Η κυρία Ερασμία

Η κυρία Ερασμία

Εμφανίστηκε ξαφνικά στην πολυκατοικία. Τότε που στις πολυκατοικίες ήξερες τους ενοίκους όπως τον παλιό καλό καιρό. Αγόρασε το διαμέρισμα του Ζησιμάτου στο δεύτερο όροφο. Η κυρία Ερασμία, γιατί έτσι την έλεγαν, φρόντισε να γνωριστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα με τους γείτονές της. Πιο συχνά πήγαινε στην κυρία Άννα που έμενε στο πρώτο. Η κυρά Άννα ήταν μοδίστρα, έτσι τα απογεύματα κυρίως κάνανε παρέα ενόσω εκείνη έραβε. Η κυρία Ερασμία λοιπόν, ήταν μετρίου αναστήματος, αδύνατη, με αραιά μαλλιά, πάντοτε περιποιημένη. Ήταν μορφωμένη κι αυτό φαινόταν και από τον τρόπο που μιλούσε, αλλά και από όλες τις μικρές καθημερινές πράξεις που το δείχνουν, δίχως να το φωνάζουν.
Μάλλον όμως είχε ξοδέψει όλα τα χρήματα που είχε στην άκρη, για να αγοράσει αυτό το διαμέρισμα και να βάλει το κεφάλι της κάτω από ένα κεραμίδι και καλείτο τώρα να περάσει το μήνα, μόνο με τη σύνταξη του μακαρίτη, δίχως κάποια άλλη οικονομική τονωτική ένεση. Μια σύνταξη που δεν ήταν καν συμπαθητική, αλλά τόσο ισχνή, που μετά βίας της επέτρεπε να ζει. Τα γιαούρτια πήγαιναν σύννεφο και τα χόρτα το ίδιο, τάχα μου η υγεία το τάραζε το ραδίκι, από το πιο άγριο έως το πιο ήμερο. Το δέρμα του προσώπου άρχισε να σφίγγεται τόσο γύρω από τα οστά, που σε λίγο έμοιαζε με κείνες τις μορφές των αγίων, που η νηστεία έχει εξουθενώσει.
Ήταν όμως κυρία. Αυτή η κυρία που σήμερα αγωνίζεται να παραμείνει κυρία. Κάτω από το μανδύα της αξιοπρέπειας έκρυβε επιμελώς τη φτώχεια της, την πείνα που της έκαιγε τα σωθικά.
Το χειρότερο σλόγκαν που έχω ακούσει προεκλογικά είναι αυτό για τα περήφανα γηρατειά. Τα γηρατειά δεν είναι περήφανα. Πολλοί ντρέπονται που ζούνε όπως ζουν. Που η πολιτεία τους αντιμετωπίζει ως παρίες. Που δεν φροντίζουν οι εκάστοτε κυβερνώντες να έχουν ένα όριο, ένα κατώτατο όριο σύνταξης, που να τους επιτρέπει  να ζουν με αξιοπρέπεια. Μου έχει μείνει σαν καρφί μες στο μυαλό, η σκηνή όπου ένας γέρος είπε στο Σαμαρά που περνούσε από δίπλα του: «πρόεδρε, πεινάμε» και ο «τρελαντώνης» δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Όταν το είδα, οργίστηκα τόσο, που  ανέβηκαν μέχρι το φράγμα των οδόντων, λέξεις από τα ...πατερικά κείμενα. Οι γέροι είναι φίλοι που φεύγουν, γι' αυτό πρέπει να τους φερόμαστε ευγενικά. Και αυτός όμως και όλοι οι άλλοι αγορεύουν αφ' υψηλού και ουδόλως ασχολούνται μαζί τους.
 
Η κυρία Ερασμία έφυγε. Έβαλε τα καλά της, ξάπλωσε στο κρεβάτι, σταύρωσε τα χέρια και περίμενε. Δεν την βρήκαν οι συγγενείς, δεν τη βρήκαν οι φίλοι της. Τη βρήκε ύστερα από τρεις μέρες ο κλειδαράς που κλήθηκε ν' ανοίξει την πόρτα.
Σήμερα σ' αυτό το διαμέρισμα μένει ένας άλλος άνθρωπος. Πληρώνει ανελλιπώς κάθε μήνα το ενοίκιο, το ενοίκιο που πηγαίνει κάπου στη Μακεδονία, σε μια μακρινή ανιψιά της θανούσης. Και η κυρία Ερασμία, αν υπάρχει επικοινωνία με το υπερπέραν, θα χαίρεται που βοήθησε κάποιον άλλον να ζήσει λίγο καλύτερα από όσο εκείνη έζησε.

Σ.Π.Παπασηφάκης