Για όλα ...φταίνε οι άλλοι 2

 

Για όλα …φταίνε οι άλλοι 2

Ζύγωνα στη Χαλκίδα. Είχα πιάσει με τη μηχανή την παραλιακή στη Λιανή Άμμο. Πήγαινα στο e-shop να πάρω ένα δέμα. Αφού προσπέρασα από δεξιά όσους είχαν  στηθεί στη σειρά για να στρίψουν στο φανάρι αριστερά, πήγα μπροστά τους δίπλα από ένα σκούτερ. Το οδηγούσε ένας νεαρός. Είχε ένα δέμα στο πάτωμα και ένα πίσω του θαρρώ. Όταν άνοιξε το φανάρι έφυγε πρώτος κι εγώ τον ακολουθούσα με τη «γριά» μου σε μια σταθερή απόσταση περίπου τριών μέτρων. Περάσαμε το Μασούτη και τις αποθήκες που είναι μετά και φτάσαμε στη στροφή για να πάμε προς τον Κριμάτογλου. Μόλις στρίψαμε να σου και βγαίνει από ένα στενό ένα αυτοκίνητο και κάνει να περάσει κάθετα το δρόμο. Από απέναντι έρχονταν άλλα και δε μπορούσε να φύγει γρήγορα. Στήθηκε λοιπόν σαν παλούκι μες στη μέση. Το σκούτερ, ένα Sym Symphony 125, προσπάθησε να σταματήσει, αλλά η

απόσταση δεν του έφτανε. Αφού δοκίμασε ο νεαρός τα φρένα, έγειρε αριστερά και έπεσε. Η μηχανή σύρθηκε και χτύπησε με φόρα με τις ρόδες στο αριστερό φτερό και στην πόρτα του οδηγού. Αυτός έφυγε δεξιά και βρήκε με το πόδι και ίσως με το κεφάλι, δε φορούσε κράνος, στην πίσω πόρτα. Ο οδηγός κατέβηκε και από δίπλα κατέβηκε και η γυναίκα του. Ήταν σίγουρα γυναίκα του, γιατί δεν έλεγε πολλά μόνον συμφωνούσε. Τη σκέπαζε η σκιά του. Έτρεχες, ήταν η πρώτη λέξη που βγήκε από το στόμα του. Ύστερα πήρε το παιδί, το έβαλε στην άκρη και μάζεψε το μηχανάκι.  Εγώ, κατεβάζοντας ταχύτητα, πλεονέκτημα που δεν έχουν τα σκούτερ, με την αρωγή των φρένων και των τριών μέτρων που μας χώριζαν, κατάφερα να σταματήσω. Άραξα στην άκρη του δρόμου και πήγα να τον δω. Δεν έτρεχε, είπα κοφτά στον οδηγό του αυτοκινήτου, εγώ ερχόμουν από πίσω του.

 Να μην τα πολυλογώ, σε λίγο ήρθε η αστυνομία, έκανε αλκοτέστ και στους δύο και πήρε και τα δικά μου στοιχεία μήπως χρειαστούν τη μαρτυρία μου, αν και το πράγμα μιλούσε από μόνο του. Ενημέρωσα το νεαρό, ο οποίος συνέχισε να είναι ξαπλωμένος χάμω και από το φόβο που πήρε γελούσε αμήχανα, ότι είμαι διατεθειμένος να καταθέσω όπου και όποτε χρειαστεί και έφυγα.

Με ξένισε είναι αλήθεια η συμπεριφορά του οδηγού και της γυναίκας του, η οποία θα έπρεπε, αν είχε τσαγανό, να τονε βάλει στη θέση του. Επέμενε ότι ο νεαρός έτρεχε και μάλιστα βεβαίωνε, αναιδώς, ότι πήγαινε και με ογδόντα. Αν πήγαινε με ογδόντα, ίσως τώρα να βρισκόταν και στας αιωνίους μονάς, αντί να βρίσκεται στο πεζοδρόμιο χάσκοντας.

Να κάνεις τη μέγιστη βλακεία, να περάσεις κάθετα ένα δρόμο που απαγορεύεται, επάνω στη στροφή, που δεν έχεις ορατότητα, να κινδυνεύσεις να στείλεις άναυλα έναν άνθρωπο στον άλλο κόσμο και να θες να του φορτώσεις και τα λάθη σου, ε! αυτό πάει πολύ. Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα των σημερινών νεοελλήνων. Αδύνατον να παραδεχτούνε τα λάθη τους. Ακόμη και αυτά που βγάζουνε μάτια. Τα εξόφθαλμα. Πρέπει πάντα να τα φορτώνουνε σε κάποιον άλλο. Οι πλάτες τους είναι αδύνατες να τα επωμισθούν.

Τέλος πάντων δε φαινόταν να έχει κάτι σοβαρό. Ίσως μάλιστα η περιπέτεια αυτή του φανεί και χρήσιμη. Ίσως από δω και πέρα να φοράει κράνος. Κι εγώ όμως νομίζω ότι πρέπει να κοιτάξω τα πίσω φρένα της μηχανής μου. Σφυρίζουνε.

Σ.Π.Παπασηφάκης