Το παιδί

H μέρα γύρισε προς τη δύση, ο ήλιος ροδοκόκκινος κατέβηκε πίσω απ’ τ’ απέναντι βουνά. Τα παιδιά  μαζεύτηκαν πια στο σπίτι ύστερα από τις ...αγριεμένες φωνές των μανάδων τους. Κι ο δρόμος χωρίς παιδιά απόμεινε μια νεκρή λωρίδα γης. Τραβήχτηκαν μέσα, έπιασαν τα τζάμια και με προτεταμένο στήθος κοιτούσαν το δρόμο σαν περιστέρια που είναι έτοιμα να πετάξουν. Ποτέ δε θα μπορέσουμε ακριβώς να τα καταλάβουμε. Μόνο, να, μερικές φορές, μερικές μελαγχολικές στιγμές, όταν αναδύεται από μέσα μας ο απόηχος ενός παιδικού γέλιου, ξεχνάμε για λίγο την αυστηρότητα, βγάζουμε από πάνω μας το αυστηρό προσωπείο και αφήνουμε το παιδί που κρύβεται εντός μας να περπατήσει μέσα στα μεγάλα κι’ άβολα παπούτσια. Κατεβαίνει στο δρόμο, τσαλαβουτά μέσα στα λασπόνερα, κλωτσά τις πέτρες που βρίσκονται στο διάβα του και χάνεται κει στο βάθος

Εμείς δεν το βλέπουμε πια ή μάλλον βλέπουμε την καύτρα από το πρώτο του τσιγάρο..

Σ.Π.Παπασηφάκης