Οι αχθοφόροι

Ο τίτλος σαφέστατα παραπέμπει στους ανθρώπους των λιμανιών μιας παλαιότερης εποχής. Εκείνους τους βιοπαλαιστές που είχαν ένα κασόνι με ρόδες και μετέφεραν τις βαλίτσες από τις αποβάθρες στην πλησιέστερη πιάτσα ταξί. Πιο πολύ τους χρησιμοποιούσαν αυτοί που έρχονταν από την Αμέρικα, με τα υπερατλαντικά ταξίδια και κουβαλούσαν ένα σωρό βαλίτσες γεμάτες με ποικιλόχρωμες πουκαμίσες προϊόντα της νέας γης και αποδέκτες τους εδώ παραμείναντες συγγενείς τους.

Πέρασε καιρός μέχρι που ένας πολιτικός να δώσει στη λέξη μια άλλη, μεταφορική, αλλά εξίσου σπουδαία σημασία. Ήταν όταν ο Βύρων Πολύδωρας, ένας δόγης, ένας ευπατρίδης της πολιτικής, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας αποκάλεσε τον Κωστάκη των Καραμανλή, συνυποψήφιό του για την ηγεσία του κόμματος, αχθοφόρο μεγάλου ονόματος.

Είναι παγκόσμιο χαρακτηριστικό, στην πολιτική, στο θέατρο, στον κινηματογράφο αλλά και αλλού, αυτοί οι οποίοι διέγραψαν μια λαμπρή πορεία, να σπρώχνουν και τους απογόνους τους προς την ίδια κατεύθυνση. Να τους σπρώχνουν ή να το επιδιώκουν από μόνοι τους με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να γίνονται δυστυχείς. Να με συγχωρούν οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας που τον αποκαλώ Κωστάκη, αλλά μόνο έτσι μπορώ να τον αποκαλέσω, συγκρίνοντάς τον με τον εμβληματικό θείο του Κωνσταντίνο τον οποίο, αν και δεν τον ψήφισα ποτέ, εν τούτοις τον σεβόμουν. Πράγμα το οποίο δε συμβαίνει με τον απόγονο. Πέραν της ραθυμίας η οποία τον διέκρινε, πέραν της μουγγαμάρας η οποία τον διακρίνει, έφτανε μία συνέντευξη των υπουργών του της οικονομίας στον ΣΚΑΪ, για να τον ξεκρεμάσω από το κάδρο, συνέντευξη στην οποία  ευθαρσώς δήλωσαν ότι τον είχαν προειδοποιήσει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά κι εκείνος, για να μη χάσει τη βολή του, για το ρημάδι το πολιτικό κόστος, δεν έκανε απολύτως τίποτε και ουσιαστικά παρέδωσε την κυβέρνηση στον άλλο αχθοφόρο.

Θα περιορίσω την κρίση μου μόνο σε κείνους που προέρχονται από πολιτικά τζάκια, γιατί αν επεκταθώ θα χρειαστεί να γράψω ένα τρίτομο έργο. Στην πατρίδα μας έχει παραγίνει το κακό. Εκείνος που το παράκανε είναι σίγουρα ο Μητσοτάκης. Έκανε βουλευτή την κόρη του, έκανε βουλευτή το γιο του, έκανε περιφερειάρχη τον εγγονό του. (Βουλευτής είναι το επόμενο σκαλοπάτι). Τον εγγονό τον ονειρεύονται σε υψηλά αξιώματα. Για το σκοπό αυτό λαξεύουν αργά αλλά μεθοδικά το προφίλ του. Σόι δηλαδή πάει το βασίλειο. Αφού ψιθυρίζεται ότι έως και ο γάτος του είναι κρατικοδίαιτος. Έχει προσληφθεί ως γάτος της βουλής, χλαπακιάζοντας δεκαέξι κιλά ψάρια το χρόνο, ενώ άλλοι, από σπίτια, περιορίζονται στα δώδεκα κι αυτά ελλιποβαρή. Αλλά και άλλοι γάτοι του λέει ρεμπελεύουν σε δημόσιες υπηρεσίες, θερμαινόμενοι, σιτιζόμενοι   γουργουρίζοντας στην υγεία των κορόιδων.

Όταν κατέβηκα σε προεκλογική περίοδο στο Ρέθυμνο κι επισκέφθηκα το χωριό των γονιών μου, έπεσα πάνω σε προεκλογική ομιλία του Όθωνα, βουλευτή Ρεθύμνης, που έκανε αγώνα προσπαθώντας να πείσει τους κατοίκους να τον ψηφίσουν. Την ίδια ώρα, η Όλγα η Κεφαλογιάννη, γόνος μεγάλης οικογένειας του τόπου έβγαινε άκοπα, όχι ανέξοδα, βουλευτής για πρώτη φορά και μάλλον εύκολα. Βέβαια είναι και όμορφη, έχει αυτό το κινηματογραφικό χαμόγελο, πράγμα το οποίο είναι στις μέρες μας και ένα άλλο σπουδαίο εφόδιο. Υπήρχε ποτέ περίπτωση να βγει η Ράπτη, η Καϊλή ή η Γκερέκου αν δεν ήταν κούκλες και αν έμοιαζαν της Γεωργίας Βασιλειάδου;

Στο μακρύ κατάλογο προστίθενται πολλοί. Ο Βαρβιτσιώτης ο νεώτερος δήλωσε σε συνέντευξη ευθαρσώς κι αυτός ότι δεν στηρίχθηκε στον πατέρα του για να βγει.  Δηλαδή αν εγώ αύριο αποφασίσω να βγω βουλευτής, μπορεί να τα καταφέρω. Δεν είναι μόνο στα κυβερνητικά στρατόπεδα το φαινόμενο, είναι σχεδόν σε όλα. Η Ζωή ας πούμε, αυτή που μόλις τη βλέπει ο Μαρκογιαννάκης βγάζει καντήλες σε όλο του το σώμα και φτύνει στον κόρφο του, είναι μία τέτοια περίπτωση.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε αυτό το μακρύ κατάλογο, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, για να καταδείξουμε τους ενόχους, τη ρήση του Μένανδρου, ότι ο λαός έχει ισχύ, μυαλό δεν έχει, η πολιτική κονίστρα δεν είναι στάδιο, ευθεία είναι, όσοι λοιπόν κλέβουν κατά την εκκίνηση θα καταδεικνύονται με το δάχτυλο.

Ίσως είναι φενάκη, μία ψευδαπάτη να πιστεύουμε στις μέρες μας ότι όλα αυτά μπορούν να διορθωθούν. «Οι φυλακές δεν θα γίνουνε καλύτερες αν δε φέρουνε καλύτερους κρατούμενους» έλεγε ο Ισοβίτης. Έτσι η Βουλή- με δική μας ευθύνη- θα συνεχίσει να παρέχει στέγη σε όλα τα μεγάλα τζάκια, σε όλους τους απόφοιτους του κολεγίου του Ψυχικού, σε διάττοντες αστέρες της τηλεόρασης, δημοσιογράφους, ηθοποιούς και μοντέλα. Κι ύστερα μπορούμε να ακούμε τον Ανατολάκη να μιλάει στη Βουλή και να κουτουλάμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Όλα έτσι θα συνεχίσουν να γυρίζουν και ο κόσμος θα έχει ως έχει!

Σ.Π.Παπασηφάκης