Κείτονταν κατά μήκος του πεζοδρομίου. Έμενε μόνο ένα μικρό κομμάτι ελεύθερο προς το ρείθρο σαν μια μικρή μπασιά που επέτρεπε στους ανθρώπους να συνεχίσουν απρόσκοπτα το δρόμο τους αφού κάνουν μια μικρή, αναγκαστική, παράκαμψη. Πιο πάνω κατά μήκος του δρόμου Πακιστανοί, Ινδοί και μαύροι είχαν απλώσει την πραμάτεια τους τσάντες γυναικείες και άλλα μικροαντικείμενα και προσπαθούσαν να τα πουλήσουν.
Ο δρόμος αυτός, η Στουρνάρη, είχε γίνει ο αγαπημένος μου δρόμος, τρίτος κατά σειρά. Πρώτα πήγαινα με κάθε ευκαιρία στο τρίγωνο, ακτίνιο, Γλάδστωνος, Χαλκοκονδύλη. Εκεί ήτανε τα ηλεκτρονικά καταστήματα από όπου προμηθευόμουν τα απαραίτητα ανταλλακτικά για την πρώτη μου τρέλα. Ύστερα με κέρδισε η Σόλωνος και το βιβλίο. Πάνω από είκοσι χρόνια ανεβοκατέβαινα αυτό το δρόμο. Ξεκινούσα από το φίλο μου τον Κοροντζή που είχε στη Ναυαρίνου όλους τους Ρώσους κλασικούς συγγραφείς και Γάλλους διαφωτιστές και ανέβαινα μέχρι την Εστία και τον Ερμή. Η τρέλα του βιβλίου δεν με έχει εγκαταλείψει ακόμη απλά έχω γίνει πολύ πιο δύσκολος αναγνώστης και δε διαβάζω, όπως παλιά, ότι πέφτει στα χέρια μου. Προτιμώ το de profuntis για εικοστή πέμπτη φορά παρά ένα σύγχρονο βιβλίο βίπερ. Και έφτασα στη Στουρνάρη. Θες λίγο η δουλειά μου, θες ότι καταλάβαινα τους υπολογιστές και από μέσα ως παλιός ηλεκτρονικός ανέβαινα αυτό το δρόμο, τη silicon valley της Αθήνας, όποτε με έφερναν τα βήματά μου προς τα εκεί. Όμως το παρακείμενο Πολυτεχνείο και οι όψιμοι επαναστάτες που έκαιγαν με κάθε ευκαιρία τα καταστήματα με αφορμή την επέτειο αλλά και χωρίς αφορμή και η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε την πατρίδα μας υποβάθμισε την περιοχή. Άλλα μαγαζιά έκλεισαν μην αντέχοντας τις κατά καιρούς επιδρομές των βαρβάρων και άλλα μην αντέχοντας την οικονομική κρίση η οποία επέδρασε στο βαλάντιο των ανθρώπων και κατ’ επέκταση στο δικό τους. Η Αθήνα που γνώρισα στα παιδικά και νεανικά μου χρόνια δεν υπάρχει πια. Η αλλαγές που η κρίση της επιφέρει είναι ορατές πλέον όχι σε βάθος χρόνου αλλά και μέσα λίγους μήνες. Ακόμα και κομμάτια της όπως η Ερμού, πρόσφατα αναβαθμισμένα απειλούνται με πρόωρη γήρανση.
