Τελείωσε. Αυτό ήτανε. Τα βράδια του Σαββάτου δεν θα χουμε πια τίποτε να περιμένουμε. Ξέραμε που θα πάει η δουλειά. Το τέλος ήταν αναμενόμενο, το προσμέναμε. Κι όμως όλη αυτή η διαδρομή μας γοήτευσε. Αυτή η διαδρομή άλλωστε έχει αξία. Το ταξίδι.
Το καρτ ποστάλ δεν ήταν ένα ακόμα σήριαλ. Ήταν μια άκρως επιτυχημένη σειρά δώδεκα επεισοδίων που μας έκανε πιο λαμπερά τα βράδια του Σαββάτου. Στηρίχθηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Βικτώριας Χίσλοπ, το γράφω στα ελληνικά γιατί μετά από τόσα χρόνια στην Ελλάδα και δη στην Κρήτη, θα 'χει αγαπήσει πια τον τόπο μας πιο πολύ κι απ' τον εδικό της. Σκηνοθέτης (Γιώργος Παπαβασιλείου), σεναριογράφοι, φωτογράφος έδεσαν τόσο καλά. Χώρια οι ηθοποιοί. Το φανάρι του Διογένη να είχαν δανειστεί, τέτοια επιτυχία στην επιλογή των ηθοποιών δεν θα είχαν. Στο πρώτο κιόλας επεισόδιο είχαμε έναν καταπληκτικό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο, ακολούθησε εκείνος που μας έμαθε το Νεοελληνικό Θέατρο στη «Στοά» του, ο Θανάσης Ππαγεωργίου, η Μαρία Ναυπλιώτου (Αίθουσα του θρόνου), η Σοφία Κόκκαλη (Μικρά Αγγλία), ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, η Άννα Μάσχα (Γυάλινος κόσμος, Άμλετ, Αγριόπαπια). Τελευταίους άφησα δύο παλαιούς ηθοποιούς που έλαμψαν πραγματικά: τον Αλμπέρτο Εσκενάζυ και την Αιμιλία Υψηλάντη και φυσικά τον πρωταγωνιστή Ανδρέα Κωνσταντίνου (Μικρά Αγγλία, Άγριες μέλισσες).
Το όλο εγχείρημα ανέδυε σε κάθε επεισόδιο μια γλυκιά ανατριχίλα. Μας έκανε ν' αγαπήσουμε τον Άι Νικόλα. Ήρεμα ακρογιάλια κι άγρια βράχια. Είχα να αισθανθώ έτσι, απ' όταν έβλεπα, νέος τότε, τον Παύλο και τη Βίργκω στο Λεμονόδασος του Πολίτη. Αισθάνομαι πιο πλούσιος. Ίσως βέβαια για όλα αυτά να φταίει και το ότι όλα έγιναν στην Κρήτη. Το αίμα βλέπετε!
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου