Χρηστάρας

 

Χρηστάρας

Θυμάμαι την κουβέντα που κάναμε στο καφενείο. Στο καφέ που λέει η Άννα. Ήταν τότε που είχες πρωτοφέρει βασιλικά σύκα στο τραπέζι. Σου ’λεγα πως άκουσα σε ένα σήριαλ ότι ακόμη και ασθενείς με korsakoff  συγκρατούν την οσφρητική μνήμη. Αυτά τα σύκα μου θυμίζουν έντονα τον πατέρα μου. Πήγαινε από το Ρέθυμνο στα Περβόλια, με το ποδήλατο, αυτό το τεράστιο σιδερένιο ποδήλατο με τη σκάρα και μας έφερνε σύκα. Σύκα από τη συκιά που’ τανε πάνω στην πεζούλα. Μαύρα μυρωδάτα.
Κι ύστερα, στην Αθήνα τούτη τη φορά, η  συκιά ήτανε στο Πόρτο Ράφτη, στ’ Αυλάκι. Κι από κει, από το νέο εξοχικό, ερχότανε πάλι τα μαύρα σύκα σα να τανε δεντρό από τον ίδιο κλώνο.
Κι έρχεσαι τώρα εσύ φίλε μου, Χρήστο, να μου φρεσκάρεις τη μνήμη. Την τελευταία φορά που σε είδα, στο Ωνάσειο, τότε που άλλαξες από κλωστής για να παραδοθείς στο μαχαίρι, σφίγγοντας το νόμισμα στα χείλη, το περατίκι, μου’ ταξες ότι το καλοκαίρι δέκα καλάθια σύκα θα μου φέρεις. Το τάξιμο που μου ταξες πότε θα μου το κάμεις; Τον Αύγουστο, όταν τα σύκα θα στάζουνε το μέλι, θα πάω στ’ αμπέλι να τα …κλέψω. Και πια δε θα μου θυμίζουνε μόνο τον πατέρα μου, αλλά κι ένα φίλο. Ένα φίλο που πέρασε με άριστα τις εξετάσεις κι απέδειξε εμπράκτως ότι αξίζει να είναι φίλος μου.

Εμείς, η παρέα σου, θα ξαναπάμε στο καφέ, σαν ανοίξει ο καιρός θα ξαναπάμε, θα πηγαίνουμε στο καφέ κάθε σούρουπο, θα επιστρέψουμε στη ζωή με τα σημάδια της φθοράς πιο έντονα στο πρόσωπό μας.

Σ.Π.Παπασηφάκης