Πάρε ένα στρουμφάκι

 Πάρε ένα στρουμφάκι

 

«Η ιστορία είναι φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική».

 

Θάτανε γύρω στο 1985. Ο Πεγιό είχε ήδη δημιουργήσει τα στρουμφάκια από το 58. Κι αυτά τα
μικρά, απαίσια και μπλε καρτούν, αφού πέρασαν από πολλά ευρωπαϊκά κράτη, έκαναν την εμφάνισή τους, έστω και καθυστερημένα και στην Ελλάδα. Ήταν μια μετεξέλιξη των νάνων αφού οι βασικοί χαρακτήρες κουβαλούσαν τα ίδια κουσούρια. Ο Γκρινιάρης, ο Λιχούδης, ο Χουζούρης...

Η επιτυχία τους ήταν τεράστια. Μικρά και ...μεγάλα παιδιά στήνονταν μπροστά στην τηλεόραση και απολάμβαναν τις προσπάθειες που έκαναν αυτά τα μπλε στρουμφάκια, να ξεφύγουν από τον απαίσιο Δρακουμέλ. Ορμώμενοι από αυτή την επιτυχία, με σκοπό το κέρδος, έβγαλαν οι εταιρίες παιχνιδιών ένα σωρό παιχνίδια και κούκλες με τα μικρά αυτά.

Τότε ήταν δάσκαλος σε ένα μικρό χωριό. Το σχολείο ήταν τριθέσιο και αυτός έκανε μάθημα στην πρώτη και στη δευτέρα. Αποφάσισε λοιπόν, για να δώσει μια μικρή ...ώθηση στην ορθογραφία, να αγοράσει μερικές σφραγιδούλες με στρουμφάκια κι όποιο παιδί δεν έκανε λάθη, να του βάζει και μία στάμπα από κάτω δίπλα στην υπογραφή με τον κόκκινο στυλό.

Το πράγμα λειτούργησε. Τα παιδιά μετρούσαν πόσα στρουμφάκια έχει πάρει το καθένα και στο διάλειμμα έδειχνε τη στάμπα του το ένα στο άλλο. Επιβράβευε και όσα παιδιά προσπαθούσαν κι έκαναν αγώνα να γίνουν καλύτερα. Ανάμεσά τους ήταν κι ένα μελαχρινό κορίτσι, ένα μελανουράκι, που το έλεγαν Ελένη. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια και τα στρουμφάκια πήγαιναν σύννεφο στην ορθογραφία. Στο σχολείο ερχόταν ταχτικά ο πατέρας, ίσως λίγο περισσότερο απ' το σύνηθες και ρωτούσε για την πρόοδο της μικρής. Είχε ένα πλατύ μουστάκι, τραχιά εμφάνιση, άνθρωπος του αγρού βλέπεις κι όταν σου έδινε το χέρι νόμιζες ότι έπιανες γυαλόχαρτο νούμερο εκατόν είκοσι. Χαιρόταν πολύ που η μικρή πήγαινε τρένο, αν και ήταν αλήθεια ότι είχε αυξημένες απαιτήσεις από ένα παιδάκι έξι χρονών.

Μια μέρα, αφού μοιράστηκαν τα τετράδια της ορθογραφίας, η Ελένη γύρισε πίσω το τετράδιο στο δάσκαλο και του είπε:

-Κύριε, ενώ δεν είχα κανένα λάθος, δε μου βάλατε στρουμφάκι.

Κι ο κύριος, αφού ζήτησε συγνώμη γι' αυτή του την αβλεψία, έβαλε το στρουμφάκι. Τη Στρουμφίτα για να ακριβολογούμε. Σε μια βδομάδα όμως επαναλήφθηκε το συμβάν κι ο δάσκαλος ήταν σχεδόν σίγουρος ότι η μικρή είχε κάνει όντως ένα ή περισσότερα λάθη. Αποφάσισε λοιπόν να προσέχει για ένα διάστημα το συγκεκριμένο τετράδιο. Όταν επαναλήφθηκε μετά από καμιά δεκαριά μέρες το γεγονός, δεν είπε τίποτε μπροστά στα άλλα παιδιά, αλλά στο διάλειμμα βρήκε το παιδί και του είπε:

-Βρε Λενίτσα μου, να σου πω, έχω προσέξει  ότι κάποιες φορές διορθώνεις τα λάθη σου για να παίρνεις κάθε μέρα στρουμφάκι. Κι εγώ που είμαι δάσκαλος παιδί μου κάνω πότε πότε λάθη, δεν είναι κακό, τα λάθη μας βοηθάνε πολλές φορές να γίνουμε καλύτεροι.

Τότε βουρκώσανε τα μάτια του παιδιού και του είπε:

-Κύριε, όταν κάνω λάθος στην ορθογραφία και δεν παίρνω στρουμφάκι ο πατέρας μου......

Ο δάσκαλος αφού πέρασε γενεές δεκατέσσερις  τον Πεγιό, τον πατέρα και τον εαυτό του που είχε αυτή την ...ηλίθια ιδέα, σκούπισε τα μάτια του παιδιού και του είπε:

-Άκου Λενίτσα μου, κάθε φορά που θα κάνεις λάθος και δεν θα σου βάζω στρουμφάκι, θα έρχεσαι το διάλειμμα όταν θα είμαι μόνος, θα διορθώνεις τα λάθη σου κι εγώ παιδί μου θα σου βάζω όποιο στρουμφάκι θέλεις. Δεν θα το πεις σε κανένα όμως, αυτό θα είναι το μυστικό μας. Μόνο συ κι εγώ θα το ξέρουμε. Και ως επικύρωση της συμφωνίας, ως σφραγιδόλιθος, έπεσε ένα σκαστό, θορυβώδες φιλί από κείνα που μόνον οι δάσκαλοι ξέρουνε να δίνουν.

Όταν ένα παιδί κλαίει, σημαίνει ότι ένας μεγάλος αρχίζει να μη βλέπει καλά μπροστά του και οι δάσκαλοι δεν είναι κακό, όταν χρειάζεται, να γίνονται αυστηροί, πάντα όμως ότι κάνουν πρέπει να το κάνουν με αγάπη, αυτή που κάνει τα παιδιά χαρούμενα και την τάξη να λάμπει!

Σ.Π.Παπασηφάκης

Το στρουμφάκι είναι από την ιστοσελίδα Ζωγραφίζω.com