Της παραλίας οι φυλές

Παρατηρήσεις οι οποίες έλαβαν χώρα επί σειρά ετών, μου έδωσαν το υλικό να συντάξω το κείμενο

αυτό, το οποίο οπωσδήποτε δεν προσδοκά να δρέψει δάφνες σπουδαίας επιφυλλίδας, αλλά να αποτυπώσει επί χάρτου μία πραγματικότητα.

Μιλάμε για τα Πολιτικά, το επίνειο των Ψαχνών. Τη δεκαετία του ογδόντα οι κάτοικοι της περιοχής έκαναν μπάνιο στην ακτογραμμή από τα Βρυσάκια έως το τέλος της παραλίας των Πολιτικών. Δυστυχώς οι βιομηχανίες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, κατέστρεψαν την παραλία και λίγο λίγο έσπρωξαν τους λουόμενους και τους στρίμωξαν στα Πολιτικά. Κι εκεί βέβαια έχουν ανακύψει προβλήματα εσχάτως, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης.

Πολιτικά. Σ’ αυτή την παραλία οι ταβέρνες, το λιμάνι ακόμα και το περίπτερο βρίσκονται στην αρχή της. Από εκεί ξετυλίγεται και φτάνει έως το Estrella. Στην αρχή στοιβάζονται οικογένειες με παιδιά

τα οποία πλατσουρίζουν, τσιρίζουν και αναγκάζουν από καιρού εις καιρό τις μανάδες να μπήξουν και καμιά φωνή. Οι πατεράδες απ’ την άλλη, αρειμάνιοι, έχουν ξεδιπλώσει από μία εφημερίδα και διαβάζουν τα αθλητικά ή την πολιτική επικαιρότητα για να έχουν κάτι να πουν και να μην παίζουνε το μουγκοθόδωρα την άλλη μέρα στο καφενείο.

Πιο κάτω έχει το πρώτο καφέ. Οργανωμένο αυτό έχει ξαπλώστρες στην παραλία και σερβίρει κανένα καφέ ή παγωμένα αναψυκτικά. Εκεί μαζεύονται συνήθως ελεύθεροι και ελεύθερες. Μπακούρια που έχουν εναποθέσει στη θάλασσα, στον ήλιο και στο αναρχικό και ελευθεριάζων καλοκαίρι να τους απαλύνει τη μοναξιά. Που έρχονται καλά και φεύγουν με λυκόπιασμα. Το καταλαβαίνεις από τις ματιές τους που αναλώνονται αριστερά και δεξιά, αγνοώντας το απέραντο γαλάζιο που απλώνεται μπροστά τους.

Και φτάνουμε αισίως στο ξενοδοχείο. Μικρό αλλά προσεγμένο και άρτια οργανωμένο, φανερώνει το ενδιαφέρον των ιδιοκτητών για την επιχείρηση και ότι αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν επαναπαύονται. Δεν είναι τυχαίο ότι και σταθερό κοινό έχει και μεγάλη πληρότητα κάθε καλοκαίρι. Εκεί πάνε πιο πολύ οικογένειες ή άνθρωποι που θέλουνε να ησυχάσουνε.

Μετά από το ξενοδοχείο και έως τη στροφή πάνε συνήθως ζευγάρια. Που και που βλέπεις και κανένα παππού ή καμία γιαγιά, ξέμπαρκους, που κατεβαίνουνε  ασθμαίνοντας από τον κάθετο δρόμο φορτωμένοι με τα συμπράγκαλα του μπάνιου. Στη στροφή επάνω μαζεύονται τα περισσότερα παιδιά Έχει ένα τσιμεντένιο μπράτσο απλωμένο μέσα στη θάλασσα από το οποίο κάνουνε βουτιές. Εκεί πήγαινα με την κόρη μου όσο ήτανε μικρή και πηγαίναμε μαζί. Ύστερα …χωρίσαμε γιατί οργανώθηκε σε άλλο club διασκέδασης, στο Estrella πρώτα και ύστερα στο Tuz.

Μετά από τη στροφή είναι το Aqua. Αν και είναι το πιο ωραίο από τα μαγαζιά του είδους, δεν κατάφερε ποτέ να σταυρώσει πελατεία και κυνηγά τους πελάτες με το τουφέκι. Και φτάνουμε προς το τέλος. Πριν από το Estrella έχει κάμποσα αλμυρίκια κι εκεί καταφεύγουν όσοι επιζητούν τον ίσκιο. Συνήθως είναι άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και συνταξιούχοι αλλά μέσα μέσα έρχεται και καμιά ομάδα νεαρών.

