Το δάκρυ του Ιακωβίδη

Το δάκρυ του Ιακωβίδη

Τα δάκρυα του Ιακωβίδη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Δεν κύλησαν από το πουθενά. Ως προπομπός είχαν έρθει οι δηλώσεις του Πετρούνια όταν είχε πάει να τον προϋπαντήσει σε μία φιέστα αεροδρομίου, όπως έκαναν παλιά για τους μεγάλους μπαλαδόρους που έρχονταν στην Ελλάδα, όταν έρχονταν, ο υφυπουργός αθλητισμού ο κύριος Αυγενάκης. Δήλωσε λοιπόν, χαλώντας τη διάθεση του κυρίου υπουργού, ότι ο ίδιος, όπως και όλοι οι αθλητές είναι εφτά μήνες απλήρωτοι. Οι αθλητές ουσιαστικά εξουθενώνονται οικονομικά και αυτοί και οι οικογένειές τους για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο άθλημα που υπηρετούν.

Όταν κάποιος έρθει πρώτος, ακόμη και αν δεν τον περίμεναν οι άλλοι, γιατί ο αθλητής πάντα αγωνίζεται και πάντα ελπίζει, στήνονται παράτες υποδοχής. Ο πρωθυπουργός στέλνει ευχετήριο μήνυμα ή τιτιβίζει στο instagram, οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης σπεύδουν να τιτιβίσουν κι αυτοί, μη χάσουν. Τον παιάνα όμως τον παίζουν τα κανάλια. Στήνουν ολόκληρη παράσταση. Μας συνδέουν με τη μαμά και το μπαμπά, τον παππού και τη γιαγιά στο χωριό καταγωγής, το καφενείο στο οποίο οι συγχωριανοί βλέπουν ομαδικώς το αγώνισμα, σαν να μην έχουν τηλεοράσεις στο σπίτι τους, σαν να είναι η προσσελήνωση του Απόλλων 11.

Παίρνουν συνέντευξη από το μπατζανάκη του ή από τον περιπτερά της γωνίας.

Αν τώρα «πέσει» ο αθλητής, αν δεν πάρει μετάλλιο, αλλά πάρει την έκτη θέση, όπως η Κορακάκη ας πούμε, του γυρίζουνε την πλάτη. Πρώτοι οι δημοσιογράφοι περιγράφουν το γεγονός αφήνοντας αιχμές, γιατί δεν έφερε το αναμενόμενο μετάλλιο, λες και το είχε παραγγελία ή ότι είναι λίγο πράγμα κάποιος να καταλάβει την έκτη θέση παγκοσμίως σε ένα άθλημα.

Αν έρθει κανένας ξένος που έχει ελπίδα για μετάλλιο,  αποκτά αυθημερόν ιθαγένεια και βίζα, ξυπνάνε εν ανάγκη τους υπαλλήλους της νομαρχίας ακόμη και τη νύχτα με την τσίμπλα στο μάτι. Τους χρήζουμε βορειοηπειρώτες και όχι αλβανούς, ρωσοπόντιους και όχι ρώσους γιατί έτσι μας βολεύει. Τώρα οι άλλοι που ζούνε δεκαπέντε χρόνια στη χώρα μας, που έχουν παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, που μιλάνε την ελληνική γλώσσα πολλές φορές καλύτερα από τα δικά μας, εκλιπαρούνε για το ίδιο πράγμα ταπεινά στις πόρτες μας.

Τι έγινε λοιπόν μετά το πρώτο σοκ με τον αθλητή της άρσης βαρών; Ο υπουργός, όπως ήταν φυσικό, δήλωσε αναρμόδιος πετώντας το μπαλάκι στην ομοσπονδία. Η ομοσπονδία θα δηλώσει με τη σειρά της ότι παίρνει πολύ λίγα χρήματα από το κράτος και αυτά πολλές φορές κατόπιν εορτής. Και θ' αρχίσει να πηγαινοέρχεται το μπαλάκι των ευθυνών. Το μπαλάκι κυλάει. Οι ευθύνες κυλάνε. Μετατίθενται. Δεν καταλήγουν ποτέ πουθενά. Αυτός είναι ο προορισμός τους. Ο αποπροσανατολισμός.

Τα δάκρυα του Ιακωβίδη ωστόσο δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Το ξέρουν καλά αυτό οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ. Συγκεντρώθηκαν ένα ένα, στάλα στάλα όπως η βροχή στα σύννεφα. Συγκεντρώθηκαν όλα αυτά τα χρόνια που παιδευόταν μόνος, άφραγκος, αυτός και τόσοι άλλοι. Ήταν μια γροθιά στο στομάχι του συστήματος που λειτουργεί ως προαγωγός κι έρχεται μόνο να εισπράξει, από έναν αγώνα που δεν έδωσε, που τον έδωσαν άλλοι. Ολομόναχοι.

Σ.Π.Παπασηφάκης