Ο φούρναρης

Ο φούρναρης

Πήρε πάνω από δύο χρόνια έως ότου να το τελειώσει. Άλλες φορές δούλευε πολύ, άλλες λίγο, άλλες καθόλου. Η εργασία αυτή καθ’ αυτή έχει να κάνει με το υλικό, το οποίο είναι πολύ δύσκολο να συγκεντρωθεί. Ο φούρναρης, είναι το δεύτερο ψηφιδωτό που κατασκευάζει από πίνακα του Θεόφιλου. Είχε προηγηθεί «Το μάζεμα των ελαιών» μία πολύ όμορφη δημιουργία.

Ο συγκεκριμένος πίνακας του Θεόφιλου, «Ο φούρναρης», μας ήρθε μαζί με μία ιστορία η οποία τον συντροφεύει σαν παραμύθι.

Λένε ότι μια φορά ένας φούρναρης παράγγειλε σε «ένα φτωχό ζωγράφο» να τον ζωγραφίσει την ώρα που φούρνιζε ψωμιά. Ο ζωγράφος άρχισε να δουλεύει, αλλά όταν έφτασε να εικονίσει το φουρνιστήρι, αντί να φτιάξει το ψωμί οριζόντιο, όπως ορίζει η προοπτική, το έφτιαξε κάθετο να φαίνεται όλο το πλάτος του. Ένας πελάτης ή περαστικός, που φαίνεται ότι κάτι σκάμπαζε απ’ αυτά, του είπε όταν το είδε: «Έτσι που το’ βαλες (το ψωμί) θα πέσει». Ο ζωγράφος, δίχως να σηκώσει το κεφάλι, του αποκρίθηκε: «Έγνοια σου, μόνο τ’ αληθινά ψωμιά πέφτουν. Τα ζωγραφισμένα στέκονται». Κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας πολύ σπουδαίος πίνακας, ενός πολύ σπουδαίου ζωγράφου. Ενός λαϊκού ζωγράφου.

Στο ψηφιδωτό τώρα. Αν υπολογίσουμε ότι κάθε τ. εκ. έχει έξι πετραδάκια κατά μέσο όρο, τότε στο σύνολο (1,25Χ0,48μ) χρειάστηκαν πάνω από 35.000 πετραδάκια, όλα από τη θάλασσα, μεθοδικά λαξεμένα, στίλβοντα, από διάφορα μέρη της Εύβοιας αλλά και απ’ όλη την Ελλάδα. Από Λιμιώνα, Ελληνικά, Βασιλικά, Μουρτερή, Πετριές, Αλυκές, Τσίλαρο, Θαψιά… Αλλά και από Μήλο, Κεφαλονιά, Λευκάδα, Λουτράκι…

Τώρα τελείωσε, την είδα που το κοίταζε από μακριά, όπως ο ζωγράφος που θέλει να βάλει την τελευταία πινελιά. Όταν έφερε μάλιστα τη φωτογραφική μηχανή, κατάλαβα ότι είναι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα. Την πειράζω ρωτώντας την πόσα like πήρε στο facebook και αν πρέπει να αρχίσω να …ανησυχώ. Είμαι υπερήφανος γι’ αυτήν. Την κοιτάζω με κρυφή χαρά. Της λέω ότι την αγαπώ πολύ. Και είμαι βέβαιος ότι τα λόγια μου ακουμπάνε την καρδιά της,  γιατί τα άλλα, που τα λέμε για να τα λέμε, μονάχα μέχρι τ’ αυτιά φτάνουνε.

Σ.Π.Παπασηφάκης