Ο δρόμος αυτός, η Στουρνάρη, είχε γίνει ο αγαπημένος μου δρόμος, τρίτος κατά σειρά. Πρώτα πήγαινα με κάθε ευκαιρία στο τρίγωνο, ακτίνιο, Γλάδστωνος, Χαλκοκονδύλη. Εκεί ήτανε τα ηλεκτρονικά καταστήματα από όπου προμηθευόμουν τα απαραίτητα ανταλλακτικά για την πρώτη μου τρέλα. Ύστερα με κέρδισε η Σόλωνος και το βιβλίο. Πάνω από είκοσι χρόνια ανεβοκατέβαινα αυτό το δρόμο. Ξεκινούσα από το φίλο μου τον Κοροντζή που είχε στη Ναυαρίνου όλους τους Ρώσους κλασικούς συγγραφείς και Γάλλους διαφωτιστές και ανέβαινα μέχρι την Εστία και τον Ερμή. Η τρέλα του βιβλίου δεν με έχει εγκαταλείψει ακόμη απλά έχω γίνει πολύ πιο δύσκολος αναγνώστης και δε διαβάζω, όπως παλιά, ότι πέφτει στα χέρια μου. Προτιμώ το de profuntis για εικοστή πέμπτη φορά παρά ένα σύγχρονο βιβλίο βίπερ. Και έφτασα στη Στουρνάρη. Θες λίγο η δουλειά μου, θες ότι καταλάβαινα τους υπολογιστές και από μέσα ως παλιός ηλεκτρονικός ανέβαινα αυτό το δρόμο, τη silicon valley της Αθήνας, όποτε με έφερναν τα βήματά μου προς τα εκεί. Όμως το παρακείμενο Πολυτεχνείο και οι όψιμοι επαναστάτες που έκαιγαν με κάθε ευκαιρία τα καταστήματα με αφορμή την επέτειο αλλά και χωρίς αφορμή και η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε την πατρίδα μας υποβάθμισε την περιοχή. Άλλα μαγαζιά έκλεισαν μην αντέχοντας τις κατά καιρούς επιδρομές των βαρβάρων και άλλα μην αντέχοντας την οικονομική κρίση η οποία επέδρασε στο βαλάντιο των ανθρώπων και κατ’ επέκταση στο δικό τους. Η Αθήνα που γνώρισα στα παιδικά και νεανικά μου χρόνια δεν υπάρχει πια. Η αλλαγές που η κρίση της επιφέρει είναι ορατές πλέον όχι σε βάθος χρόνου αλλά και μέσα λίγους μήνες. Ακόμα και κομμάτια της όπως η Ερμού, πρόσφατα αναβαθμισμένα απειλούνται με πρόωρη γήρανση.
Το χειρότερο απ’ όλα όμως δεν είναι οι εκπτώσεις στα καταστήματα που γίνονται σε συνηθισμένες περιόδους αλλά οι εκπτώσεις στην ανθρωπιά μας που γίνονται καθημερινά. Ο άνθρωπος κατά την επιστροφή μου κείτονταν ακόμη εκεί. Οι διαβάτες συνέχιζαν να τον προσπερνούν αδιάφοροι όπως προσπερνούσαν τα παρακείμενα σκουπίδια. Από ένα διπλανό κατάστημα ένας άνθρωπος τον κοίταζε επίμονα. Στην ερώτηση μου αν ζει μου πρότεινε να πάμε να δούμε. Σκύψαμε από πάνω του προσπαθώντας να εντοπίσουμε ένα μικρό κύμα που θα έδινε απάντηση στο ερώτημά μας. Από πίσω μας ακούστηκε η φωνή ενός κυρίου με κινητό στο χέρι. Μας ενημέρωσε ότι έχει ειδοποιήσει την αστυνομία και περιμένει να έρθουν να τον πάρουν. Αν οι αστυνομικοί που θα έρθουν δεν έχουν συνηθίσει και βαρεθεί τόσο πολύ το θέαμα κι αν δεν πιστεύουν ότι αυτόν που θα σώσουν σήμερα, θα τον ξαναδούν στην ίδια κατάσταση μπροστά τους αύριο, ίσως να καταλήξει στο τραπέζι ενός γιατρού ή ίσως πάλι σ’ αυτό ενός ιατροδικαστή. Ας ελπίσουμε στο πρώτο.
Σ.Π.Παπασηφάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου