Βαμμένα κόκκινα μαλλιά

(Με αφορμή την προσφορά της σειράς  από γνωστή εφημερίδα σε DVD, ξέθαψα από τα συρτάρια μου μία κριτική που είχα κάνει σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που είχα τότε για το σήριαλ. Και την αφιερώνω στους καναλάρχες και στις σημερινές επιλογές τους…)  

  

Είχε περάσει πολύς καιρός. Μάταια περιμέναμε να έρθει κάτι να αλλάξει τη μονότονη ζωή της ελληνικής τηλεόρασης.  Με την είσοδο της "ελεύθερης" (…) τηλεόρασης ελπίσαμε πάλι μα κι αυτές οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες. Ώσπου ήρθε ο κίτρινος φάκελος. Ανατάραξε για τα καλά τα «λιμνάζοντα ύδατα». Έβαλε μία μερίδα τηλεθεατών σε κατάσταση εγρήγορσης. Ξανάρχισα να κολλάω ένα σωρό χαρτιά σε επίκαιρα σημεία, ούτως ώστε να κουτουλάω πάνω τους. Έτσι κάθε Δευτέρα βράδυ ήμουνα εκεί. Τελείωσε κι αυτό. Το πείραμα είχε πετύχει. Η σειρά δεν είχε το συνωστισμό της «Λάμψης», (αν τον είχε ευθύς αμέσως θα άρχιζα να αμφιβάλλω για τα αισθητικά μου κριτήρια) μα είχε ένα εκλεπτυσμένο και πιστό κοινό και το κανάλι για αρκετό καιρό υπερηφανευόταν γι’ αυτό του το εγχείρημα. Δεν έπιασε βέβαια να αναδιαρθρώσει όλο του το πρόγραμμα, μ’ αυτή την κίνηση θα έχανε το πολύ κοινό, απλά  μας έφερε άλλη μία εξίσου καλή σειρά, έτσι και τον τίτλο του "ποιοτικού" να διατηρήσει και εμάς να ξαναστριμώξει.

Ο Κώστας Μουρσελάς είναι καταξιωμένος θεατρικός σύγγραφέας. Από το θέατρο όμως ζούνε λίγοι. Εκτός αυτού εδώ και λίγο καιρό, μετά την πτώση του παιδικού βιβλίου και εκείνων τύπου «Ξαβιέρα Χολάντερ», το μυθιστόρημα είχε έρθει ξανά στο προσκήνιο. Σκεφτείτε πόσοι μεταπήδησαν σ’ αυτό το είδος τον τελευταίο καιρό: Ευγενία Φακίνου, Άλκη Ζέη, Γιώργος Μανιώτης…

Η μεταφορά λογοτεχνικών έργων στην τηλεόραση είναι παλιά και πετυχημένη μέθοδος. Τώρα τελευταία βέβαια, με την προσήλωση του κόσμου στις αυτοτελείς σειρές τα πράγματα δυσκόλεψαν λίγο, πολύ καλές  σειρές όπως «η θυσία» του Γιώργου Μιχαηλίδη, που σε άλλες εποχές θα αναστάτωναν το πανελλήνιο, καταποντίστηκαν. Αυτό έκανε τα βήματα τους προσεκτικά. Με τέτοια «προσεκτικά βήματα» δημιούργησαν τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά. Το μισό καστ ήρθε από τον "Κίτρινο Φάκελο", ο διασκευαστής, ο σκηνοθέτης, ο πατέρας, η μάνα, ο συνταγματάρχης, η Καρυοφιλιά... Ο (Τασάκος) Γιώργος Κιμούλης δεν μπορούσε να έρθει, για πολλούς λόγους, γιατί μπορεί να είναι ερωτύλος, αλλά δεν είναι λαϊκός τύπος, έρχεται περισσότερο εστέτ και γιατί πολύ πρόσφατα τον ταυτίσαμε με τον Τασάκο. Ο Νινιός είχε αυτή τη λαϊκότητα που έλειπε απ’ τον Κιμούλη, ενώ ο Χρήστοε Δαχτυλίδης με την πολύ καλή ερμηνεία του στην «Ελισάβετ Μαρτινέγκου», ξεφορτώθηκε μια και καλή το στίγμα του Κρέστα (Άγνωστος Πόλεμος) .

Πέρα όμως απ’ όλα αυτά ξέρετε γιατί αρέσει, γιατί ο πρωταγωνιστής τολμά να κάνει όλα αυτά που θέλαμε να κάνουμε, που ποθούσαμε και δεν τα καταφέραμε. Την δίχως αναστολές ερωτική ζωή, την ανέμελη, τη μποέμικη. Ο Κώστας Μουρσελάς ευτύχησε να γράψει ένα πολύ καλό μυθιστόρημα. Όσοι έχουν δει ή έχουν διαβάσει θεατρικά έργα του, ξέρουν από πού ξεπήδησε ο Λούης, από κει που ξεπήδησε κι ο Ανέστης, από το «Ενυδρείο». Στον Κέδρο τρίβουνε τα χέρια τους από ικανοποίηση. Στην αποθήκη της Γεναδίου πακετάρουν είκοσι-είκοσι τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά κι εμείς, κάθε Παρασκευή, στρωνόμαστε μπροστά στην τηλεόραση και κατηγορούμε  τον εαυτό μας για όλα εκείνα που έπρεπε να κάνει και δεν έκανε.

Σ.Π.Παπασηφάκης