Πρόσφατα ανακάλυψα ότι έχει μεγάλη σημασία ως προς τη χαρτογράφηση αυτών των φυλών και η ώρα. Ως νέος συνταξιούχος είχα την ευχέρεια να πηγαίνω το πρωί κάμποσες φορές αντί  για το απόγευμα. Προς μεγάλη μου χαρά δε ερχόταν πότε πότε και η γυναίκα μου με τον καφέ στο χέρι. Στην αρχή τουλάχιστον. Τότε κατάλαβα καλά ότι πλέον είμαι συνταξιούχος. Ως τότε στεκόμουν στο μεταίχμιο τραμπαλιζόμενος αδυνατώντας να γύρω από τη μια ή από την άλλη μεριά. Οι περισσότεροι που έρχονταν εκείνη την ώρα είχαν παραθεριστικές κατοικίες στο χωριό και λίγο πολύ γνωρίζονταν. Οδηγούσαν κατά κανόνα μεγάλα αυτοκίνητα: mercedes, alfa romeo, volvo, μα όχι καινούρια, δείγμα παλαιότερης ευμάρειας ή τωρινής μιτζιριάς.  Αφού έκαναν τις απαραίτητες χαιρετούρες από μακριά τα έλεγαν ύστερα κι από κοντά. Δύο ήταν κυρίως τα θέματα ημερήσιας διάταξης. Τα χάπια τους και το μεσημεριανό ούζο. Οι πιο νέοι -και σωστά- έχουν στραφεί στο τσίπουρο, οι πιο παλιοί δύσκολα αλλάζουν συνήθεια αλλά τους αρέσει και η χημεία. Για τα χάπια ανέλυαν την τρομερή δράση ή την αντίδραση ενός εκάστου και για τα ούζα αν έχει καλύτερους μεζέδες αυτό της παραλίας ή εκείνο στην πλατεία του χωριού υπό τη σκιά του δασύφυλλου πλατάνου. Στους τελικούς έφτανε συνήθως το δεύτερο. Φαίνεται ότι το ούζο και ο γλυκάνισος κατεβαίνουν καλύτερα υπό σκιάν.

Και πάμε στο Estrella. Στο τέρμα. Εκεί μαζεύονται νέοι κατά κανόνα ή νεαρά ζευγάρια ή καλομαθημένοι συνταξιούχοι που θέλουν τη βολή τους. Η μουσική του εργοστασίου στη διαπασών, τόσο όσο να την ακούν οι θαμώνες του καταστήματος, αλλά και η μισή παραλία.  Άμα δε εμφανιστεί και καμιά «Μυκονιάτισσα» και σταθεί για λίγο μπροστά από τις ξαπλώστρες, με το προσφιλές στο φωτογραφικό φακό μέρος του σώματος προτεταμένο, τότε κλείνουμε όλοι την κεφαλήν επί δεξιά σα να είμαστε στρατιωτικό άγημα και να αποτίουμε τιμές.

Μέσα στη θάλασσα, βαθιά, είναι ένα ψαροκάικο που προσπαθεί να βγάλει τον επιούσιον. Ο ψαράς, υπομονετικός, έχει ρίξει καθετή και περιμένει εκεί με τις ώρες μήπως φιλοτιμηθεί κανένα ψάρι κι αγαπήσει το σκουλήκι του. Από αριστερά έρχεται ένα φουσκωτό με μεγάλη ταχύτητα και σηκωμένη τη μύτη. Πίσω του σέρνει τρεις σαμπρέλες πάνω στις οποίες είναι γαντζωμένοι τρεις νεαροί. Κάνει περίτεχνες μανούβρες κι εκείνοι αγωνίζονται να κρατηθούν τσιρίζοντας. Από την άλλη έρχεται ένα φουσκωτό με μια παρέα αγοριών και κοριτσιών που παίζουνε ή την Αλίκη στο ναυτικό ή σε ταινία του Δαλιανίδη. Περνούν δίπλα από το ψαροκάικο με γέλια και χάχανα. Τα ψάρια, που τόση ώρα πολιορκούσαν το σκουλήκι, έλυσαν την πολιορκία κι έφυγαν για άλλες γειτονιές. Ο ψαράς τους κοιτά πάντα υπομονετικός, που τους έχει πάρει η χαρά απ’ τα μούτρα, ενώ εκείνος καίγεται με τις ώρες, με τον ήλιο καρσί μέχρι να βγάλει το μεροκάματο. Πέρα μακριά, εκεί που η θάλασσα σμίγει με τον ουρανό και κάνουνε μια αχνή ούγια, περνούνε κάτι μπαμπακένια σύγνεφα και παρέα με τον άνεμο πάνε κατά το νότο.

Σ.Π.Παπασηφάκης