Να επανέλθει η θανατική ποινή;

Να επανέλθει η θανατική ποινή;

Το φονικό που συντελέστηκε στην Ανδραβίδα συντάραξε όλη την Ελλάδα. Συνέβησαν πολλά το τελευταίο διάστημα, αλλά αυτό πια δε μπορούσε να το χωρέσει κανένας νουνεχής εγκέφαλος. Κι έχει να κάνει με το στραγγαλισμό των δύο μικρών παιδιών. Η όλη ιστορία είναι γνωστή στο πανελλήνιο, παίχτηκε πολύ, ως ήταν αναμενόμενο και όλοι έμαθαν λεπτομερώς τα διατρέξαντα.

Δόθηκε όμως και η ευκαιρία να αναθερμανθεί η συζήτηση για την επαναφορά ή όχι της θανατικής ποινής. Ένα θέμα για το οποίο έχουν ακουστεί πολλές απόψεις, έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει πιστούς οπαδούς ένθεν κακείθεν. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά κράτη στα οποία υφίσταται ως τιμωρία. Μόνο στην Αμερική για παράδειγμα, είκοσι εφτά από τις πενήντα πολιτείες έχουν σε ισχύ τη θανατική ποινή.[i]

Στην Ελλάδα ο τελευταίος πολίτης που εκτελέστηκε μετά την καταδίκη εις βάρος του, ήταν ο εικοσιεπτάχρονος Βασίλης Λυμπέρης. Καταδικάσθηκε σε θανατική ποινή καθώς κρίθηκε ένοχος με την κατηγορία ότι έκαψε ζωντανούς την εικοσιτετράχρονη γυναίκα του, την πενηνταπεντάχρονη πεθερά του, και την κόρη και το γιο του δύο και ενός ετών αντίστοιχα. Η εκτέλεσή του έγινε στο Ηράκλειο, στις 25 Αυγούστου 1972 στο πεδίο βολής της ΣΕΑΠ στα Δύο Αοράκια. 

Η κοινωνία άλλαξε  γνώμη για τη θανατική ποινή γιατί θεώρησε ότι δε στέκει να δολοφονούμε ένα δολοφόνο, γιατί είναι σα να δείχνουμε τη βρομιά με βρόμικο δάχτυλο, αλλά ο κυριότερος λόγος είναι προφανώς ότι ενστερνίστηκαν τη ρήση ότι καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω από τη φυλακή παρά ένας αθώος μέσα. Βέβαια συνέβησαν και κάποια γεγονότα, κάποιες δικαστικές αστοχίες, που τους ταρακούνησαν για τα καλά. Όπως η περίπτωση  του Ρώσου που εκτελέστηκε ως κατά συρροή δολοφόνος και ύστερα από χρόνια βρέθηκε και ομολόγησε ο πραγματικός ένοχος.

Πολλές φορές επειδή οι αρχές πιέζονται από τους από πάνω, από τα μίντια ή από την κοινή γνώμη, ιδιαίτερα αν ο καταζητούμενος είναι κατά συρροή δολοφόνος ή έχει εκτελέσει εξόχως αποτρόπαιο έργο, όπως ο στραγγαλισμός των παιδιών στην Ανδραβίδα για παράδειγμα, στην προσπάθειά τους να βρουν απεγνωσμένα ένα δολοφόνο και να κλείσουν την υπόθεση, δε διστάζουν να κατασκευάσουν κάποιο ένοχο, χρησιμοποιώντας ακόμη και ανέντιμες μεθόδους, αποκρύπτοντας ή υποβαθμίζοντας στοιχεία και καταθέσεις. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που καταδικάσθηκαν ως κατά συρροή δολοφόνοι, χωρίς να έχουν την παραμικρή σχέση με τα εγκλήματα που τους αποδόθηκαν.[ii]

Εκεί, στην περίπτωση λάθους, σκοντάφτει η προσπάθεια για επαναφορά της θανατικής ποινής ακόμη και σε εγκλήματα ιδιαζόντως ειδεχθή. Ίσως όμως, λέω ίσως, όταν έχουμε εγκλήματα όπως αυτό της Τοπαλούδη ή αυτό της δολοφονίας της τετραμελούς οικογένειας στην Ανδραβίδα, όταν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία και τα αποδεικτικά στοιχεία είναι συντριπτικά πρέπει να επιβάλλεται η θανατική ποινή. Ίσως αυτό μπορεί να αποτελέσει ισχυρό ανάχωμα στους επόμενους επίδοξους μιμητές, ίσως πάλι τους περάσει σαν σφαίρα η ιδέα της θανατικής ποινής για μια στιγμή από το μυαλό, πριν απ' την απευκταία πράξη τους.

Είναι φενάκη  να περιμένουμε ότι το απαρχαιωμένο σωφρονιστικό σύστημά μας θα τους σωφρονίσει.  Και είναι πρόστυχο, με την ανοχή του κράτους, να αφήνουμε τους άλλους κρατούμενους να επιβάλουν τη δική τους τιμωρία, πειθαρχώντας τάχα σε άγραφους νόμους της φυλακής, οι οποίοι επιτρέπουν στους βασανισμένους να βασανίζουν.

Σ.Π.Παπασηφάκης

INFO: https://el.wikipedia.org/

            https://www.iefimerida.gr/news/

            https://www.protothema.gr/world/article/1034483/okto-istories-anthropon-pou-eginan-kata-lathos-serial-killers/

---

[i] Θανατική ποινή έχουν τα κράτη: Αίγυπτος, Αφγανιστάν, Βιετνάμ, ΗΑΕ, Ιαπωνία, Ινδία, Ινδονησία, Ιορδανία, Ιράν, Ιράκ, Κατάρ, Κίνα, Βόρεια Κορέα, Κουβέιτ, Λευκορωσία, Μαλαισία, Μπαχρέιν, Πακιστάν, Σαουδική Αραβία, Σιγκαπούρη, Συρία, Ταϊβάν,  Ταϊλάνδη, Υεμένη (και χώρες της Αφρικής).

[ii] Η δημοσιογράφος από το Πρώτο Θέμα, Ρομίνα Ξύδα, σταχυολογεί οκτώ τέτοιες περιπτώσεις στη διεύθυνση: https://www.protothema.gr/world/article/1034483/okto-istories-anthropon-pou-eginan-kata-lathos-serial-killers/