Ιδιωτικός τομέας VS Δημοσίου

Το τρένο από τη Θεσσαλονίκη έπρεπε να φύγει στις 11. Τελικά έφυγε στις 12 όταν δηλαδή

Λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του βιβλίου
Χορχε Μπουκάι "Να σου πω μια ιστορία"
OPERA

έληγε η απεργία που είχαν κηρύξει οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ. Περιέργως όμως, αντί το τρένο να φτάσει στην Οινόη στις 5.10 το πρωί έφτασε στις 6.20. Οι επιβαίνοντες και με όλο τους το δίκιο είχαν λυσσάξει. Στο σταθμό περίμεναν άνθρωποι που ήθελαν να πάνε στις δουλειές τους κι όλο ρωτούσαν πότε θα’ ρθουνε και πότε θα φύγουνε τα τρένα. Τώρα το γιατί άργησε τόσο να έρθει η συγκεκριμένη αμαξοστοιχία δε γνωρίζω. Οι επιβαίνοντες πάντως έλεγαν ότι πήγαινε χαρακτηριστικά αργά. Τώρα, το τρένο είχε βλάβη, ο οδηγός ήταν θυμωμένος και «βάσταγε τ’ άλογα», γιατί βρήκε λειψά τα χρήματα που παίρνει στο τελευταίο εκκαθαριστικό, οι σταθμοί θα έπρεπε να ρυθμίσουν ξανά τη λειτουργία τους μετά την απεργία, θα σας γελάσω. Οι δέκα μαθήτριες πάντως που ταξίδευαν για  Ίο θα έχασαν σίγουρα το καράβι από τον Πειραιά και θα κοπάναγαν το κεφάλι τους που θα ξεκινούσε έτσι άδοξα η πρώτη τους κραιπάλη, μακριά από τα βλέμματα γονιών και δασκάλων. 

Είχε ανάψει στην πλατφόρμα του σταθμού για ώρα η κουβέντα για το αν έπρεπε ή όχι να πουληθεί ο ΟΣΕ και αν με τον ιδιώτη και όχι με το κράτος στο τιμόνι τα τρένα θα κυλούσανε καλύτερα στις ράγες.

Οι …ομιλητές χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Σ’ αυτούς που υποστήριζαν ότι για όλα φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και σ’ αυτούς που υποστήριζαν ότι φταίει το κράτος που κακοδιοικείται από το  1821 και εντεύθεν. Αυτοί, οι δεύτεροι, ήταν όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Όπως πάντα βέβαια η αλήθεια βρίσκεται στη μέση ή κάπου στη διαδρομή. Η μάχη  του ιδιωτικού τομέα με το δημόσιο καλά κρατεί. Κι όσο υπάρχουν υπάλληλοι που με τις πράξεις τους προκαλούν το κοινό αίσθημα,  τόσο θα αυξάνονται οι κριτικές εναντίον του δημόσιου τομέα. Το αεροπλάνο που πήγαινε με τουρίστες στη Σαντορίνη, αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω στην Αθήνα, γιατί η υπάλληλος επί της υποδοχής έκλεισε το «μαγαζί» κι έφυγε  επειδή είχε λήξει το ωράριό της!!! Ο Φρέντυ Γερμανός παρακαλούσε γονυπετής τους τεχνικούς της ΕΡΤ να του επιτρέψουν να τελειώσει μία εκπομπή στο «αλάτι και πιπέρι»!!!

Ίσως όμως αυτά τα παραδείγματα να είναι μειοψηφία και να μη δικαιολογούν ότι βάλλεται σήμερα πανταχόθεν ο δημόσιος τομέας. Το ότι βάλλεται το πιστοποιεί τουλάχιστον στο δικό μου κλάδο, η κατά τριακόσια τα εκατό  αύξηση των καταγγελιών των γονέων εναντίων των δασκάλων. Οι άνθρωποι στον ιδιωτικό τομέα ζορίζονται πολύ. Η αμφιβολία για το αύριο τους έχει τσακίσει.  Έχουν φτάσει προ πολλού στα όριά τους…. Και δικαίως…. Τώρα… τι πρέπει να γίνει…

Ένας ταξιδιώτης έφτασε κάποτε σε μια χώρα. Στη χώρα των μεγάλων κουταλιών. Σαν πέρασε τη μεγάλη πύλη και μπήκε μέσα αντίκρισε ένα διάδρομο που κατέληγε σε δυο μεγάλες πόρτες. Η μαύρη πόρτα οδηγούσε στη μαύρη κάμαρα και η άσπρη πόρτα στην άσπρη. Μόλις έκανε μερικά βήματα στο διάδρομο άκουσε βογγητά, κραυγές πόνου και στεναχώριας από τη μαύρη πόρτα. Την έσπρωξε, την άνοιξε και μπήκε. Γύρω από ένα πελώριο τραπέζι κάθονταν εκατοντάδες άτομα. Στο κέντρο του τραπεζιού έβλεπες τους πιο λαχταριστούς μεζέδες και, μολονότι όλοι βαστούσαν από ένα κουτάλι που έφτανε έως το κεντρικό πιάτο, πέθαιναν της πείνας! Ο λόγος ήταν ότι τα κουτάλια τους είχαν το διπλάσιο μήκος από τα χέρια τους και ήταν κολλημένα στις παλάμες τους. Μ’ αυτό τον τρόπο όλοι μπορούσαν να φτάσουν στο φαγητό αλλά κανένας δε μπορούσε να το φέρει στο στόμα του.

Η κατάσταση ήταν τόσο απελπιστική που ανάγκασε τον ταξιδιώτη να βγει άρον άρον από την αίθουσα. Γύρισε και μπήκε στην άσπρη πόρτα. Από εκεί δεν ακούγονταν ούτε βογκητά ούτε παράπονα. Εκατοντάδες άτομα κάθονταν κι εδώ γύρω από ένα τραπέζι παρόμοιο μ’ αυτό της μαύρης κάμαρας. Πάλι στο κέντρο υπήρχαν εκλεχτές λιχουδιές και όλοι στο χέρι τους είχαν στερεωμένο ένα μακρύ κουτάλι.

Εκεί, όμως, κανένας δεν παραπονιόταν ούτε έκλαιγε. Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα γιατί ο ένας τάιζε τον άλλον!

Σ.Π.Παπασηφάκης

Υ.Γ.: Η ιστορία είναι από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι με τίτλο «Να σου πω μια ιστορία» εκδόσεις OPERA. Μετάφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος. Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι λεπτομέρεια από το εξώφυλλο του βιβλίου.