Το τέλος των περιοδικών

Το τέλος των περιοδικών

Πάντα υπάρχει μία μικρή έστω αφορμή η οποία ανακινεί τα μέχρι τότε λιμνάζοντα ύδατα, φέρνει στο προσκήνιο αναμνήσεις που ληθαργούσαν και σε βάζει να κάνεις συγκρίσεις σε μία πειραγμένη ζυγαριά που γέρνει πάντα προς το χθες.

Από τα εκατόν σαράντα τετραγωνικά στα οποία ζούσα μέχρι πρότινος, αναγκάστηκα τα τελευταία δέκα χρόνια να ζω στα …σαράντα, στο γεροντικό, στο σπίτι που κατοικούσαν για λίγο οι γονείς μου, μέχρι να πάνε σ’ ένα πιο ευάερο και ευήλιο μέρος. Φαίνεται ότι ο «γέρος» είμαι πια εγώ ή ότι οι καταστάσεις με γέρασαν πριν της ώρας μου. Απ’ όλα αυτά που άφησα πίσω μου στο πάνω σπίτι, ένα με πειράζει. Που εγκατέλειψα το γραφείο μου.

Έτσι τώρα κάθομαι στο γραφείο μου, στο γραφείο – τραπέζι και όχι δωμάτιο και τρώω στη μάπα, θέλοντας και μη, πρώτα εκείνες που παριστάνουν τις fashion blogger και ντύνονται και γδύνονται όλη μέρα, ύστερα το deal, μετά τον τροχό της τύχης και καταλήγω στο χειρότερο όλων. Σε κείνες που πήγανε στην τηλεόραση να βρούνε τον έρωτα, αφού πρώρα οι πλάτες τους έχουνε δείρει όλες τις μάντρες της τέως διοικήσεως πρωτευούσης. Δεν τα βλέπω όλα αυτά, αλλά ο ήχος και οι φωνές τους μου τρυπάνε τις πλάτες σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

Ανεβαίνω λοιπόν στο γραφείο μου, όπου επικρατεί σιβηρικός χειμώνας και κάθομαι μαζί με τα βιβλία μου, όσο αντέχει το πετσί μου το κρύο. Πάνω, ψηλά, στο ψηλότερο ράφι, στη δυτική πλευρά, από τοίχο σε τοίχο, τρεισήμισι μέτρα μάκρος, βρίσκονται μέσα σε ντοσιέ τα περιοδικά μου. Απ’ έξω στις ράχες γράφουν τι περιέχει το καθένα. Περιοδικά για τη λογοτεχνία και το θέατρο. Πάνω από εκατόν δέκα τεύχη του «διαβάζω», εκατό τεύχη του περιοδικού «η λέξη» στο οποίο ήμουνα συνδρομητής, πενήντα περίπου της «Νέας Εστίας»,  πενήντα σκόρπια από τον «Ιχνευτή», «το δέντρο», την «Οδό Πανός»….  Ύστερα ακολουθούν εκείνα του θεάτρου: τριάντα τεύχη από το «Εκκύκλημα» και δεμένα, σε ετήσιους τόμους, τα τεύχη του θρυλικού περιοδικού «θέατρο» από το 1957 έως και το 1969.

Αφορμή για όλα τα παραπάνω, μου έδωσε το διπλό αφιέρωμα στον Ελύτη του περιοδικού «Νέα Εστία», το οποίο έδινε σήμερα στους αναγνώστες της η εφημερίδα «το  Βήμα». Μου θύμισε μια άλλη εποχή, τότε που οι μισθοί τους οποίους παίρναμε μας έδιναν τη δυνατότητα, πέραν του να ζούμε αξιοπρεπώς, να φροντίζουμε και για την …ψυχή μας.

Σήμερα όλα αυτά τα περιοδικά έχουν αναστείλει τη λειτουργία τους. Το πλήγμα στον πολιτισμό μας είναι μεγάλο. Δεν πειράζει όμως, ας δούμε ποιος μαγειρεύει καλύτερα, ποια βάφεται και γδύνεται καλύτερα και ας απαντήσουμε στη θεμελιώδη ερώτηση γνώσεως «πώς λέγεται η κόρη της Βίσση»;

Σ.Π.Παπασηφάκης