Peppermint. Προλεγόμενα

Έχει τύχει κάποιες φορές να δούμε μία ταινία κι αυτή ύστερα να κυκλοφορεί για μέρες στο μυαλό μας, δίχως να μπορούμε να εστιάσουμε ακριβώς στο λόγο που συμβαίνει αυτό. Αυτό ακριβώς έγινε όταν είδα για πρώτη φορά  την ταινία του Κώστα Καπάπα το peppermint. Πέρα από αυτό μου έφερε μία νοσταλγική διάθεση, μου θύμισε τις παιδικές αταξίες μου, τα πρώτα πάρτι που παρακαλούσαμε αυτόν που έβαζε τα τραγούδια να βάλει κανα μπλουζ για να πάρουμε τα μέτρα της ντάμας μας. Τα βερμούτ που μας βάραγαν κατακέφαλα. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι η ταινία μου άφησε μία γλυκόπικρη ανάμνηση. Έπειτα είναι και ο τίτλος. Ο σκηνοθέτης φρόντισε να μας δώσει γευστικά αυτή την γλυκόπικρη ανάμνηση. Peppermint!! Το λικέρ μέντας, με το έντονο γαλάζιο, το σμαραγδένιο χρώμα που ήταν της μόδας τη δεκαετία του 60, που δεν έλειπε από κανένα σπίτι και που είχε αυτή τη γεύση.

Ο Κώστας Καπάκας, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης αυτής της ταινίας ξεκίνησε, όπως και πολλοί άλλοι, κάνοντας ταινίες μικρού μήκους. Το 1984 τις σκηνές που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το τριάμιση το 1985 που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Δράμας, το Ριγέ το 1988 που βραβεύτηκε στη Θεσσαλονίκη και παρουσιάστηκε και στο Βερολίνο και τέλος το μπαστούνι στο νερό που βραβεύθηκε στο φεστιβάλ του Montpellier.

Το Peppermint είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Καπάκα. Παρουσιάσθηκε το 1999 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και απέσπασε εννιά βραβεία: καλύτερης ταινίας, πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, σεναρίου, α΄ γυναικείου ρόλου, μοντάζ, μουσικής, β΄ ανδρικού ρόλου, μακιγιάζ, ήχου ενώ πήρε και το βραβείο κοινού. Στο εξωτερικό παρουσιάσθηκε σε πολλά φεστιβάλ και απέσπασε πολλές διακρίσεις. Η επόμενη ταινία του ήταν η Uranya το 2006, μία πάρα πολλή καλή ταινία που ελπίζω να δούμε κάποτε   και το Magik Hour (Μαγική ώρα)  το 2011.

Peppermint  λοιπόν. Μία ταινία αναμνήσεων με φόντο τη δεκαετία του 60. Μια ταινία που σου δίνει την εντύπωση ότι ξεφυλλίζεις ένα άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Ποια είναι η υπόθεση του έργου. Ο Στέφανος, ένας 45άρης πια μηχανικός αεροσκαφών προσκαλείται σε ένα πάρτι από ένα παλιό του φίλο και γυρίζει ύστερα από χρόνια στην Ελλάδα. Από μέσα του ξεπηδούν όλες οι αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, οι σκανταλιές που έκανε, η πρώτη του αγάπη στο πρόσωπο της ξαδέλφης του που χάθηκε λίγο μετά την είσοδο στην εφηβεία, τα πάρτι, το πρώτο του τσιγάρο, το ξύπνημα της ήβης. Το παιδικό του όνειρο, τα αεροπλάνα εκπληρώθηκε. Τώρα καλείται, τριάντα χρόνια μετά, να βρει την αγαπημένη του, για να ολοκληρώσει τον κύκλο που άνοιξε όταν ήταν και οι δυο τους παιδιά.

Ο σκηνοθέτης με το Peppermint κατέγραψε την ελληνική ανάμνηση. Με τρομακτική λεπτομέρεια. Με λεπτές αποχρώσεις. Με γλυκόπικρη γεύση. Ο ελληνικός κινηματογράφος υπάρχει κι αφού πέρασε τη νηπιακή ηλικία κατά την οποία οι σκηνοθέτες έκαναν βαρύγδουπες τάχα ταινίες για να τις δουν μόνοι τους ή με μία κάστα ομοίων τους, άρχισαν να βγάζουν ταινίες για το λαό.

Μία τέτοια είναι αυτή που θα δείτε σήμερα. Μία τοιχογραφία της εποχής του 60 με σκηνές, ήχους, μυρωδιές και γεύση της εποχής που μεγαλώσαμε και μ’ έναν ανεκπλήρωτο έρωτα.    Όπου κι αν πας, μες στη νύχτα όπου και να  ’σαι, στα σκοτεινά, τρυφερά θα με θυμάσαι….. Οι μεγάλες αγάπες, οι ανεκπλήρωτες, γίνονται σαράκια… Και δε μπορούν να κρυφτούν… Η καρδιά δεν έχει γωνίες….

Σ.Π.Παπασηφάκης