Για όλα φταίνε ...οι άλλοι

Τα γεγονότα είναι σαν ένα φορτηγό που τρέχει σ’ ένα χωματόδρομο. Μπορείς να δεις μπροστά σου μόνο όταν καταλαγιάσει ο μπουχός. Η σκόνη και τ’ αποκαΐδια ακόμη αιωρούνται γι’ αυτό θα ήταν άκαιρο  να δούμε ή να σκεφτούμε τι ακριβώς έγινε στο Μάτι. Θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας κάτι παρόμοιο, ως αναφορά τον αιγιαλό, που συμβαίνει στην περιοχή μας. Στην περιοχή της Δάφνης στη Νεροτριβιά, στο τέρμα του δρόμου υπάρχει μία παραλία εξαιρετικής ομορφιάς. Στην παραλία αυτή δεσπόζει μία ταβέρνα η οποία καταλαμβάνει σχεδόν τη μισή έκταση. Έχουν βάλει μία μάντρα στα πέντε μέτρα από τη θάλασσα;;;!!! και μία άλλη με συρόμενη πόρτα στο πάνω μέρος.

Παλαιότερα, όταν το θράσος περίσσευε, σου επέτρεπαν να βάλεις το αυτοκίνητο μέσα, αλλά έπρεπε  κατά την έξοδο να επιδείξεις  την απόδειξη από την ταβέρνα, η οποία επιβεβαίωνε ότι είσαι πελάτης τους. Μία φορά που αρπαχτήκαμε με τον υπεύθυνο, όταν του επεσήμανα ότι απαγορεύεται να κλείνει την πρόσβαση στον αιγιαλό, με βεβαίωσε ότι υπάρχει δρόμος λίγο παρακάτω που βγάζει στη θάλασσα. Και πήγα να τον περάσω. Ήταν λιγότερο από ένα μέτρο πλάτος ανάμεσα από άλλους παράνομους που είχαν περιφράξει αυτό που δεν τους ανήκει, για να έχουν μόνο αυτοί πρόσβαση σ’ αυτό που θεωρούν ότι τους ανήκει. Ερώτηση;  Έχουν πέσει μηνύσεις; Σαφέστατα, γιατί οι υπεύθυνοι ανεύθυνοι κρατούν τα προσχήματα για να έχουν την καμπούρα τους καλυμμένη. Τι θα γίνει αν πιάσει καμιά φωτιά και ροβολάει κατά τη θάλασσα; Ακόμη κι εκείνοι που μένουν παραπάνω και τα βλέπουν όλα αλλά σιωπούν,  θα ποδοπατηθούν σ’ αυτόν τον κατσικόδρομο. Κι ύστερα, ύστερα θα κλαίνε γοερά γιατί το κράτος τους παράτησε στο έλεος του Θεού. Ύστερα τα κανάλια θα δείχνουν για ένα δίμηνο τα γεγονότα γιατί ηδονίζονται με κάτι τέτοια. Την περίπτωση του ανθρώπου στο Μάτι που τόλμησε να κάνει μήνυση στην πολεοδομία, γιατί στην πολυκατοικία του σήκωσαν παράνομα όροφο, που δε δέχτηκε το διαμέρισμα δώρο του εργολάβου για να βγάλει το σκασμό, του ανθρώπου που πέθανε κι ακόμη η μήνυσή του δεν έχει εκδικασθεί, αυτή την περίπτωση δεν τη δείχνουν τα κανάλια. Γιατί τα κανάλια θέλουνε πόνο, θέλουνε αίμα. Θέλουνε να εξυπηρετήσουνε τα αφεντικά τους για να’ χουνε να λαβαίνουν.

Οι παραλίες ανήκουνε στους πολίτες. Σε κανένα σημείο του νομοσχεδίου δεν ορίζεται ότι είναι επιτρεπτή η αποκλειστική χρήση του αιγιαλού και της παραλίας. Σε κανένα σημείο του νομοσχεδίου δεν περιορίζεται με κανένα τρόπο η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών. Αντιθέτως, η διασφάλιση της πρόσβασης του κοινού καθιερώνεται ρητά από τις γενικής εφαρμογής διατάξεις των παρ. 1 και 3 του άρθρου 2 καθώς και με την παράγραφο 3 του άρθρου 10 του σχετικού νομοσχεδίου. Τι κάνουμε εμείς;  Θα φωνάζουμε από τους καναπέδες και τα καφενεία, θα ψηφίσουμε τους άλλους, αυτούς που επί των ημερών τους κάηκε η …μισή Πελοπόννησος και τώρα οι αναίσχυντοι φωνάζουν, ωρύονται και ζητούν παραιτήσεις, αυτοί που δεν παραιτήθηκαν. Θα ξεχάσουμε τα πρόσφατα γεγονότα μέχρι να έρθουν άλλα. Θα περιμένουμε από τους φύλακες του νόμου να μας φυλάξουν ή θα παρακαλέσουμε το Θεό να μας φυλάξει από τους φύλακές μας.

Σ.Π.Παπασηφάκης