Στον Πάρη

Την ημέρα

που πέθανε η μάνα μου

στο διπλανό μας διαμέρισμα

είχανε γάμο.

Από τότε

δεν ξανάπε ο πατέρας μου

«τι θα πει ο κόσμος».

Σπύρος Κυριαζόπουλος.

Ως εν κατόπτρω. Σελ 19

Στον Πάρη

Τον βλέπαμε με τον παππού να τον κρατά από το χέρι και να τον πηγαίνει βόλτα. Με τη γιαγιά να τον ταΐζει στο λιακωτό και να μιλά μαζί του. (ακόμα του μιλάει δηλαδή) Μας λείπει. Μια απουσία που εντείνεται αντί να χαμοσβήνει. Θέλουμε να πούμε πολλά, μα δε λέμε τίποτα. Ένα δάκτυλο σιωπής μας κλείνει το στόμα. Ο όγκος της θλίψης των δικών του πέφτει επάνω μας και μας βαραίνει. Μέσα σ’ ένα σπίτι όπου γκαστρωμένος κυλάει ο χρόνος, που κάθε δευτερόλεπτο έχει ντυθεί αιώνας, περιμένεις ότι από κάπου θα ξεπεταχτεί και θ’ αρχίσει να τρέχει. Δεν έρχεται όμως. Δεν εμφανίζεται από πουθενά. Δεν υπάρχει πια φασαρία μέσα στο σπίτι. Αυτή η γλυκιά ανακατωσούρα που μόνο τα παιδιά μπορούνε να φέρουνε. Υπάρχει μια νεκρική σιγή. Βελόνα να πέσει κάτω, την ακούς να αναπηδά μέχρι να ξαπλωθεί κατάχαμα.

Όταν τον έβλεπες ήταν σαν ένας μεγάλος άνθρωπος να έχει μπει στο σαρκίο ενός μικρού. Όταν τον πείραζες, πράγμα που έκανα τακτικά, σε αντιμετώπιζε με ένα μικρό υποδόριο χαμόγελο, ίσα που έσκαγαν τα χείλια του. Και άμα γελούσες και καταλάβαινε ότι του έκανες αστεία, το πλάταινε το χαμόγελο, το άνοιγε, το έκανε ολόκληρο.

Δε μπόρεσα να πω στους γονείς του ούτε μία λέξη. Άλλωστε δε θα προσέφερα τίποτα. Τα λόγια που γεννιούνται πάνω στη γλώσσα, μόνο μέχρι τ’ αυτιά μπορούνε να φτάσουν. Δεν πάνε παραπέρα. Από την άλλη, έτσι είναι η ζωή. Το να αποκτήσεις παιδί, σημαίνει ότι αποφάσισες πως η καρδιά σου από τώρα και για πάντα θα κυκλοφορεί έξω από το κορμί σου. Και ο Πάρης έφυγε. Μας άφησε με ένα πελώριο γιατί που απόκριση δεν παίρνει.

Είναι κάτι δεντράκια που προσπαθούνε στη γλάστρα να μεγαλώσουνε και δυστυχώς χαλάνε δίχως να προλάβουνε ν’ ανθίσουν. Είναι κάτι λουλούδια που τα ξεγέλασε ο ήλιος και σκάσανε πριν την ώρα τους. Ήρθε όμως η πρώτη παγωνιά, τα μάργωσε και τα ’καψε. Είναι ένας δυόσμος, φυτεύτηκε, άνθισε, μα όλο τον μαδάνε για τις ανάγκες της κάθε μέρας δίχως να γνοιάζονται για την ανάγκη του να μεγαλώσει.

Στο καλό λοιπόν δεντράκι μου, στο καλό λουλούδι που δεν πρόφτασες ν’ ανθίσεις. Στο καλό «φτωχό κομμένο δυόσμο».

Σ.Π.Παπασηφάκης