Στοά του Βιβλίου. Χθες και σήμερα

Πληροφορήθηκα γι’ αυτήν από το περιοδικό «διαβάζω» το οποίο αγόραζα τακτικά και από τη «λέξη», περιοδικό με ελληνική και ξένη λογοτεχνία,  στο οποίο ήμουνα συνδρομητής. Η Στοά του Βιβλίου. Η Στοά Αρσάκη που από το 1996, είχε μετονομαστεί έτσι, γιατί είχε συγκεντρώσει μικρά μικρά καταστήματα από ένα σωρό εκδοτικούς οίκους της εποχής. Όλοι όσοι αγαπούσαν το βιβλίο, έσουρναν έως εκεί τα βήματά τους και χάλευαν με τις ώρες στις προθήκες αλλά και στο εσωτερικό των καταστημάτων. Είχε και δύο μεγάλες αίθουσες, η πρώτη, η κύρια, η αίθουσα λόγου, παρουσίαζε λογοτέχνες που με τη σειρά τους παρουσίαζαν τα βιβλία τους ή απλά τον εαυτό τους. Όσοι αργοπορούσαν να προσέλθουν, αν γέμιζε η πρώτη, έπεφταν στη δεύτερη αίθουσα όπου σε μία γιγαντοοθόνη με βιντεοπροβολέα έβλεπαν τα τεκταινόμενα σε ζωντανό χρόνο.

Όταν ήμουνα στη Βιβλιοθήκη, στην οποία παρέμεινα είκοσι συναπτά έτη, πήγαινα κάθε χρόνο εκτός από την Έκθεση Βιβλίου στο Ζάπειο και στη Στοά, στην παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου που διοργανώνει η ΙΒΒΥ κάθε χρόνο, στις 2 Απριλίου, ημέρα γέννησης του μεγάλου παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Εκεί γινόταν η βράβευση του καλύτερου νέου παιδικού ή νεανικού βιβλίου. Εκεί είχα την τύχη να γνωρίσω κάποια ονόματα της παιδικής λογοτεχνίας, όπως τον Παντελή Καλιότσο για παράδειγμα.

Ο καιρός πέρασε, το «διαβάζω» ανέστειλε τη λειτουργία του, «η λέξη» δεν υπάρχει πια, το ΕΚΕΒΙ, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, το παρατηρητήριο, το «εργαλείο» που χάραζε την πολιτική στον ευαίσθητο αυτό χώρο το κατάργησαν γιατί ήταν πια μια πολυτέλεια γι’ αυτούς. Τι απέμεινε λοιπόν; Αυτή η Στοά. Η Στοά του Βιβλίου.  Τη φανταζόμουνα όπως ήταν, να λάμπει λουσμένη στα φώτα, με το παραδοσιακό καφενεδάκι να δεσπόζει στη μέση, τόπο συνάντησης συγγραφέων, κριτικών και γενικά ανθρώπων των γραμμάτων.

Και πήγα. Ίσως μερικά πράγματα να πρέπει να τα αφήνουμε όπως είναι. Δεν πρέπει να ανακινούμε τις αναμνήσεις που θολώνουν. Χάνουν την αχλύ με την οποία τις είχαμε περιβάλλει. Το σοκ που υπέστην ήταν μεγάλο. Εγκατάλειψη παντού. Πολλά καταστήματα αδειανά, άλλα δεν άνοιξαν καν όση ώρα ήμουν εκεί, μεγάλα ονόματα από το χώρο του βιβλίου απουσίαζαν. Δεν μπήκα σε κανένα κατάστημα, μόνο… το παιδί που κατοικεί εντός μου, αυτό που διαβάζει ή λέει τα παραμύθια, έσουρε τα μεγάλα και άβολα παπούτσια, μπήκε σ’ ένα βιβλιοπωλείο που μύριζε μούχλα κι είχε σωρούς τα κλασικά εικονογραφημένα και χάζευε για ώρα τους τίτλους και τις εικόνες… «Όλιβερ Τουίστ», «Μαύρη καλλονή», «Από τη γη στη σελήνη», «Το σιδηρούν προσωπείον», ….. πρίγκηψ και ………….φτωχός…….

Σ.Π.Παπασηφάκης