Οι σχέσεις με τους μαθητές μου ήτανε πάντα πολύ καλές. Αρκετοί από αυτούς, ακόμη και μεγάλοι, με έπαιρναν τηλέφωνο και με συμβουλεύονταν για διάφορα θέματα. Φτιάχναμε μαζί τα βιογραφικά τους, λύναμε τα γκομενικά τους ή προσπαθούσαμε τουλάχιστον να τα λύσουμε ή παρηγορούσαμε τους βαρυπενθούντες. Πιο έντονες ήταν οι σχέσεις μου με τους πιο παλιούς μαθητές, από το μονοθέσιο της Μακρυμάλλης.
Μια φορά λοιπόν με επισκέφθηκε στο σπίτι ένας μαθητής μου, ας τον πούμε Γιώργο, λούζοντάς τον με την ανωνυμία που θα προέκυπτε αν ήταν από μια μεγάλη πόλη και όχι από ένα μικρό συνοικισμό σαν αυτό της Μακρυμάλλης. Ο Γιώργος λοιπόν, μου εξομολογήθηκε ότι το βράδυ θα έβγαινε ραντεβού με μια συγχωριανή μας, ας την πούμε Δήμητρα, την οποία έψηνε σε σιγανή φωτιά πολύ καιρό. Ρωτούσε λοιπόν ο αγαθιάρης αν θα έπρεπε να ορμήσει από το πρώτο ραντεβού και αν θα έπρεπε να πάρει μαζί του προφυλακτικά. Εγώ τον επανέφερα εις την τάξη, προτρέποντάς τον σε μια πιο παθητική στάση για αρχή, να μη φανεί ότι είμαστε και λιγούρια. Του τόνισα ότι θα έπρεπε να δείξει ότι ενδιαφέρεται αρκετά, όχι όμως ότι καίγεται κιόλας και ότι αν δεν του "κάτσει" θα προέλθει και η συντέλεια του κόσμου. Πείσθηκε λοιπόν ο Γιώργος και ξεκίνησε να πάει στη μάχη. Το βράδυ λοιπόν με επισκέφθηκε εκ νέου να μου πει τα διατρέξαντα. Εντάξει κύριε, μου είπε, όλα πήγαν καλά, όπως τα είχαμε πει.
Μετά όμως από λίγο με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Στο χάσμα της πόρτας φάνηκε η υποτιθέμενη Δήμητρα. Αμέσως κατάλαβα το λόγο της επίσκεψης, γιατί δε με είχε συνηθίσει σε βεγγέρες. Ξέρεις μου λέει κύριε, σήμερα βγήκα ραντεβού με το Γιώργο. Αλήθεια μαρή, (ψαχνιώτικο είναι αυτό) έπαιζα τον ανήξερο εγώ. Και πώς τα πήγατε, ρώτησα για να πάρω την αποσβολωτική απάντηση: Α μωρέ, το μ@λ@κ@ ούτε το χέρι δε μου πιασε!
Είναι αλήθεια ότι τα ρεμάλια έλκουν τις γυναίκες όπως η πορτοκαλάδα τις μύγες. Όλες τρέχουνε πίσω από τη δυστυχία τους. Αυτός που τις βασανίζει περισσότερο αυτός τις κρατάει και πιο γερά. Ένιωσα ακαριαία εντός μου την ανάγκη να υπερασπιστώ το φύλο μου. Σ' αυτή την ένοπλη μάχη παρατάχτηκα με το μέρος του χαμένου ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω ήταν πολύ καλό παιδί αλλά χαμένος από χέρι.
Έχω όμως τύψεις είναι αλήθεια, γιατί έκτοτε πήρα πολλές κοπέλες στο λαιμό μου, αφού άλλαξα το τροπάριο και όποιος έκανε το λάθος να με ρωτήσει τι έπρεπε να κάνει στο πρώτο ραντεβού και αν θα έπρεπε να φάει το γλυκό, η απάντηση ήταν μία και μόνη. Αποσταγματική. "Όρμα να μη σε πει μ@λ@κ@"!!!
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου