ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ
Είναι κάτι άντρες εκεί γύρω στα σαράντα. Άλλοι απ’ αυτούς έχουν μία φαλακρίτσα στρογγυλή στην κορυφή του κεφαλιού κι άλλοι δυο μικρά τριγωνάκια στις άκρες του μετώπου. Σα νυχτώνει, σούρνουν τις παντόφλες τους από το μπάνιο ίσαμε το κρεβάτι, τις τακτοποιούν με προσήλωση στη μέση του κρεβατιού, δίνουν ένα στυφό φιλί στη γυναίκα τους που απ’ ώρα κοιμάται και παραδίνονται. Περιμένουν από τ’ όνειρο να συμπληρώσει αυτά που δεν τόλμησαν οι ίδιοι. Όταν σ’ ενύπνιο βλέπουν ότι είναι με καμία όμορφη από κείνες που ο αταβισμός του φύλου δεν έπρεπε να τις αφήσει «ατιμώρητες» ή καβαλάνε καμία τσόπερ μηχανή, γυρίζουν μπρούμυτα και πιέζουν τα μάτια στο σεντόνι μην περάσει από καμιά χαραμάδα κανένα φωτεινό ακόντιο και τρυπήσει τ’ όνειρο και εισβάλει η τιποτένια ζωή τους μέσα στο ιλουστρασιόν όνειρο.
Το πρωί σηκώνονται, πλένουν τα δόντια τους, φτύνουν το άλικο αίμα, σκουπίζονται στη ροζ πετσέτα και ξαναφοράνε τις παντόφλες που υπομονετικά περιμένουν έξω από το μπάνιο. Ύστερα από χρόνια παρατηρούν ότι ακόμα δεν έχουν βγάλει το χαρτάκι που κρέμεται στο πίσω μέρος τους, όπως η σιδερένια μπάλα στους θανατοποινίτες. Βέβαια αυτό δεν έχει πια και τόση σημασία, μια και το κύριο μέρος της ποινής το έχουνε εκτίσει, ίσως όμως, αν αποφυλακισθούν, να μην έχουν πια και πουθενά να πάνε!
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου