Γράμμα σε μία νεοδιόριστη δασκάλα σε ακριτικό χωριό

 Γράμμα σε μία νεοδιόριστη δασκάλα σε ακριτικό χωριό

Το κείμενο αυτό είναι προτροπή, μία διδαχή, ένας μπούσουλας αν θέλετε προς μία φίλη, νεαρή δασκάλα η οποία διορίσθηκε για πρώτη φορά σε ένα ακριτικό χωριό. Πάνε χρόνια από τότε, αλλά σε γενικές γραμμές, ίσως κάποια στοιχεία του μπορούν να χρησιμοποιηθούν ακόμα. Εξυπακούεται ότι

μπορεί να εξυπηρετήσει και όποια άλλη νεαρή ύπαρξη ήθελε βρεθεί σε παρόμοια θέση.
Φίλη μου, θα πρέπει να γνωρίζεις ότι πας σε ένα μέρος στο οποίο λείπουν τα νέα αλλά περισσεύει η φλυαρία. Για ένα ικανό διάστημα θα είσαι υπό συνεχή παρακολούθηση. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το ντύσιμό σου. Το ντύσιμό σου, το αρχικό, πρέπει να είναι σεμνό, αφήνοντας όμως μία υποψία του τι μέλλει γενέσθαι, μία πινελιά ενοχής. Ένα τρίγωνο στο στήθος, το οποίο να αφήνει να φαίνεται η αρχή της χαράδρας. Η άβυσσος στην οποία χάνονται αρμαθιές λιρών έως και αιγοπρόβατα. Περιοχή στην οποία μπορούν να πλανηθούν συντάγματα φαντάρων. Ένα σκίσιμο στη φούστα, το οποίο να αποκαλύπτει όλη την ανατολικομεσημβρινή περιφέρεια στο κάθισμα επάνω. Περιφέρεια την οποία, αφού τη δείξεις, να μαζευτείς δαγκώνοντας τα χείλη, σημάδι πως κατά λάθος την έδειξες.

Σίγουρα θα έχεις και πολλούς επίδοξους κατακτητές, από τους πιο νέους έως και την πρώτη σειρά εφεδρείας. Αν θέλεις να περάσεις καλά με αυτούς, πρέπει να τους αφαιρέσεις όλες τις ελπίδες, αφήνοντάς τους όμως μία στερνή ελπίδα ακόμη. Αυτή, θα τους εμποδίσει να διαβούν στο απέναντι στρατόπεδο και θα τους κρατά ευνούχους στο δικό σου. Αυτή η ελπίδα, η στερνή, θα τους εμποδίσει επίσης να σταθούν κάπου εκεί στη μέση και να βρέχουν τα πόδια τους τον πιλάτειο ποταμό της ουδετερότητας, περνώντας πότε στο ένα και πότε στο άλλο στρατόπεδο, αφού δε μπορούν δια βίου να μουλιάζουν. Είναι επίσης χρήσιμο, όσο καιρό θα είσαι εκεί, να μην ξεχάσεις τις αψιμαχίες, θα σε βοηθήσουν να διατηρήσεις ακμαίες τις δυνάμεις και τη φόρμα που θα σου χρειαστεί, όταν πια βγεις από τις στενωπούς στην ανοιχτή πεδιάδα.
 
Σήμερα, βέβαια, δεν ξέρω αν χρειάζονται, αν είναι επίκαιρες όλες αυτές οι παραινέσεις. Τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο. Σήμερα δεν υπάρχουν κάστρα, δεν γίνεται τόσος αγώνας πια, ίσα ίσα που πολλές φορές σου παραδίδουν τα κλειδιά δίχως καν να τα ζητήσεις. Άλλες φορές πάλι, μόλις δουν από μακριά τα φλάμπουρα και τις σημαίες σου, βγαίνουν από το κάστρο και επιτίθενται εκείνοι κι εσύ ψάχνεις να βρεις αν εξακολουθείς να είσαι ο αρχαίος κατακτητής, ο κυνηγός ή …ένας κυνηγημένος.
 

Σ.Π.Παπασηφάκης