Χιόνια στο χωριό

Χιόνια στο χωριό

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο μου έδωσε ένα άρθρο που διάβασα για το πιο κρύο χωριό του πλανήτη, το Οϊμιάκον στη μακρινή Σιβηρία. Σ’ αυτό το χωριό λέει η μέση θερμοκρασία το χειμώνα είναι -58 βαθμοί Κελσίου. Εκτιμάται ότι αν αποτολμήσει κάποιος και βγει έξω γυμνός, θα πεθάνει σε λιγότερο από 60 δευτερόλεπτα. Τα αυτοκίνητά τους, όσοι δεν έχουν θερμαινόμενο γκαράζ, τα αφήνουν όλη μέρα με αναμμένη μηχανή γιατί αλλιώς δεν παίρνουν μπρος. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο, γιατί το κρύο παγώνει τους σωλήνες του νερού. Για να δοθεί εντολή να κλείσουν τα σχολεία η θερμοκρασία πρέπει να πέσει κάτω από τους -52 βαθμούς Κελσίου…….

……Ήταν Φλεβάρης του 2008. Τα βουνά ένα γύρω είχαν ασπρίσει. Στο συνοικισμό, στη Μακρυμάλλη, δε φυσούσε, αλλά έκανε ένα διαβολεμένο κρύο, σημάδι πως -εκτός απροόπτου- το βράδυ θα το ’στρωνε. Η κόρη με ρώτησε ογδόντα φορές αν θα το στρώσει και αν την άλλη μέρα θα πήγαινε στο σχολείο.

Ήταν δεκατεσσάρων χρονών μα η παιδικότητα δεν την είχε εγκαταλείψει ολότελα. Το βράδυ ο χιονιάς έκατσε στο βουνό και με το κρύο χνώτο του εμάργωσε  όλο τον κάμπο. Το πρωί ένα λευκό σεντόνι είχε σκεπάσει το χωριό και οι δρόμοι είχανε κλείσει. Πήγα στο δωμάτιο της κόρης κι αφού άνοιξα τις κουρτίνες της ψιθύρισα στ’ αυτί. «Νίνα, χιόνισε. Σήκω να δεις.» Άνοιξε αυτόματα τα μάτια, όπως κάνει ο δράκουλας μόλις τα ρολόγια χτυπήσουν τη δωδεκάτη και πήγε στη μπαλκονόπορτα να δει.

Εγώ, της είπα αυτό που τ’ αυτιά της ποθούσαν ν’ ακούσουν, ότι τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά και η μέρα άρχισε να κυλά. Τώρα, πώς συνεννοούνται τα παιδιά, πώς καταστρώνουνε τα σχέδια, πώς βρίσκονται στο σωστό σημείο τη σωστή την ώρα δε μπορώ να το καταλάβω ή να το θυμηθώ. Σε λιγότερο από μία ώρα είχανε μαζευτεί όλα κάτω από το νεκροταφείο, με τα χοντρά ρούχα και τα σκουφιά τους μια χρωματική πανδαισία κι έφτιαξαν ένα «παγοδρόμιο». Σε μια κατηφόρα έστρωσαν το χιόνι αφήνοντας μια ελαφριά λακούβα στη μέση. Ύστερα, έπαιρναν κάτι σακούλες μεγάλες από πατατόσπορο και ροβολούσαν δύο δύο, τρία τρία μαζί κατά κάτω. Στο τέλος της διαδρομής είχε κάτι θάμνους και τις περισσότερες φορές γκρεμοτσακίζονταν εκεί πάνω τσιρίζοντας.

Κατά τα άλλα ο νομάρχης μόλις είδε μια νιφάδα στη Χαλκίδα, έδωσε εντολή να κλείσουν τα σχολεία και οι δήμαρχοι επικρότησαν αυτή τη σοφή απόφαση, γιατί τα παιδιά στο σχολείο μπορεί να πατήσουν στο χνούδι του χιονιού και να χτυπήσουν. Ο δήμαρχος  του Οϊμιάκον βέβαια γελάει με κάτι τέτοια, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Χωρίς αστεία τώρα και τα παιδιά και εγώ θέλαμε να κλείσουν τα σχολεία, για να απολαύσουμε το χιόνι και παρακαλούσαμε γι’ αυτό μια φορά τα παιδιά και δεκαοχτώ εγώ.

Πήραμε λοιπόν με τη γυναίκα μου την κάμερα και καταγράφαμε όλα τα γεγονότα σχολιάζοντας αναλόγως. Εγώ, τομάρι μεγάλο, βρήκα την ευκαιρία και εισέπραξα  πάνω από δέκα φιλιά, γιατί όλα πήγαιναν στο σχολείο που ήμουνα δάσκαλος και τους έλεγα, ψευδώς, ότι θα μεσολαβήσω στη διευθύντρια να μην κάνουμε και την άλλη μέρα μάθημα, πράγμα που οπωσδήποτε θα γινότανε. Τα περισσότερα από τα παιδιά πήγαιναν στην έκτη, όχι στο δικό μου τμήμα αλλά στο άλλο κι εγώ τους έκανα ιστορία και πολιτική αγωγή. Έτσι, αν κάποιος ήτανε αντιρρησίας και δε μου έδινε το φιλί που πίστευα ότι δικαιούμουν, ως βιντεολήπτης και εικονολήπτης τους απειλούσα ότι στην επόμενη εξέταση ιστορίας θα ήτανε στη σέντρα, πράγμα το οποίο απάλυνε όλες τις αντιρρήσεις τους.

Το άλλο βράδυ, επειδή είχα πληρωθεί, με την ακριβότερη πληρωμή, έγραψα πάνω από δέκα dvds με τον τίτλο «ΧΙΟΝΙΑ 2008» και τους τα έδωσα.

Τώρα που έχουνε μεγαλώσει κι έχουνε γίνει κοτζαμάν γαϊδούρια, μπορεί να έχουνε ξεχάσει την ιστορία ή την κοινωνική και πολιτική  αγωγή, αλλά εκείνα τα σλάλομ στα χιόνια τα θυμούνται ακόμη, γιατί κάτι τέτοια μας μένουνε στο κάτω κάτω.

Σ.Π.Παπασηφάκης