Ο …χοντρός
Ήταν γκρι, μαλλιαρός και
στρουμπουλός. Ο μόνος αρσενικός ανάμεσα σε έξι θηλυκές. Ούτε ξέρουμε πώς
μαζεύονται. Όχι μόνο αυτές μα και οι άλλες και οι …παρ’ άλλες. Με ένα πρόγραμμα
το οποίο είχε εφαρμόσει ο Δήμος ο δικός μας σε συνεργασία με το Δήμο Θήβας, τις
είχαμε στειρώσει. Τις πιο πολλές. Αυτός,
ο γκρι, ο στρουμπουλός, ο χοντρός όπως τον φώναζα ειρωνικά και θωπευτικά, ήρθε
εδώ οδηγούμενος από τον αταβισμό του φύλου. Ήρθε και έμεινε. Κι εγώ, θες γιατί
ήταν ο μόνος αρσενικός, θες γιατί αν και αρσενικός, ήταν πολύ χαδιάρης, του
είχα ιδιαίτερη αδυναμία. Κι αυτός, λες και τρύπωνε με στο μυαλό ή στις πτυχές της
καρδιάς μου, το εισέπραττε και μου έκανε ένα σωρό παιχνίδια. Μόλις με έβλεπε,
ξάπλωνε τ’ ανάσκελα, μάζευε τα νύχια και περίμενε τα χάδια. Ύστερα, σαν έφευγα,
μ’ έπαιρνε σα σκύλος το κατόπι.
Είχε μόνο ένα ελάττωμα. Ήτανε άντρας. Σερνικό. Δεν του φτάνανε οι δικές μας, μα γύριζε όλο το χωριό κι έψαχνε κι άλλες. Έδινε μάχες γι’ αυτές. Άλλες κερδισμένες κι άλλες χαμένες. Τα παράσημα ήταν καρφιτσωμένα σημάδια πάνω στο κορμί του. Κι αυτές, αυτές κάνουνε πάντα τα ίδια, αφού καμώνονται για λίγο ότι δε θέλουν, ανεβαίνουν στα δέντρα, απάνω στο πιο ψηλό κλαδί και ρεμβάζουν, ενώ από κάτω τρεις τέσσερις ξαναμμένοι λεβέντες κόβουνε βόλτες. Σε λίγο, άμα τους τσιγαρίσουνε, τις βλέπεις να κυλιούνται παραδομένες. Τον χάναμε λοιπόν για μέρες. Ρωτούσαμε γι’ αυτόν. Μα πάντα ερχότανε. Είναι αλήθεια ότι ανησυχούσαμε. Όποιος βγαίνει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Τώρα τελευταία μάλιστα ανησυχούσαμε περισσότερο, γιατί εφτά οχτώ γάτες βρέθηκαν ψόφιες μέσα στο χωριό. Ίσως φταίνε τα φυτοφάρμακα, ίσως πάλι αυτοί που έχουνε ζώα, αλλά δεν αγαπούν και πολύ τα άλλα ζώα. Ώσπου ήρθε η ώρα του. Με ειδοποίησαν και πήγα και τον βρήκα ψόφιο κάτω από το παλιό μου αυτοκίνητο. Αυτό που είχα πουλήσει πριν από λίγο καιρό. Το γνώρισε; Πήγε επίτηδες εκεί; Δεν θα το μάθω ποτέ.
Όλα τα σκυλιά που μου έχουνε ψοφήσει τα έχω «αποβγάλει» εγώ, μα αυτόν δε μπορούσα. Άφησα τη γυναίκα μου να τον παραχώσει δίχως να εξηγήσω το γιατί.
Τώρα, πάει τον χάσαμε, αυτό ήτανε, τώρα σε σκοτεινά μονοπάτια τριγυρνά κι ένας μαύρος αγέρας τον καλωσορίζει.
Είχε μόνο ένα ελάττωμα. Ήτανε άντρας. Σερνικό. Δεν του φτάνανε οι δικές μας, μα γύριζε όλο το χωριό κι έψαχνε κι άλλες. Έδινε μάχες γι’ αυτές. Άλλες κερδισμένες κι άλλες χαμένες. Τα παράσημα ήταν καρφιτσωμένα σημάδια πάνω στο κορμί του. Κι αυτές, αυτές κάνουνε πάντα τα ίδια, αφού καμώνονται για λίγο ότι δε θέλουν, ανεβαίνουν στα δέντρα, απάνω στο πιο ψηλό κλαδί και ρεμβάζουν, ενώ από κάτω τρεις τέσσερις ξαναμμένοι λεβέντες κόβουνε βόλτες. Σε λίγο, άμα τους τσιγαρίσουνε, τις βλέπεις να κυλιούνται παραδομένες. Τον χάναμε λοιπόν για μέρες. Ρωτούσαμε γι’ αυτόν. Μα πάντα ερχότανε. Είναι αλήθεια ότι ανησυχούσαμε. Όποιος βγαίνει απ’ το μαντρί τον τρώει ο λύκος. Τώρα τελευταία μάλιστα ανησυχούσαμε περισσότερο, γιατί εφτά οχτώ γάτες βρέθηκαν ψόφιες μέσα στο χωριό. Ίσως φταίνε τα φυτοφάρμακα, ίσως πάλι αυτοί που έχουνε ζώα, αλλά δεν αγαπούν και πολύ τα άλλα ζώα. Ώσπου ήρθε η ώρα του. Με ειδοποίησαν και πήγα και τον βρήκα ψόφιο κάτω από το παλιό μου αυτοκίνητο. Αυτό που είχα πουλήσει πριν από λίγο καιρό. Το γνώρισε; Πήγε επίτηδες εκεί; Δεν θα το μάθω ποτέ.
Όλα τα σκυλιά που μου έχουνε ψοφήσει τα έχω «αποβγάλει» εγώ, μα αυτόν δε μπορούσα. Άφησα τη γυναίκα μου να τον παραχώσει δίχως να εξηγήσω το γιατί.
Τώρα, πάει τον χάσαμε, αυτό ήτανε, τώρα σε σκοτεινά μονοπάτια τριγυρνά κι ένας μαύρος αγέρας τον καλωσορίζει.
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου