα παιδιά τέτοιες π@π@..... . Όταν μεγαλώσουν ας κάνουν ότι θέλουν, μα να είναι μια απόφαση καθαυτό δική τους και όχι ένας σπόρος που φύτεψε κάποιος  στα μικράτα τους μέσα στο μυαλό τους.
Δεν είμαι ηθικολόγος. Δε με ενδιαφέρει τι γίνεται στο σπίτι του κάθε ανθρώπου κι ακόμη περισσότερο στην κρεβατοκάμαρά του, μα δε μπορώ να δεχτώ ότι θα μου επιβάλλουν αυτά, που δεν τολμώ εγώ να επιβάλλω στους άλλους.

Σ.Π.Παπασηφάκης