Στον Πάρη - 28 Μαρτίου 2025

 

Στον Πάρη  -  Μάρτιος 2025
 
Πολλές φορές συμβαίνει από τον κάματο της μέρας να μαλώνουνε οι γονείς τα παιδιά για τη φασαρία που κάνουνε. Μα ύστερα -ξαστοχιά στα λόγια τους- μετανιώνουνε γιατί αυτή η φασαρία μες στο σπίτι είναι η επίγνωση της ζωής, της κινούμενης ύπαρξης. Μιας ύπαρξης που δίνει ζωή σ’ όλους όσους κινούνται δίπλα της. Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, νονοί, γειτόνοι…
Δεν υπάρχει ωραιότερο άρωμα από του μικρού παιδιού που μόλις έχει ξυπνήσει, με μειωμένες άμυνες, που το σφίγγεις πάνω σου, που γίνεστε ένα, που καταλαβαίνεις ότι το πουλί ευρήκε τη φωλιά του.
 
…Έβλεπα τη μάνα και τον πατέρα, τη γιαγιά… Μόλις έβγαινε ο ήλιος και ζέσταινε η μέρα το βγάζανε βόλτα κι ένα μικρό χαμόγελο άρχισε ν’ ανθίζει ξανά στα χείλη τους. Δεν ξέρω αν το’ χετε προσέξει όμως, αλλά ακόμη και το χαμόγελο αφήνει μια ικμάδα Πόνου στο σβήσιμό του απάνω. Χαμογελούσαν, αλλά όχι γιατί ξέχασαν, αυτό δεν θα γίνει ποτέ, αλλά γιατί έκρυψαν τον Πόνο λίγο πιο βαθιά, τον καταχώνιασαν εκεί που μόνον εκείνοι μπορούν να τον βρουν.
Μετά από ένα τέτοιο γεγονός η παρηγοριά γι’ αυτούς είναι μια λέξη που έχει χάσει το νόημά της. Ένα καρφί μπήγεται στο μέρος της καρδιάς κι όλο ματώνει. Γιατί αυτό που έχασες, αίμα απ’ το αίμα σου ήτανε και σάρκα απ’ τη δική σου. Το δάκρυ, είναι το νερό που αρδεύει την πληγή κι ο στεναγμός είναι η φωνή της πληγής μας, της χαίνουσας, της ανοιχτής πληγής μας. Γιατί δυο φορές σκληρός είναι ο θάνατος που δεν επρόλαβε να ζήσει. Γιατί αν το πρώτο κύμα έγειρε το καράβι, το δεύτερο το εξεσανίδωσε. Μπορούμε όμως, πρέπει, ακόμη και τώρα να ελπίζουμε, γιατί η ελπίδα γελάει, η ελπίδα κλαίει, η Ελπίδα ζει.
 
Εμείς, θα εξακολουθήσουμε να περπατάμε πάνω σε τούτο τον κόσμο, θα εξακολουθήσουμε να ζούμε, μα αυτό, το μικρούλη μας, θα ζει πια σε κάποιον άλλον ουρανό, σε κάποιον άλλον ουρανό, που λάμπει ξένος ήλιος….
Στο καλό μικρό μας, ο αδελφός σου σε περιμένει…

Σ.Π.Παπασηφάκης