19 χρονών. Μόνο!
Σαν κεραυνός εν αιθρία έσκασε η είδηση ότι δολοφονήθηκε ένας νέος μόλις δεκαεννέα ετών μόνο και μόνο επειδή ήταν οπαδός αντίπαλης ομάδας. Το «μη με χτυπάτε άλλο σας παρακαλώ» που εκστόμισε πριν ταξιδέψει για τον άλλο κόσμο, ήταν μια γροθιά στο στομάχι για όλους μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι έχει γεμίσει η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη με συμμορίες ανηλίκων και μάλιστα συμμορίες με σκληρά χαρακτηριστικά. Τα μισά επεισόδια του παρελθόντος έτους, που αφορούσαν δράση τέτοιων ομάδων, είχαν να κάνουν με ανήλικους.
Το όλο πρόβλημα έχει βαθιές ρίζες. Δεν προέκυψε ξαφνικά. Αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα υπόγειο ρεύμα που συνδέει πολλά μέλη των συμμοριών αυτών, με τους φανατικούς οπαδούς μεγάλων κυρίως ομάδων, με τους χούλιγκαν. Αυτό άρχισε να συμβαίνει, από την ώρα που στο τιμόνι πολλών ΠΑΕ αναρριχήθηκαν άνθρωποι που δεν αγαπούσαν το άθλημα, αλλά ήθελαν να κρυφτούν πίσω από αυτό. Που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τον όχλο ως προμετωπίδα, για τις παράνομες κυρίως δουλειές τους ή για να πετύχουν το ακαταδίωκτο σε ότι κι αν κάνουν.
Η αγάπη για το άθλημα μας τελείωσε με το θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου, του τελευταίου ίσως ρομαντικού. Πρόεδροι άσπιλοι κι αμόλυντοι εξίσου ρομαντικοί, όπως ο Απόστολος Παπουτσάκης του Εργοτέλη, εκβράσθηκαν από το σύστημα ή προδόθηκαν από την καρδιά τους. Οι υπόλοιποι χρησιμοποιούν κατά κανόνα αυτό το στρατό, ένα στρατό που άγεται και φέρεται κατά το δοκούν, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Το κράτος, απλός παρατηρητής των τεκταινόμενων, αρκείται σε νουθεσίες, φιλοφρονήσεις, ακκισμούς με τους ιδιοκτήτες, αρνούμενο να τα βάλει μαζί τους. Εκείνοι πάλι θα μπορούσαν μέσα σε μία μέρα, αν ήθελαν, να καθαρίσουν την κόπρο του Αυγεία, στρέφοντας τη ροή των χούλιγκαν εκτός γηπέδου.
Από τη μεριά του δάσκαλου, οπτική που δε μπορώ να την εγκαταλείψω, γνωρίζω ότι φταίνε κι άλλοι παράγοντες. Οι γενεσιουργοί παράγοντες του φαινομένου, βρίσκονται στην παιδική ηλικία και εκεί πρέπει να αντιμετωπιστούν από τους δασκάλους και κυρίως από τους γονείς. Μαθητής του δημοτικού για παράδειγμα, μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε, ότι όταν η μάνα του αναγκάστηκε να δουλέψει νύχτα για να βγάλει τα προς το ζην κι έμενε μόνος στο σπίτι, τη απουσία πατέρα, έπαιζε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες παιχνίδια όπως το San Andreas. Συγκεκριμένα έπαιζε ένα παιχνίδι, στο οποίο ο παίκτης γυρνάει σε στενούς διαδρόμους με ένα αλυσοπρίονο στο χέρι και «κόβει» όποιους αντιπάλους συναντάει στο διάβα του. Το ίδιο μας εκμυστηρεύτηκε η μάνα και κάποιου άλλου ανήλικου, χαρτοπαίζοντας όλο το απόγευμα και πίνοντας τα ουισκάκια της, ενώ αυτός βολόδερνε μόνος στο σπίτι.
Το δέντρο δεν ξεπετάγεται απότομα, μεγαλώνει λίγο λίγο, μέρα με τη μέρα, κι όπως έλεγε ο Wilde, ότι κάνεις σήμερα στα μυστικά του δωματίου, θα'ρθει μια μέρα που θα το διαλαλήσεις από τα κεραμίδια.
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου