Ο σύγχρονος Ιώβ

 Ο σύγχρονος Ιώβ

Σε ένα σεμινάριο του ΥΠΠΟ στη Χίο το 19.., το οποίο διήρκεσε δώδεκα μέρες, κρατούσα ένα τρίκλινο δωμάτιο μόνος μου. Οι άλλοι δύο συγκάτοικοί μου, ήρθαν αλλά κουβάλησαν μαζί τους, ο ένας τη συμβία του και ο άλλος το αίσθημά του. Έτσι νοίκιασαν από ένα δίκλινο έκαστος, να στεγάσουν τον έρωτά τους, προς λύπην της τσέπης τους, γιατί το ξενοδοχείο ήτανε γκλάμουρ. Το δεύτερο ζευγάρι το καταλαβαίνω, ανακάλυπτε ακόμη τις πηγές, τα νάματα του έρωτά του, το πρώτο όμως όχι. Είναι δυνατόν να έχεις πάει ογδόντα φορές στην παραλία της Χαλκίδας και να καμώνεσαι ότι τη βλέπεις πρώτη φορά; Ας είναι. Εγώ πάντως κυλιόμουνα, προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, σε τρία κρεβάτια και χαιρόμουνα τη μοναξιά μου. Αυτό όμως κράτησε λίγο. Μετά την τρίτη μέρα, το ζευγάρι των παντρεμένων, αποφάσισε ότι δεν άντεχε την οικονομική αιμορραγία, κακώς βέβαια, γιατί είχαν τον τρόπο τους, δημόσιοι υπάλληλοι και οι δύο, αυτός φιλόλογος κι εκείνη καθηγήτρια των αγγλικών και μου κουβαλήθηκαν. Εκείνη περιφερόταν όλη μέρα με το μαγιό. Αυτό το μαγιό που αποκαλύπτει περισσότερα, από εκείνα που είναι προορισμένο να κρύβει. Η γυναίκα πρέπει να ντύνεται έτσι, ώστε ο άντρας να θέλει να τη γδύνει. Άμα γδύνεται από μόνη της, χάνεται η πρώτη πράξη του έργου. Ο πρόλογος.  Μ' αυτά και μ' αυτά πάντως εμένα μου έμπαιναν ιδέες, οι οποίες μου έφευγαν όπως μπήκαν. Κι αυτό γιατί στο μεταξύ τη γνώρισα. Δεν έχω συναντήσει στη ζωή μου πιο στριμμένη γυναίκα. Εντάξει. Ίσως άλλη μία. Όλη μέρα τον έψελνε. Γιατί αυτό και γιατί το άλλο. Κι αυτός, μέρα με τη μέρα, έπαιρνε στα μάτια μου τη μορφή οσίου, είχε κι αυτό το μούσι και μου έμοιαζε ότι είναι η μετεμψύχωση του Ιώβ που ήρθε για να γράψει νέες σελίδες υπομονής και καρτερίας.

Ήταν όμως και τσιγκούνα κι αυτό, όπως έχει αποδειχθεί, είναι το χειρότερο των ελαττωμάτων. Τον έστελνε να φάει το πρωινό του και μετά έφερνε το ...πρωινό του δήθεν στο δωμάτιο. Ύστερα από λίγο οι δίσκοι έγιναν βουνό, βουνό το οποίο θα ανακάλυπτε η υπάλληλος επί της καθαριότητας, μετά το φευγιό μας.

Την τελευταία μέρα της ατυχούς αυτής συγκατοίκησης, έλαβα το θάρρος και του είπα: Ρε φίλε, πώς την αντέχεις; Εγώ αν την είχα γυναίκα, θα την έπνιγα στον... και του είπα που θα την έπνιγα. Εκείνος μου απάντησε με ένα τσιτάτο, το οποίο θεωρώ ισάξιο με αυτά του Σοπενάουερ. «Άκου φίλε μου, όταν τη δω από το πρωί, ότι έχει διάθεση να το τραβήξει, της λέω: αγάπη μου, ότι πεις σήμερα, από το πρωί ίσαμε το βράδυ, έχεις δίκιο. Αφού δει ότι δεν έχω διάθεση να στήσω αμάχη, εγκαταλείπει τον αγώνα και με αφήνει στην ησυχία μου.»

Μερικοί άντρες με τα χρόνια αποκτούν τη στωικότητα των αρκούδων που έσερναν οι γύφτοι. Υποταγμένοι στη μοίρα τους παρά τη ρώμη που διαθέτουν. Εάν δε θέλεις να υποταχτείς σε μία γυναίκα, δεν πρέπει να την κατακτάς. Εάν το κάνεις, τότε ίσως γνωρίσεις την τυραννία του αδύνατου, απάνω στο δυνατό. Όπως τη γνώρισε ο σύγχρονος Ιώβ.

Σ.Π.Παπασηφάκης