Το πεφταστέρι
σκέφτηκε,
ανόητοι που είν’ οι άνθρωποι
κι από καρδιά, μια στάλα
να κλώθουν τις ελπίδες τους
στον αδικοχαμό μου.
Κι ούτε καθόλου γνοιάζονται
τ’ ανέραστο όνειρό μου
σ’ άγνωρα νεφελώματα
να ανάβω τα λαμπιόνια μου
κι αλλού
να ασημοτρέμω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου