Για πρώτη φορά μπήκα στο σχολείο της Μακρυμάλλης το Σεπτέμβρη του 85. Ήταν ένα όμορφο σχολείο σε περίοπτη θέση με θέα προς τη θάλασσα. Κατά γενική ομολογία όμως ήταν ένα παρατημένο σχολείο. Για θρανία είχε ακόμη εκείνα τα πράσινα γαϊδουρινά θρανία, με την πλάτη και το πάτωμα, λες και τα είχες πάρει από ταινία της Βουγιουκλάκη. Είχε όλη κι όλη μία ξύλινη καρέκλα με σπασμένο το ένα μπράτσο. Οι γονείς, όταν έρχονταν στο σχολείο, κάθονταν όρθιοι κι εγώ ντρεπόμουνα γι' αυτό. Το δημόσιο τότε είχε κόψει κοστούμι κι έδινε στα μονοθέσια δεκαοκτώ χιλιάδες δραχμές το εξάμηνο. Από τη δύσκολη θέση μας έβγαλε μια εφημερίδα: "το κυκλάμινο". Κάθε μήνα στην αρχή και αραιότερα αργότερα τυπωνόταν η εφημερίδα μας. Τα παιδιά μαζεύονταν το απόγευμα στο σχολείο, έπαιρναν τα φύλλα παραμάσχαλα και ξαμολιόταν να την πουλήσουν. Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες που έβλεπαν φως στον ορίζοντα την αγόραζαν με την καρδιά τους. 'Ήταν ένα κοινωνικό γεγονός για την εποχή εκείνη η εφημερίδα. Αποτέλεσμα: ολόκληρο δωμάτιο, βιβλιοθήκη - αναγνωστήριο προσθήκη στο υπάρχον κτήριο, ανακαίνιση τουαλετών, τόμοι βιβλίων που σήμερα βρίσκονται στον Εκπολιτιστικό, κουρτίνες, δύο θεατρικά το χρόνο, πρωτοποριακά για την εποχή τους και φωτοτυπικό μηχάνημα από τα πρώτα που μπήκαν σε σχολεία στην περιοχή.
Σήμερα, σε μία προσπάθεια να διασώσουμε τα φύλλα της σχολικής εφημερίδας, τα μετατρέψαμε, με πολύ κόπο, σε ηλεκτρονική μορφή (pdf) και τα παραδίδουμε στους τότε μαθητές και δημοσιογράφους μας και στο Εκπολιτιστικό Σύλλογο, γιατί αποτελούν πλέον ένα τμήμα της σύγχρονης ιστορίας του σχολείου και του χωριού μας.
Πρόκειται για τριάντα εφτά τεύχη τα οποία εκδόθηκαν από τον Οκτώβρη του 1985 έως το Γενάρη του 1993. Τα κείμενα γράφονταν στη γραφομηχανή μου και τυπώνονταν στο φωτοτυπικό μηχάνημα του τότε Δήμου Ψαχνών. Αργότερα, από τον Οκτώβριο του 87, τυπώνονταν στο σχολείο μας σε πολύγραφο (!!!) τον οποίο μας είχε αγοράσει μεταχειρισμένο η Εκκλησιαστική Επιτροπή και συγκεκριμένα ο πατήρ Κωνσταντίνος Ντελέκος. Από το Φλεβάρη του 90, η εφημερίδα έβγαινε από το δικό μας φωτοτυπικό μηχάνημα, που είχαμε αγοράσει με γραμμάτια, στο όνομα του δάσκαλου, γραμμάτια που πληρώνονταν από τις πωλήσεις της εφημερίδας μας. Από το κυκλάμινο.
Στο τέλος, πήραμε από απόσυρση από την Amstrad, στην οδό Στουρνάρα, έναντι του συμβολικού ποσού των 9.500δρχ ένα ΗΥ τον Amstrad 6128 και έναν εκτυπωτή ακίδων με τα οποία κάναμε τη δουλειά μας. Ο υπολογιστής δεν είχε καν dos, αλλά δικό του λειτουργικό το CP/M.
Κάθε μήνα λοιπόν μοιράζαμε την εφημερίδα σε όλο το χωριό, αλλά και ταχυδρομικά σε όλα τα σχολεία της περιοχής. Κάθε χρόνο τη στέλναμε και στο Υπουργείο Παιδείας, για το διαγωνισμό του ιδρύματος Μπότση. Φανταστείτε τη χαρά μας, όταν ένα πρωί με πήρε τηλέφωνο η κουμπάρα μου, δασκάλα επίσης και μου είπε ότι βλέπει τα τεύχη της εφημερίδας μας κρεμασμένα στα μανταλάκια, στο Περίπτερο του Υπουργείου Παιδείας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Είμαστε υπερήφανοι γι' αυτή μας την προσπάθεια. Για τα δεδομένα της εποχής ήταν ένας μικρός άθλος. Σήμερα, κοιτάζοντάς την από την απόσταση που ο χρόνος μας χαρίζει, πέρα από τη συγκίνηση, μας θυμίζει τα νιάτα μας, αλλά και μία εποχή πιο ηρωική, πιο ανέμελη, πιο αγνή...
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου