Μονά ζυγά δικά μας

Μονά ζυγά δικά μας

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά. Ο ήλιος έκαιγε και, πράγμα πρωτόγνωρο για μήνα Μάιο, είχε μίνι καύσωνα. Έξω από την τράπεζα είχε αρκετό κόσμο, σε απόσταση ο ένας από τον άλλο, όπου περίμεναν υπομονετικά να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους. Οι περισσότεροι ήταν μεσήλικες και γεροντάκια. Φορούσαν πειθαρχημένα τις μάσκες τους: άλλες μαύρες υφασμάτινες, άλλες λευκές, άλλες φαρμακευτικές μίας χρήσεως και μερικές από αυτές που χρησιμοποιούν για αγροτικές εργασίες.

Ο κόσμος φάνηκε να πειθαρχεί σ’ αυτές τις ασκήσεις πειθαρχίας, αφού είναι ηλίου φαεινότερον ότι θα πάει πάσο για όλα αυτά που του στερείς ή του κλέβεις, ακόμη και την προσωπική ελευθερία του, αν του προτάξεις ως αντίβαρο το αγαθό της υγείας. Είχα τις απορίες και τις ενστάσεις μου, όταν μία φίλη μου με ενημέρωσε ότι ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ενώ είναι δημόσιος διακρατικός οργανισμός,  έχουν πλέον σ’ αυτόν ενεργή συμμετοχή και ιδιώτες όπως ο Μπιλ Γκέιτς και γιγαντιαία συμβόλαια με αδιαφανείς διαδικασίες. Αφήσαμε δηλαδή κάτι τόσο σπουδαίο για τους πολλούς, στα χέρια λίγων. Κάτι που θα έπρεπε να ελέγχεται αυστηρά, με δικλίδες ασφαλείας, από επιτροπή σοφών ή …αγίων, αφέθηκε στο τυφλό ζάρι της τύχης. Από την ώρα που τον κόσμο, δεν τον διοικούν οι κυβερνήσεις αλλά οι αγορές, όλα πρέπει να τα περιμένουμε.

Αλλά ας συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Η διευθύντρια της τράπεζας, με ντύσιμο γυναικείο και φέρσιμο ανδρικό, που της στερούσε αρκετά από τη θηλυκότητά της, ήταν δίπλα στη διπλή πόρτα και επόπτευε να μπαίνει και να βγαίνει ένας ένας. Ανάμεσα σ’ αυτούς που έμπαιναν, αλήθεια ήταν αυτό, ήταν μερικοί συνταξιούχοι οι οποίοι έφαγαν όλο αυτό το πακέτο, μόνο και μόνο για να ενημερώσουν τα βιβλιάριά τους. Τώρα, δεν έχουνε δουλειά να κάνουν, φοβούνται μήπως εξαφανιστούν τα λεφτά τους, έτσι είναι μαθημένοι, θα σας γελάσω. Μάλλον όμως, όσο μεγαλώνουν, τόσο πιότερο φοβούνται ότι η ζωή τους κρέμεται όλο και περισσότερο από το περιεχόμενο αυτού του βιβλιαρίου. Όταν ήρθε η σειρά μου, μπήκα μέσα και περίμενα, πολύ …πειθαρχημένα, σε απόσταση πίσω από ένα νεαρό που ήταν στο ταμείο. Ήταν τρομερά αδύνατος σημάδι πως κάτι ή …πολλά τον ταλαιπωρούσαν. Μπήκε μέσα για να πάρει εννέα ευρώ, πράγμα που του αρνήθηκε το μηχάνημα έξω. Η διευθύντρια, φανερά εκνευρισμένη, του έβαλε χέρι λέγοντάς του ότι θα έπρεπε να πάρει τα χρήματα από το ΑΤΜ, αγνοώντας ότι ο άνθρωπος αυτός μπορεί να μην είχε να φάει και αυτά τα λίγα να του ήταν άκρως απαραίτητα. Της ανέφερε ότι έχει σάκχαρο, αλλά και γι’ αυτό τον επιτίμησε λέγοντάς του  ότι ένα παραπάνω γι’ αυτό το λόγο δεν έπρεπε να έρθει. Η στάση της ήταν τουλάχιστον ανάλγητη. Αφού εγώ ήρθα σε δύσκολη θέση, φαντάζομαι τη θέση τη δική του, αλλά μάλλον εκείνη πίστευε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καν θέση. Τον λυπήθηκα πραγματικά, αλλά δεν της είπα τίποτα, από φόβο μήπως, μαζί μ’ αυτή την ξινίλα που αισθάνθηκα να αναβλύζει από μέσα μου, ξεπηδήσουν και τίποτα «σοφά» λόγια από τα «πατερικά κείμενα» και δεν τα φρενάρει ο κόφτης της σύνεσης ή το φράγμα των οδόντων.

Στην τράπεζα εσχάτως δεν επιθυμούν τους φτωχομπατήριδες ως πελάτες. Δείχνουν τουλάχιστον μία σιχασιά απέναντί τους. Αλλά και αυτούς που είναι μισθοσυντήρητοι, άρα και μικροκαταθέτες, τους σπρώχνουν όλο και περισσότερο προς τα ΑΤΜ και τα αυτόματα μηχανήματα. Στο γκισέ θα εξυπηρετούν στο μέλλον μόνο τους μεγαλοκαταθέτες, κάνοντάς τους τεμενάδες για το λόγο ότι προτίμησαν την τράπεζά τους και όχι κάποια άλλη. Οι υπάλληλοι   έμειναν οι μισοί, αφού η δουλειά τους γίνεται από τα μηχανήματα και από το internet. Μας είπαν να χρησιμοποιούμε το e-banking για δική μας ευκολία, για να μην τρέχουμε για το παραμικρό στην τράπεζα. Δε μας είπαν ότι μ’ αυτά και μ’ αυτά, θα μειωθούν μακροπρόθεσμα στο μισό τα καταστήματά τους και οι θέσεις εργασίας. Δε μας είπαν ότι θα μας χρεώνουν για οποιαδήποτε εργασία μας παρέχουν και ότι όλα μα όλα εν κατακλείδι γίνονται για το δικό τους συμφέρον.

Τράπεζα είναι τελικά μία εταιρία, που παρέχει όλες αυτές τις οικονομικές διευκολύνσεις, σ’ εκείνους που πραγματικά δεν τις έχουν ανάγκη. Στους πλούσιους.

Σ.Π.Παπασηφάκης